Tmolos konsentis kaj deŝovis de siaj orelegoj la branĉojn de pramaljunaj arboj.
Unue ludis Pajno sovaĝan barbaran kanton. Ĉe la arbara rando staris Midaso kaj aŭskultis ĝojigite la flutosonojn, kiuj ŝrikis kiel birdokrioj, kiuj fajfis kiel la vento en la
rokoj kaj saltadis tra la aero kiel riverondoj super trans ŝtonojn.
Pajno finis sian ludadon kaj Tmolos donis mansignon al la dio Apolono. Apolono forĵetis la purpuran mantelon kaj ekkaptis per la maldekstra mano la belegan liron.
Softe li tuŝis la kordojn, kaj la kordoj komencis rave kanti. En la vespera kvieto la dolĉaj sonoj leviĝis kvazaŭ sur delikataj arĝentaj flugiloj en la ĉielon.
Kortuŝita de la kantado de Apolono, Tmolos instigis Pajnon, ke li mallevu sian sirinkson antaŭ la liro de Apolono.
La ĉiela kantado de Apolono venkis la kantetojn de Pajno.
Midaso aŭskultis la juĝon nevole. Ĉar li pensis, ke li komprenas ĉion kaj estas elektita prijuĝi ĉion, li vokis: „Tio ne estas ebla, la kanteto de Pajno estis centfoje pli agrabla. Al mi plaĉas, kaj se plaĉas al mi, ĝi devas esti pli bona. Ĉu vi ne havas orelojn?"
Kolere Apolono proksimiĝis al la reĝo kaj tuŝis perfingre liajn orelojn. Tiuj tuj ŝanĝis sian formon, fariĝis pli longaj kaj kovris sin per griza felo.
„Nun vi havas la orelojn, kiujn vi meritas", diris la kolerigita dio kaj malaperis.
Midaso tuŝis sian kapon kaj palpis longajn azenajn orelojn. Tro malfrue li pentis, ke li enmiksiĝis en la konkurson, kiun li ne komprenis. Li kuris hejmen kaj la azenaj oreloj batadis lian kapon.
Hejme li metis al si grandan turbanon sur la kapon kaj kaŝis sub ĝi siajn orelojn. Sed post kelke da tempo la orelharoj tiom kreskis, ke li ne plu povis kaŝi ilin sub la turbano. Li do vokis sian serviston, kiu pli frue ĉiam tondis la hararon de la reĝo, kaj malkaŝis sian sekreton al li. „Ekde nun scias tiun malĝojan sekreton ni ambaŭ! Perfidu ĝin al neniu, ĉar alie vi pagus por tio per via vivo!"
La servisto tremis je la tuta korpo, li ne kuraĝis diri al iu, kion li vidis sur la kapo de la reĝo. La sekreto tamen ŝarĝis lin tiom, ke li ne povis elteni ĝin. Li cerbumis kaj cerbumis, kiel li povus liberigi sin de la ŝarĝo, kaj tiam, en sendorma nokto, li ekhavis ideon.
Matene li iris al la rivero post la urbo, fosis en sola loko truon en la teron kaj flustris en ĝin: „Reĝo Midaso havas azenajn orelojn."
Poste li fermŝutis la truon per tero kaj opiniis, ke li tiel entombigis sian sekreton por eterne. Tio malŝarĝis lian animon. Kontente li reiris en la urbon, kaj ekde tiu tempo nenio plu premis lin. Li tondis la hararon de la reĝo kiel antaŭe.
Ekde tiu jaro kreskis je tiu loko ĉe la rivero densa fragmito, kaj kiam la vento karesis ĝin, la fragmito susuris kaj flustris : „Reĝo Midaso havas azenajn orelojn."
Tiel ĉiuj homoj eksciis la sekreton de la reĝo. Finfine la dioj foje bone videble signis la stultecon, ili pensis kontente. Sed bedaŭrinde Apolono ne donas al ĉiu stulta arogantulo tian grandiozan donacon.
Tantalo
En Lidio, regiono, kiu apartenas nun al Turkio, vivis en antikvaj tempoj reĝo Tantalo. Ne estis reĝo pli riĉa ol li. La monto Sipilo havigis al li oron, liaj kampoj etendiĝis dekdu tagvojaĝojn. Kaj la spikoj sur ili estis duoble pli pezaj ol sur ĉiuj aliaj kampoj. Sur sukaj paŝtejoj gardis paŝtistaj aroj grandegajn brutarojn por li. Ankaŭ la dioj pridonacis Tantalon per sia favoro. Ili permesis al li sidi kun ili ĉetable kaj partopreni je iliaj festenoj kaj aŭskulti la interparoladojn de la senmortemaj dioj.
Tamen Tantalo estis kutima mortema homo. Ankaŭ por li ŝpinis la sortodiino Kloto la vivofadenon, la sortodiino Laĥeso kunvolvis la fadenon kaj la tria sortodiino, Atropo, atendis por detranĉi ĝin. Sed pri la morto Tantalo ne pensis.
„Mi partoprenas je la festenoj de la dioj", li diris al si, „kaj nenio diferencigas min de ili. Ili enverŝas en mian pokalon la dian nektaron, mi manĝas kun ili la dian ambrozion kaj aŭdas, kion ili diras. Neniu homo povas dubi pri tio, ke ankaŭ mi estas dio." „Sed vi ne estas
ĉioscia" - anonciĝis en Tantalo la konscienco. „Tio mi ne estas", li koncedis, „sed kiu sciu, ĉu la dioj estas ĉiosciaj? Mi volas elprovi tion kaj konvinkiĝi."
Tiam ĵus aŭdaca ulo el la Zeŭso-templo de Kreto ŝtelis multekostan oran hundon. Li portis ĝin al Tantalo, ĉar li sciis, ke Tantalo ne timas la diojn.
Tantalo kaŝis la ŝtelitaĵon ĉe si. Baldaŭ venis kolerigita pastro en la palacon.
„Reĝo", li diris, „ne estas kutimo, ke regantoj agas komune kun kutimaj ŝtelistoj. Redonu al la templo tion, kio ne apartenas al vi."
„Mi ne scias, pri kio vi parolas", respondis la reĝo.
„Ja kaŝu do la ŝtelitaĵon", diris la pastro, „sed vin mem vi ne kaŝos kontraŭ la kolero de la dioj", diris la pastro kun fulmantaj okuloj.
„Se mi estus farinta ion malbonan", diris Tantalo kun rideto, „certe jam scius tion la ĉiosciaj dioj, kaj punus min." Kaj Tantalo ĵuris, ke li ne havas la oran statuon.
La pastro foriris sensukcese, kaj la reĝo estis konvinkita, ke la dioj nur ŝajnigas, ke ili scias ĉion. En vero ili scias laŭ li ne pli ol la mortemuloj.
Sed tamen la dioj sciis ĉion pri la ago de Tantalo, sed ili atendis, ĉu la orgojla reĝo eble ankoraŭ preferos la veron kontraŭ mensogo, la honestecon kontraŭ ŝtelado kaj la justecon kontraŭ maljusteco.
La aroganteco de Tantalo kreskis pli kaj pli. Jam ne sufiĉis al li, ke li rajtis trinki nektaron kaj manĝi ambrozion. Li ŝtelis diajn trinkaĵojn kaj manĝojn de la tablo de la dioj kaj portis ilin surteren al la homoj. Per ĉiu ago li mokis diajn kaj homajn leĝojn. Sed fine li elpensis teruran kaj senprecendecan agon.
Li mortbatis sian filon Pelopso kaj invitis la diojn por festeno en sian palacon. Ĉe la festeno li antaŭmetis al ili la viandon de sia propra filo. Demetra, la diino de l' rikolto, manĝis distrite pecon de la antaumetita manĝo, sed la aliaj dioj suprensaltis terurigite de la manĝotablo.
Ankaŭ Tantalo teruriĝis, li ekkonis, ke la dioj estas ĉiosciaj kaj surgenuiĝis antaŭ ili kaj petis pri kompato. Sed per sia nova krimo li troigis siajn fiagojn. Zeŭso ĵetegis la malhomecan Tantalon en la plej profundan submondonon, en la Tartaron. Por ties fiagoj li kondamnis Tantalon al eternaj turmentoj.
En la mortula regno staras Tantalo, plagata de kruela soifo, en klara freŝa akvo. Apenaŭ li kliniĝas por malsekigi la elsekigitajn kaj krevfenditajn lipojn, malperas la akvo sub liaj brakoj kaj li tuŝas nur sekan sablon. Super li kreskas sur branĉoj la plej grandiozaj fruktoj, sed Tantalo ne povas kontegigi sian turmentan malsaton. Apenaŭ li atendas manon al piro, figo aŭ granato, levas ventoblovo la branĉojn kaj la fruktoj malaperas ie alte. Super la kapo de Tantalo pendas giganta roko, kiu minacas fali ĉiumomente sur lian kapon. Eterna mortotimo kunpremas la gorĝon de Tantalo. Trifojajn turmentojn suferas Tantalo en la ombra regno.
La dioj ĵetis la restaĵojn de Pelopso en kaldronon, el kiu la sortodiino Kloto eltiris lin eĉ pli bela ol li estis antaŭe.
Nur peco de la ŝultro mankis de li, tiu peco, kiun manĝis Demetra pro distreco. La dioj anstataŭis la manĝitan pecon per peco el eburo. Ĉiuj devenintoj de Pelopso havis je ŝultro blankan makulon.
Niobo
Niobo estis reĝino en Tebo kaj proksime kaj fore ne estis ino pli feliĉa ol ŝi. Pri ŝia edzo, reĝo Amfiono kaj pri tio kiel bone li kapablas ludi la liron, parolis la homoj en la tuta Grekio de unu mara bordo ĝis la alia. Se oni konstruis en Tebo urbomuron, sufiĉis, ke la reĝo ludas per liro unu el siaj belegaj kantoj, jen la rokoj mem eksplodigis sin kaj la rokaj blokoj vojiris ĉe la dolĉa sonado de la liro ĝis Amfiono. Antaŭ li ili kunmetiĝis sen fremda helpo en urbomuron.
La patro de Niobo estis Tantalo. Ankaŭ pri lia amikeco al la dioj Niobo fieris. La grenejoj de la reĝo estis plenaj, la brutaroj grasaj kaj la trezoroj en la palaco superfluis je oro kaj arĝento. Al Niobo mankis nenio. Sed plej fiera ŝi estis pri siaj sep altkreskaj filoj kaj sep belaj filinoj.