Прыкладна такі самы сэнс быў у нядаўнім пытанні Банжына. Тады Косця адказаў ад сэрца, бо верыў: Банжына хвалюе, шго ўрэшце адбудзецца з Кацубам. Тон Кіені яму не спадабаўся, і ён наўмысля запярэчыў:
— Дрэнныя мы былі б камсамольцы, каб пакінулі чалавека ў бядзе. Нам шкада яго, шкада, што ён не разумее, па якой дарозе ідзе.
Кіеня ўважліва паглядзеў на Косцю, усміхнуўся:
— Значыць, план пакінем пад пагрозай?
— Пакуль паднаціснем самі, а там і Кацубу прымусім.
— Упэўнены?
— Канешне! Акрамя таго, Банжын таксама нешта прыдумаў.
— Банжын?
Косця расказаў пра нараду. Рыгор Карпавіч аж ускочыў:
— Няўжо?
— Вось і вы нешта ведаеце,— спахмурнеў Косця,— а я дык нічога не зразумеў.
— Эх, малады чалавек, тут і разумець няма чаго. Проста Банжын, відаць, рашыў вузлы крана збіраць на зямлі і ў гатовым выглядзе падымаць.
— Хіба можна?
— Задумана смела, я сказаў бы, занадта смела,— Кіеня гаварыў нібы сам з сабой, — але і рызыка вялікая.
Косця больш яго не цікавіў, намеры Банжына ўсхвалявалі яго так моцна, што ён забыўся развітацца.
— Косця, куды гэта варта,— скрывіла губы Марынка,— як толькі ты з’явішся, абавязкова любую размову на кран перавядзеш.
— Гэта ж мая праца,— хлопец вінавата пачаў апраўдвацца.— Няўжо табе ўсё роўна: добра мы працуем, ці не?
— Сама не ведаю. Але бывае часам, калі хочацца нечага больш узнёслага і, безумоўна, хоць кропельку ўвагі.
— Скажы прама — кахання! — Вера паклала кнігу, якую да гэтага трымала ў руках, і павярнулася да Марынкі.
— Глядзі, Верачка, ці не кранула яно цябе?
— 3 хворай галавы — на здаровую,— чамусьці раззлавалася Вера. — То можа, калі табе хочацца ўвагі, пойдзем на танцы. Музыка, позіркі паклоннікаў. Ад меланхоліі не застанецца і знаку.
Ні музыкі, ні паклоннікаў, як прадказвала Вера, на вуліцы не было. Толькі вецер ганяў калючы пясок па дарозе. Марынка папрасіла, каб яе праводзілі дадому. Косця павярнуў да яе інтэрната, але стаў маўклівы, панылы. Ён так спадзяваўся на сённяшні вечар, а тут Марынка зноў аказался няўлоўнай. 3 Косцем засталася яе сяброўка. Ну, што ж, часам закаханага і гэта цешыць.
Вяртацца назад было недалёка. Не паспелі і двух слоў сказаць, як апынуліся ля Верынай кватэры. Было яшчэ не позна, і Вера запрасіла па чай. Косця пачаў быў аднеквацца.
— Чаго там, — махнула рукой Вера, — вячэры табе ж ніхто не падрыхтаваў.
Яны зноў сядзелі ў Верыным пакоі. Усё тут было, як паўгадзіны назад, не было толькі Марынкі. Гэта засмучала Косцю і разам з тым рабіла яго больш упэўненым, гаваркім. Вера больш, відаць, не крыўдзілася, і Косця адчуваў сябе з ёй на дзіва лёгка, як, скажам, з Сяргеем або з Сенем. 3 Верай можна было гаварыць пра што хочаш, хоць пра той самы кран, і яна ўважліва слухала, рабіла заўвагі. Не выпадкова, што Косця загаварыў пра справы ў брыгадзе. Косцю непакоіла сённяшняя няўдача. Вера лічыла, што ў здарэнні з Кацубам вінавата ўся брыгада.
— Ты, Косця, глыбей глядзі,— гаварыла Вера.— Час ідзе, а што мы паспелі ажыццявіць з задуманага? Нічога. Няма моцнай дружбы ў нас.
— Адразу нічога не зробіш.
— Само таксама не зробіцца. За дружбу трэба змагацца. А ў нас? Гаварылі, гаварылі, а па-ранейшаму, як змену скончылі, хто куды: адзін у клуб, другі ў буфет. Нешта такое трэба прыдумаць, каб у нас агульныя інтарэсы былі і пасля работы. Скажам, вучоба.
— Хлопцы пойдуць у вячэрнюю школу, але гэта восенню.
— То можа цяпер ужо рыхтавацца час? Я пра Сеню думаю. 3 ім, напэўна, трэба пазаймацца, каб мог у сёмы клас пайсці. Усё год выйграе.
— А праўда, Сяргей усё роўна ў тэхнікум рыхтуецца, папросім памагчы заадно.
— Бачыш? Але гэта не ўсё. Я вось што думаю. Многа ў нас вольнага часу. Давайце разам у кіно хадзіць, на лекцыі, на спектаклі, калі артысты прыязджаюць. Вось паглядзі.— Вера выцягнула з шуфлядкі стала ліст паперы, падала Косцю.— Растлумачыць? Я прыкінула, што мы свой культфонд можам стварыць. 3 палучкі па колькі там рублёў... Галоўнае, што разам хадзіць будзем. Пасля і абмеркаваць, што ўбачым, можна і паспрачацца.
— Разумніца ты, Вера, — не ўтрымаўся, каб не пахваліць Косця.
Ён ішоў па пасёлку, дзе хадзіў не аднойчы, і думаў: чаму Марынка не падобна на Веру, такую моцную, сур’ёзную. Але як бы здзівіўся Косця, калі б хто яму сказаў, што ў гэты самы час Вера стаіць ля акна і кончыкамі косаў стараецца выцерці слёзы.
Так, моцная, сур’ёзная Вера, якой звычайна зайздросцілі сяброўкі, думала пра сваё жыццё і плакала. Што ж, сэрца застаецца сэрцам нават у моцных дзяўчат. I калі не ўдаецца каханне, яны плачуць гэтак жа, як і тыя, каго лічаць слабымі...