Пасля работы Косця падышоў да Марынкі.
— I не надакучыў табе Кацуба? — занятая чымсьці сваім, спытала раптам Марынка.
— Як ты не разумееш!..— голас у Косці раптам задрыжаў: ён жа так спадзяваўся на яе.
Затое і Сяргей і Вера падтрымалі Косцю. Разам яны прыйшлі да думкі, што Кацубу нечым трэба зацікавіць.
— А што з паруснікам? — запыталася Вера.— Няўжо Міхась не захапіўся?
— Цягаў яго разы са два,— адказаў Сяргей,— а цікавасці не праяўляе. Не марская душа ў яго.
— Акрамя мора, ты хоць пра што-небудзь думаеш? — папракнула Марынка.— Кацуба далёка не да ўсяго абыякавы. Франт ён, во хто!
— Нічога,— абняў дзяўчат Сяргей.— Будзе і на крапіву мароз. Адолеем Кацубу.
— Даўно абяцаеш, час адолець,— выслізнула з-пад яго рук Марынка,— а ў мяне сваіх клопатаў нямала.
— Але ж з тваёй прыгажосцю... — Сяргей аж прыцмокнуў.
— Мая прыгажосць другому прызначана, — гулліва адказала Марынка і ўжо да Косці: — Правядзі мяне да клуба.
— Круціць хлопцу галаву,— раздумліва сказаў Сяргей, калі яны з Верай засталіся ўдваіх. Вера нічога не адказала. Так яны пастаялі некалькі хвілін моўчкі, не ведаючы, як прадаўжаць размову і не рашаючыся разысціся.
— Глядзі,— раптам ажывілася Вера.— Кацуба бяжыць.
— Нішто, — усміхнуўся Сяргей.
— Не, ты толькі паглядзі, як бяжыць!
Нічога незвычайнага ў тым, што два хлопцы беглі навыперадкі, не было. Але спрактыкаванае Верына вока заўважыла незвычайную лёгкасць, з якой Кацуба апярэдзіў другога хлопца.
— Вось каму бегаць,— шчыра пазайздросціла Вера,— давай яго на стадыён зацягнем!
Сяргей з сумненнем паківаў галавой. У свой час ён думаў Міхася спакусіць лодкай. А ці атрымалася?
Пазней уся брыгада, акрамя Марынкі, сабралася разам. Сяргей з Верай паспелі шапнуць Косцю пра сваю ідэю, і той ухваліў. Але збор быў па іншай прычыне. Косця хацеў расказаць пра просьбу Банжына. Пярэчанняў не было. Толькі Кацуба недаверліва пацікавіўся:
— Няўжо можа ўпасці?
— Можа,— коратка пацвердзіў Косця, паказваючы гэтым, што тут не да жартаў.
— Тады пойдзем,— гэтак жа сур’ёзна згадзіўся Міхась.
Косця ўзяў ліст чыстай паперы і алоўкам накідаў просты чарцёж крана, разбіўшы яго на асобныя вузлы.
— Бачыце, што атрымліваецца? Як па тэхналогіі, то трэба манціраваць вежу, а потым ужо ўстанаўліваць верхнюю раму партала. Чаму? Ды таму, што вежа, якая спачатку стаіць на зямлі, памагае манціраваць пляцоўку партала. Алесь жа Антонавіч мяркуе і раму, і ніжнюю частку вежы манціраваць недзе побач. А тады ўжо ў гатовым выглядзе падымаць і ўстанаўліваць наверсе.
— Зусім проста,— расчаравана прамовіў Сеня Варывончык.
— Гэтак і я падумаў быў,— паківаў галавой Косця.— На справе інакш. Проста, ды не зусім. Проста збіраць вузел на зямлі, а як яго падняць на вышыню? Уяўляеце, калі такая цацка зваліцца? I яшчэ. Замацоўваць такія буйныя вузлы — таксама справа складаная... Спрыт трэба мець.
— То ўжо табе з Сяргеем прыдзецца мацаваць,— зноў перабіў Косцю Сеня.
— Многа мы ўдваіх наробім...— Сяргей узяў з Косцевых рук паперу і аловак.— Трэба, каб большасць з нас магла ў любых умовах працаваць. Я вось што думаю.— Ён абвёў вачьша хлопцаў і пачаў пісаць:— 3 заўтрашняга дня прэч усё пабочнае: лодку — раз, кіно — два, танцулькі — тры. Так, так, і нават кніжкі,— заўважыўшы грымасу на Верыным твары, дадаў Сяргей.— Часова, вядома. Будзем вучыцца мантажу ўсе.
Косця быў падумаў, што цяпер зусім не будзе часу пабыць з Марынкай, але пярэчыць Сяргею не адважыўся.
— А як з Кацубам? — тузанула Вера Косцю за рукаў, калі хлопцы пачалі разыходзіцца. — Заўтра не будзе часу.
— Ой, забыўся,— схамянуўся Косця і закрычаў Кацубу наўздагон:— Міхась, ты куды?
— Сам не ведаю,— пазяхнуў той.
— Можа з намі на стадыён? — паказаў Косця на Веру і Сяргея.
— А што мне там рабіць?
— Бачыла, як ты бегаеш,— сказала Вера.
— Ну...
— А я цябе пераганю.
— Ты-ы? Падумаеш, рэкардсменка. Я ўсё-ткі хлопец.— Міхась змераў яе позіркам. Дзяўчына была на галаву ніжэй за доўгага Міхася. I яна пагражае абагнаць? — Ану пойдзем. Гэта табе не на спаборніцтвы ў Гомель ездзіць.
Самаўпэўненасць Веры закранула Міхася за жывое. Адно было непрыемна, што сведкамі іх незвычайнага спаборніцтва будуць усе, хто цяпер знаходзіцца на стадыёне.
Ім пашанцавала. Лёгкаатлеты ўжо скончылі заняткі, і бегавыя дарожкі былі пустыя. Затое ў сектарах было многа юнакоў і дзяўчат.
— Ты будзеш за суддзю на фінішы,— скамандавала Вера Косцю,— а Сяргей — на старце. Бяжым стомятроўку. Згодзен?
— Хоць кіламетр.
— Спартсмен скажа: «тысячу метраў», цемната! — паправіла Вера.