Іх падрыхтоўку заўважылі. Моладзь перастала займацца і чакала, што ўрэшце адбудзецца. Уголас выказвала свае меркаванні і сімпатыі. Веры гэта падабалася, Кацубу — злавала.
— Бяжым, ці што? — не вытрымаў ён.
— Давай,— Вера клікнула Сяргея: — Пачнем.
— Раз, два... — пачаў лічыць Сяргей.
Вера прыгнулася, гатовая імкліва сарвацца з месца. Міхась стаяў роўна, таксама з нецярпеннем чакаючы сігналу.
— Тры!
Пад крыкі і свіст Вера адразу вырвалася наперад. Для яе цяпер не існавала тут нічога, акрамя Косці з узнятай рукой і тупату ззаду. Міхась жа, убачыўшы Верыну спіну, узлаваўся не на жарты. Ён не мог дазволіць сабе аскандаліцца перад столькімі гледачамі. Тады людзі гаварылі б: гэта не той Кацуба, у якога малпа на гальштуку, а той, якога перагнала Вера Кіеня.
Міхась напружыў усе сілы. На якоесьці імгненне яму ўдалося зраўняцца з дзяўчынай, але яна матнула галавой і апынулася зноў наперадзе. Так першай яна і прыйшла да фінішу. Пануры Міхась вяртаўся да таго месца, дзе пакінуў пінжак. Таму недаўменна ўзняў галаву, калі нехта затрымаў яго за руку.
— А ты будзеш бегаць, — сказаў незнаёмы.
— А вы хто такі? — груба спытаўся Міхась.
— Трэнер. Хочаш займацца?
Міхась пачакаў для выгляду некаторы час і згадзіўся.
— Прыходзь да нас у секцыю. Задаткі ў цябе добрыя, — прапанаваў трэнер.
XIV
Бацька ад’язджаў у камандзіроўку. Вера прыслухоўвалася да ягоных збораў і пачуццё, што яна нечага важнага не зрабіла, што вінавата перад бацькам, мацнела з кожнай хвілінай. Ці ведае ён, што Банжын рашыў усё-ткі манціраваць кран па-свойму? Ці ведае, што і яна, яго дачка, будзе памагаць Банжыну?
Вера з маленства прывыкла верыць бацьку. Дык што здарылася цяпер, чаму раптам пахіснулася ўпэўненасць у бацькавай праўдзе? А раптам памыляецца не ён, а Банжын? I Вера пайшла да бацькі.
Выслухаўшы дачку, Рыгор Карпавіч задумаўся. Яго не трывожыў Банжын. Ён чалавек дысцыплінаваны і без дазволу наўрад ці пачне мантаж па-свойму. Хутчэй за ўсё Банжын падрыхтуецца як след і паспрабуе яшчэ раз атакаваць і яго, і кіраўнікоў будаўніцтва. Але расказ дачкі тым не менш занепакоіў Рыгора Карпавіча. Як хутка Банжыну ўдалося знайсці прыхільнікаў. Нават Вера, радавая мантажніца, і тая ўпэўнена, што задума Банжына — адзіны правільны выхад. Моладзь, моладзь... Няўжо і ён быў некалі такім гарачым, няўрымслівым, якому ўсё здаецца простым і ясным?
— Дачка мая, — сумна прамовіў Рыгор Карпавіч, — ты заўсёды разумела мяне. Дык выслухай, што скажу. Мне далёка не семнаццаць. Я не толькі не маю права рызыкаваць, я ведаю, што гэта неажыццявіма. Так мне падказвае мой шматгадовы вопыт.
— Тата... А ты паспрабуй памажы. Ты ж ведаеш, якая будзе выгада.
— Вера! Зразумей толькі правільна. Банжыну яшчэ няма чаго траціць. А я ўжо рызыкнуў раз.
— Ты баішся?
— Так, баюся, — схіліў галаву Рыгор Карпавіч і ў гэты момант успомніў, як некалі даўно ён вучыў малую Веру, што чалавек павінен быць смелы, не баяцца цяжкасцей, калі толькі гэта можа прынесці карысць людзям.
I Веры таксама прыйшло тое на ўспамін. Яна глядзела і дзівілася, як гэта бацька стаў нібы другім чалавекам. Яшчэ не трацячы надзеі, яна спытала:
— Але ў прынцыпе Банжын правільна задумаў? Ты мне скажы, тата.
— Усяму сваё месца. У пэўных умовах, вядома, можна было б зрабіць так, як ён хоча. Але ў нас няма такіх умоў. Чым вы будзеце падымаць, напрыклад, раму?
— У нас ёсць малы кран.
— Які важыць амаль столькі, колькі і ўся рама? Ён не вытрымае цяжару і ці перакуліцца, ці наогул не зрушыць з' месца канструкцыю.
— Рызыка толькі ў гэтым?
— Табе мала?
— Але, — Вера падышла да бацькі, ласкава дакранулася да яго пляча, — каб ты, ты нам памог...
— I не прасі, не, не!
— Тады мы зробім самі!
— Пакуль я галоўны інжынер...
— Ты можаш ім не быць, — не магла стрымацца Вера.
...Бацька паехаў. Вера засталася са сваімі думкамі адна. Было прыкра і крыўдна, што не змагла ўгаварыць бацьку. А як было б добра, каб ён падтрымаў іх. 3 такім вопытам, ведамі ён знайшоў бы спосаб падняць раму, абы толькі захацеў. Але ён якраз, відаць, гэтага не хацеў, больш таго — забараняў. Вельмі цяжка бачыць, што твой бацька зусім не такі, якім уяўляўся табе.
А Рыгор Карпавіч таксама думаў пра сваю размову з дачкой. У думках ён спрачаўся, даказваў сваё, у каторы раз прыкідваў па памяці ход мантажу крана, вагу вузлоў і не мог адважыцца на рызыку. Але ўсё ж перад ад’ездам зайшоў да Банжына.
— Ні вы, ні я адзін аднаго не пераканаем. Давайце зробім так: пакуль я не вярнуся з Мінска, ніякіх самастойных дзеянняў. А то даручылі блазнюкам...
Банжын вымушаны быў з ім згадзіцца. Адно чаго ён дабіўся — гэта дазволу Косцевай брыгадзе рыхтаваць узбуйненыя вузлы.