— Пойдзем у інтэрнат... — памаўчаўшы, сказаў Косця, — нарабіў — буду трымаць адказ перад кім хочаш.
Зноў, зусім як у той нядаўні дзень, амаль уся брыгада сабралася ў іх пакойчыку.
Косця адчыніў дзверы і спыніўся на парозе. Сеня кіўнуў яму галавой, маўляў, хадзі сюды, і прадаўжаў гаварыць:
— У дэпо станцыі Масква-Сартыровачная, дзе некалі адбываліся першыя суботнікі, перадавыя рабочыя дабіваюцца права называцца калектывам камуністычнай працы. Мы таксама маглі паследаваць іх прыкладу. А цяпер?
Косця падняў руку, суцішваючы хлопцаў:
— Я вінаваты. Здымайце мяне з брыгадзіра.
Сяргей спахмурнеў:
— Напалохаўся? У каго ёсць якія меркаванні?
— Хай скажа, чаму пайшоў на падман... — загаманілі хлопцы. Косця, які быў гатовы шчыра павініцца, запнуўся. Не мог ён яшчэ раз схлусіць таварышам. Але і не мог сказаць праўду.
— Маўчыш? — спытаўся Сеня.
— Прычына ёсць, я аб ёй ведаю. Глупства, а не прычына. Але дазвольце Косцю не гаварыць... — ціха сказала Вера.
3 Верыным словам у брыгадзе лічыліся.
— Можаш не гаварыць... — адказаў Сяргей. — А вось наконт брыгадзірства — гэта, як кажуць, у кусты збегчы. Не, ты, Косця, папрацуй, ды так, каб добрае імя вярнуць. Так, таварышы?
За гэта прагаласавала ўся брыгада.
