— Вечна не па-вашаму...
Вера абняла бацьку за шыю, пацалавала ў шчаку:
— Не крыўдуй... Мы з табой з пароды малавераў. Ты лепш скажы, іх новая форма спаборніцтва паможа хутчэй паставіць кран?
— Пры чым тут кран? — крыху памякчэў Рыгор Карпавіч.— Кран — гэта тэхніка, правераная. А задума мантажнікаў — так званы маральны бок справы. Яна сама па сабе знойдзе водгук. — Ён нецярпліва паглядзеў на гадзіннік. — А ўвогуле мяне радуе, што такія абавязацельствы возьмуць упершыню на нашай будоўлі... Ну, але мне час.
— Заўсёды так, — сумна сказала Вера, калі за бацькам зачыніліся дзверы.— Галоўнае, каб шуму больш.
— Ты несправядлівая, Вера, — запярэчыла Марынка. — Рыгор Карпавіч добры, ён любіць будоўлю.
— Гэта праўда,— згадзілася Вера.
— Галоўнае, каб ён падтрымаў хлопцаў, — прадаўжала Марынка. — На першым часе гэта вельмі важна.
— Глядзі ты, як загаварыла!.. — усміхнулася Вера і запыталася: — Ты не сустракала больш Косцю?
Як заўсёды, Марынка не магла здагадацца пра кірунак Верыных думак. Але нешта большае за звычайную цікаўнасць да сяброўчыных спраў пачулася ёй у гэтым пытанні. Яна падазрона зірнула на Веру і абыякава запыталася:
— Падабаецца табе?
Вера не адказала.
Няшчырасць Веры, а Марынка цяпер была пераканана ў гэтым, закранула за жывое, і яна дзёрзка кінула:
— Можаш забраць сабе, у мяне без яго паклоннікаў хопіць.
— Пракідаешся...
Марынка хацела сказаць штосьці крыўднае, але прамаўчала, толькі ў думках працягвала спрачацца з ёю. Ад сябе яна не ўтойвала, што, не ўспомні Вера пра Косцю, наўрад ці ўспомніла б і яна. Такіх знаёмстваў-аднадзёнак у яе было нямала. Трапляліся нават хлопцы лепшыя за Косцю. А ён тады ёй зусім не спадабаўся. Але ж адно, калі хлопец табе сімпатызуе і ты можаш лічыць яго сваім, хоць ён табе і абыякавы, і зусім другое, калі яго можа хто-небудзь перацягнуць на свой бок, асабліва сяброўка. Марынка захацела даказаць Веры, што Косця належыць толькі ёй. Безумоўна, яна на шыю яму не кінецца, а павядзе сябе так, што Вера не здагадаецца пра яе захады.
Сустрэча адбылася нечакана. Косцеву брыгаду паставілі ў той дзень працаваць побач з комплекснай брыгадай, у якой былі Вера з Марынкай.
Косця не адразу пазнаў Марынку. У сіняй кофтачцы з закасанымі на поўных руках рукавамі, у шараварах, у беленькай хустачцы, насунутай на самыя вочы, каб не загараў на сонцы лоб, яна выглядала крыху таўставатай і зусім не падобнай на колішнюю прыгожую дзяўчыну. Косця быў расчараваўся. Але калі Марынка, убачыўшы яго, шчыра засмяялася і на яе шчоках зноў з’явіліся тыя самыя ямачкі, Косця ўзрадаваўся і падбег прывітацца.
— А-а, наземны вышыннік?.. — жартавала Марынка.— Калі мы вас убачым побач з комінам?
— Хутка ўжо, вось толькі крылы з Мінска прывязуць. Прычаплю і буду лятаць там,— паказаў Косця рукой на стодваццацімятровы комін.
— А не зваліцеся?
— Хіба калі вы пажадаеце...
Усё адбывалася так, як і прадбачыла Марынка. Косця быў рады яе ўвазе. I раптам Вера... Яна скінула брызентавую рукавіцу і працягнула Косцю руку:
— Рада вас бачыць. Мы сёння з Марынкай у пасёлак рачнікоў ідзём. Вы з намі?
Косцю вельмі хацелся пайсці, але ён не ведаў, ці будзе гэта прыемна Марынцы. А без Марынкі прагулка — не прагулка.
— Вядома, — зразумела яго нерашучасць Марынка.
Косця аж заззяў. Вера падабрала губы. А пасля работы, калі ўжо чакалі Косцю, папракнула:
— Марынка, так нельга.
Марынчыны вочы зрабіліся круглымі і нявіннымі.
— Не прыкідвайся... Навошта Косцю баламуціш? Ён добры хлопец.
— Верачка, няўжо ты думаеш, мне ніхто падабацца не можа?
— Ой, глядзі, дзеўка...
Марынка, як многія прыгожыя дзяўчаты, не пазбаўленыя хлапечай увагі, не надта цаніла чужое пачуццё. Яна любіла кружыць галовы, любіла, каб ля яе ўвіваліся хлопцы, аднак ніводнаму з іх перавагі не аддавала. Вера паспела ўжо добра вывучыць характар сяброўкі. Таму яе
крыху супакоіла, што Косця быў першы, каго Марынка нейкім чынам вылучыла з астатніх. Ён і ёй падабаўся, бо з ім было цікава. У ім угадвалася сур’ёзнасць, удумлівасць — якраз тыя якасці, якія Вера цаніла ў людзях больш за ўсё. I яна непакоілася, што Марынка зробіць з яго сабе чарговую забаву...
У пасёлак пайшлі не напрасткі, як хадзілі звычайна рабочыя з будоўлі, а праз лес. Нядаўна прайшоў дождж, які паспеў прыбіць толькі пыл на дарозе. У бярэзніку, што пачынаўся адразу за прыгарадным полем, пахла прэлым леташнім лісцем. Сцяжынка была вузенькая, якраз стаць дваім. Вера пакінула Марынку з Косцем, а сама пайшла наперадзе. Марынка адразу здагадалася, што яна не ў гуморы і таму ўвесь час маўчыць, нават не азірнецца. А Косця не звяртаў на яе ўвагі, ён, бадай, не заўважыў бы наогул, калі б Вера зараз куды-небудзь знікла.