Мы з Мішкам пераглядваемся і разам закідваем у рот па арэху. Цяпер, відаць, Мандрычыха зменіць кружэлку. Тры гады пра быльнік апавядала, а зараз пра марсіян будзе дзяўбсці.
- Там, я чула, унутры свечка гарэла і анёлы спявалі, - прамовіла сухарлявая цётухна ў чорнай хустцы і тройчы перахрысцілася. Цётка была нетутэйшай. Відаць, прыехала з Азярышча і цяпер чакала аўтобуса.
- Гэта ўсё Амерыка. Яна нам калараду падкінула, а цяпер во, калі хочаш, і хаты спаліць, - паведаміла дзябёлая цётка, што працавала ў калгаснай канторы бухгалтаркай. - Мая Нінка прыйшла з танцаў, і новая сукенка аж па пояс падзёртая. Казала, лезла праз штыкетнік ды за цвік зачапілася.
- А ці вялікі хоць стог згарэў? - спытаўся нехта за нашымі спінамі.
- Ды які там вялікі. Капешка. На адны вілкі падхапіць можна. Старшыня прапанаваў па пяцьдзясят капеек з хаты сабраць. Усё ж такі гарод Авадзіхі добра стаўклі.
- Дык а што там ляцела? - я пазнаю па голасу Юрку Гуля - вадзілу, што возіць малако ў Азярышча.
- Табе ж кажуць: шаравая маланка, - адказвае Васька Бохан - наш сусед па вуліцы.
- Шаравая маланка зыркая, вочы слепіць, - прамовіў Юрка, прыпальваючы папяросіну.
- А ты яе бачыў? - уедліва пытаецца Бохан, і Юрка, каб пазбегнуць адказу, ляпае па спіне спачатку мяне, а потым Мішку. - А ці не вашы гэта штукі, браты-бязбацькавічы? Казалі, вы ўчора нешта ў кустах хавалі.
Мы панурваем вочы - не любім, калі нас бязбацькавічамі клічуць.
- У арэхі хадзілі, - панура гугнее Мішка, - аж за Балбекі зайшлі, таму вярнуліся позна.
- У гарэхі? А дзе ж яны?
Мішка лезе ў кішэнь, сыпе малакавозчыку ў далонь тузін спелых лузаноў.
З павароткі выязджае аўтобус, усе бязладна гамоняць, але тут жа аціхаюць ды гамузам паварочваюць галовы ў бок кінабудкі. Адтуль выводзяць карэспандэнта. Двое мясцовых хлопцаў яго вядуць, а трэці нясе капялюш. Карэспандэнт ужо не ўпершыню завітвае ў вёску. Цяпер хоць неяк варушыць нагамі, а мінулым разам так напіўся, што яго паклалі на перамотны стол, дзе ён і праспаў да раніцы.
- Усё ж такі добра я прыдумаў з арэхамі, - шапоча Мішка, і я ўхвальна ківаю галавой.
Сёння маці, калі прыйшла на абед, таксама пыталася: дзе гэта я цягаўся так позна? А я ўзяў ды сыпануў на стол Мішкавых арэхаў. Маці адразу палагаднела і нават адзін арэх пакаштавала, чапялой раскалоўшы.
Праз тры дні, такой жа вечаровай парой, я сядзеў на кухні, еў яечню на вячэру, але тут, як заўсёды абрывіста, знадворку свіснуў сябра. Давялося схапіць недаедзеную лусту хлеба і пад матчыны нараканні: «Паеш ты як чалавек!», - бегчы на надворак.
Мішка стаяў ля весніц і махаў газетай.
- Во, раёнка прыйшла. Пачытай... на апошняй старонцы.
Я схапіў газету і няўцямна, жуючы сухі акраец, уголас прачытаў:
- «З рэдкай атмасфернай з’явай сутыкнуліся ў мінулую суботу жыхары вёскі Бычкі. Прыкладна ў 22 гадзіны 30 хвілін у небе з’явілася шаравая маланка. Яна ляцела з боку райцэнтра ў паўночным напрамку. Завіснуўшы над клубам, маланка паляцела ўздоўж галоўнай вясковай вуліцы і нечакана падпаліла вялізны стог...»
- Ды які там вялізны... - прамовіў я, папярхнуўшыся, і сябар тыцнуў мяне ў бок, маўляў, чытай далей.
- «Вялікую бяду магла прынесці нязваная нябесная госця, калі б не зладжаные дзеянні мясцовай добраахвотнай пажарнай дружыны, якую ўзначальвае М. Мандрык».
- Гэта хто, Мандрычыха? - спытаў я і зноўку адчуў штуршок у бок.
- «Ачаг узгарання быў своечасова лакалізаваны, і агонь патушаны. У тушэнні пажару вызначыліся механізатар К. Марштрупа і кінамеханік Бычкоўскага кінастацыянара П. Лебядко. Наш кар.»
- А што за наш кар.? - запытаўся я, голасна ікнуўшы.
- Карэспандэнт... ну той, які з Марштрупам і Лябёдкам у будцы піў.
Сябрук выхапіў з маіх рук газеціну.
- Ёсць у мяне адна ідэя. Калі ўсё атрымаецца, да нас не нейкія там азярышчанскія п’яніцы, а сапраўдныя карэспандэнты прыедуць. А ідэя такая, - сябрук мружыць вочы, паглядаючы ў бок Дабранскай гары, - капаем звечара яму, раскладаем у ёй вогнішча і награваем камень...
- Навошта?
- Ды пачакай ты... - крывіцца сябар. - Камень я ўжо прыгледзеў - чорны, як сапраўдны метэарыт. Карацей, награваем яго, вакол ямы насыпаем порах
- у мяне паўслоікі прыхавана, - падпальваем, каб вакол была выпаленая зямля, а дзесьці пасля дванаццатай ночы, з розных канцоў вёскі, гарлаем, што з неба штосьці звалілася. Толькі гэта трэба рабіць у панядзелак, калі кіна не будзе. Усе кінуцца да ямы, а там агонь і камень, ды такі гарачы, што плюнь - засіпіць. Мандрычыха, вядома, у Азярышча патэлефануе, маўляў, на вёску метэарыт зваліўся, і на раніцу да нас з’едуцца карэспандэнты і навукоўцы, што метэарыты вывучаюць. Ну як табе ідэя?