Я перасмыкваю плечукамі.
- Перш чым карэспандэнты, да нас участковы прыедзе. Гэтым разам ужо не спудлуе. Зразумее - чые гэта жарцікі. А яшчэ і марсіянаў нам прыгадае.
- Ну дык ты падтрымліваеш маю ідэю, ці не?
Я нічога не адказваю, заклапочана чухаю патыліцу, і Мішка, крутнуўшыся, рашуча шыбуе прэч. Колькі часу стаю ў непаразуменні, а зірнуўшы на Мішкаву спіну, ляпаю далонню па сцягну і бягу следам.