Martwy Aż Do Zmroku

Zachował uprzejmą minę, ale w jego oczach dostrzegałam skrajną niewiarę.

On na pewno nie byłby zadowolony, gdyby jego córka widywała się z wampirem. Nie dopuszczał nawet myśli, że jakiś odpowiedzialny rodzic zareaguje na taką nowinę inaczej niż strachem. I nie potrafił sobie wyobrazić, jak ma przekonać sąd, iż moja babcia cieszyła się z mojego związku z facetem, który – nie dość że nieżywy – był ode mnie starszy o ponad sto lat.

Wszystkie te stwierdzenia wyczytałam w umyśle Sida Matta.

– Poznał pan kiedyś Billa? – spytałam.

Zaskoczyłam go.

– Nie – przyznał. – Wie pani, panno Sookie, nie jestem zwolennikiem wampirów. Zdaje mi się, że… mówiąc obrazowo… nie należy wiercić otworów w ścianie dzielącej nas od tak zwanych zakażonych wirusem. Skoro Bóg postawił między nami tę ścianę, nie powinniśmy jej ruszać, ja w każdym razie będę twardo stał po naszej stronie muru.

– Problem w tym, Sidzie Matt, że mnie osobiście Bóg stworzył jako łączniczkę między stronami tego muru. – Po latach ukrywania mojego „daru” zaczęłam o nim mówić każdemu, jeśli tylko podejrzewałam, że mogę w ten sposób pomóc Jasonowi.

– A zatem – Sid Matt pchnął okulary na grzbiet ostrego nosa i dzielnie stawiał mi czoło – jestem pewien, że dobry Bóg obarczył panią problemem, o którym słyszałem… z jakiegoś ważnego powodu. Musi się pani nauczyć używać tego daru dla Jego chwały.

Nikt nigdy nie wyłożył moich problemów w taki sposób. Uznałam, że w wolnej chwili powinnam się zastanowić nad tym osobliwym stwierdzeniem.

– Przeze mnie odeszliśmy niestety nieco od tematu, a wiem, że pański czas jest cenny. – Zebrałam myśli. – Sądzę, że Jason mógłby wyjść za kaucją. Istnieją tylko poszlaki łączące go z jednym zabójstwem – zabójstwem Amy. Mam rację?

– Pani brat przyznał się do spotkania z ofiarą tuż przed jej śmiercią, kaseta wideo zaś… co jeden z policjantów zasugerował mi z naciskiem… ukazuje stosunek Jasona z zamordowaną dziewczyną. Zgodnie z widocznymi na kasecie datą i godziną film nakręcono w dniu śmierci, może nawet kilka minut przed zabójstwem.

Ach te szczególne, sypialniane preferencje mojego cholernego brata!

– Jason zazwyczaj nie pije dużo. Gdy go znalazłam w pikapie, cały śmierdział alkoholem. Podejrzewam, że ktoś go nim oblał. Zapewne testy to potwierdzą. Może Amy podała mu jakiś narkotyk w drinku, który dla niego przyrządziła.

– Dlaczego miałaby to zrobić?

– Ponieważ, jak wiele kobiet, miała na punkcie mojego brata prawdziwego fioła. I, jak wiele innych, ogromnie go pragnęła. Jason potrafił poderwać niemal każdą kobietę, która mu się spodobała. Nie, to eufemizm… – Sid Matt spojrzał na mnie z uwagą, prawdopodobnie zdumiony, że znam takie słowo. – Mówiąc wprost, mógł zaciągnąć do łóżka prawie każdą, której zechciał. Większość facetów na pewno mu zazdrościła, a on… – Zmęczenie opadło na mnie niczym ciężka mgła. – A on siedzi teraz z tego powodu w więzieniu.

– Podejrzewa pani zemstę innego mężczyzny? Ktoś po prostu wrobił go w to morderstwo?

– Tak, tak właśnie sądzę. – Pochyliłam się do przodu, usiłując przekonać sceptycznego prawnika siłą własnej wiary. – Jakiś facet, który mu zazdrościł. Ktoś, kto bacznie mu się przyglądał, zabił kobietę, gdy Jason od niej wyszedł. Mężczyzna ten musiał wiedzieć, że Jason uprawiał z tymi dziewczynami seks. I wiedział, że mój brat lubi kręcić filmy.

– To rzeczywiście mógł być niemal każdy – powiedział adwokat zgodnie z prawdą.

– Otóż to – przyznałam ze smutkiem. – Nawet jeśli Jason nie rozpowiadał o swoich podbojach, wystarczyło zobaczyć, z kim opuszcza bar w porze zamykania. Wystarczyła zwyczajna spostrzegawczość… Może ów mężczyzna podczas wizyty w domu mojego brata spytał go o kasety… – Jason był nieco niemoralny, nie sądziłam jednak, by pokazał komukolwiek filmy. Mógł wszakże powiedzieć zabójcy, że lubi je kręcić. – A ten facet, kimkolwiek był, wiedząc, że Amy kocha się w moim bracie, zawarł z nią jakiś układ. Na przykład powiedział jej, że zrobią Jasonowi kawał albo coś w tym rodzaju.

– Pani brata nigdy przedtem nie aresztowano, panno Sookie – zauważył Sid Matt.

– Nigdy. – Chociaż, z tego co słyszałam od Jasona, kilka razy niewiele brakowało.

– A więc nienotowany, uczciwy członek społeczności, stała praca. Może istnieje szansa, żeby mu załatwić wyjście za kaucją. Ale jeśli ucieknie, stracicie wszystko.

Ani przez moment nie przyszło mi do głowy, że Jason mógłby uciec. Nie znałam się na zasadach związanych z kaucją i nie wiedziałam, co będę musiała zrobić, lecz za wszelką cenę chciałam uwolnić Jasona z więzienia. Uważałam, że jeśli pozostanie w areszcie, jego sprawa na pewno trafi do sądu… Po prostu jako więzień wyglądał mi na bardziej winnego.

– Proszę się dowiedzieć i powiadomić mnie, co mam zrobić – podsumowałam. – Czy tymczasem mogę pójść go odwiedzić?

– Wolałby, żeby pani nie przychodziła – odparł Sid Matt.

Poczułam się straszliwie zraniona.

– Dlaczego? – spytałam, naprawdę mocno starając się nie rozpłakać.

– Wstydzi się – wyjaśnił prawnik.

Myśl, że Jasona dręczy wstyd, szczerze mnie zafascynowała.

– Czyli że zadzwoni pan do mnie, kiedy będę mogła rzeczywiście coś zrobić? – zakończyłam, nagle znużona tym niesatysfakcjonującym spotkaniem.

Sid Matt kiwnął głową. Zauważyłam, że przy tym geście nieznacznie drżały mu szczęki. Najwyraźniej przeze mnie poczuł się nieswojo. Na pewno cieszył się, że ma już za sobą rozmowę ze mną.

Odjechał swoim pikapem. Zanim zniknął mi z oczu włożył na głowę kowbojski kapelusz.

Po zapadnięciu całkowitych ciemności wyszłam sprawdzić, jak się miewa Bubba. Siedział pod dębem błotnym. Obok niego stały butelki krwi – po jednej stronie opróżnione, po drugiej pełne.

Trzymałam w dłoni latarkę i chociaż wiedziałam, gdzie Bubba się znajduje, przeżyłam szok, gdy go dostrzegłam w snopie światła. Potrząsnęłam głową. Coś naprawdę szło źle podczas jego „przemiany”, nie miałam co do wątpliwości. Byłam naprawdę zadowolona, że nie potrafię „odczytać” jego myśli. Oczy miał wściekłe jak cholera.

– Hej, cukiereczku – zagaił. Jego ciężki południom akcent skojarzył mi się z gęstym syropem. – Jak się miewasz? Przyszłaś mi dotrzymać towarzystwa?

– Chciałam tylko sprawdzić, czy jest ci wygodnie – odrzekłam.

– No cóż, mógłbym wymienić miejsca, w których byłoby mi wygodniej, ale ponieważ jesteś dziewczyną Billa, nie zamierzam ci o nich opowiadać.

– To dobrze – stwierdziłam stanowczo.

– Jakieś koty tu w okolicy? Zaczyna mnie potężnie męczyć ten butelkowany płyn.

– Żadnych kotów. Jestem pewna, że Bill wkrótce wróci, a wtedy będziesz mógł pójść, dokąd zechcesz.

Ruszyłam z powrotem ku domowi. Nie czułam się wystarczająco swobodnie w obecności Bubby, by przedłużać rozmowę… jeśli tę wymianę zdań można było nazwać rozmową. Zastanowiłam się, jakie myśli trapią Bubbę podczas długich nocy czuwania. Ciekawiło mnie, czy pamiętał swoją ludzką przeszłość.

– Co z tym psem? – zawołał za mną.

– Wrócił do swojego domu – odkrzyknęłam przez ramię.

– Marnie – mruknął wampir do siebie tak cicho, że ledwie go usłyszałam.

Przygotowałam się do snu. Oglądałam telewizję. Zjadłam trochę lodów, do których dodałam posiekaną czekoladkę Heath Bar. Żadne z moich zazwyczaj ulubionych zajęć nie dawały mi dzisiejszego wieczoru pociechy. Jason przebywał w więzieniu, mój chłopak w Nowym Orleanie, babcia nie żyła i ktoś zamordował mi kota. Czułam się osamotniona i strasznie się nad sobą użalałam.

Czasami trzeba sobie pofolgować.

Mój wampir nie oddzwonił.

Fakt ten dolał oliwy do ognia mojej niedoli. Bill prawdopodobnie znalazł sobie w Nowym Orleanie jakąś uczynną dziwkę albo jedną z miłośniczek kłów, kręcących się wokół hotelu „Krew” we French Quarter każdej nocy w nadziei na randkę z wampirem.

Gdybym była pijaczką, upiłabym się. Gdybym miała inny charakter, zadzwoniłabym do rozkosznego JB du Rone i poszłabym z nim do łóżka. Ale nie jestem taka, więc tylko jadłam lody i oglądałam w telewizji stare filmy. Niesamowitym zbiegiem okoliczności nadawali Błękitne Hawaje.