І тут усе астатнія ўбачылі, як хлопец ударыў яго на апярэджанне — у шыю, маланкавым тычком рукі. Удар быў нанесены фалангамі пальцаў, пад кадык. Таўстун усхліпнуў, схапіўся за горла і марудна асеў на зямлю. Праціўнік піхнуў яго нагой, і трыбухаты заваліўся дагары: з барвяна-чорным тварам, з вылупленымі вачыма…
— Ды што ж гэта! Нашых б’юць, братаны! — прарэзаў цішыню вокліч Сыча.
Гэта абудзіла астатніх, і яны рынуліся на падмогу спляжанаму таварышу.
Дзяўчына зажмурыла вочы ад страху, а яе выратавальнік выступіў наперад і, калі першыя двое — Макарон з Джэксанам — наблізіліся да яго, выхапіў са скураной сумкі нейкую змеепадобную прыладу, узмахнуў ёй у паветры і выцяў нападнікаў па каленях. Ускрыкнуўшы ад рэзкага болю, абодва паваліліся як падсечаныя. Макарон паспрабаваў падняцца, але тут жа войкнуў і лёг, бо хлопец хвастануў яго сваёй зброяй (гэта былі нунчакі) па тыльным каленным згібе.
— Ляжаць, сапляк! — Ён паставіў на Макаронаву спіну чаравік і новым узмахам зброі, для постраху, збіў з яго шапку. — Ляжаць, а то зубы павыбіваю.
Макарон распластаўся па доле, ганебна ўткнуўшы твар у снег.
Джэксан жа праявіў больш розуму і, як атрымаў першы ўдар па каленях, то ўпаў і не варушыўся.
На астатніх хаўруснікаў нунчакі падзейнічалі застрашлівым, гіпнатычным чынам. Яны так і замерлі ў трох метрах ад хлопца, які раз-пораз вырабляў сваёй зброяй мудрагелістыя кругі і, спыняючы, заціскаў пад пахай.
У Сыча была ў руцэ пустая бутэлька, якую ён быў схапіў для нападу, але зараз не ведаў, адкінуць яе ці трымаць далей.
— Яшчэ ёсць пытанні? — пераможна звярнуўся да бузацёраў хлопец. — Чаго замаркоціліся? — І весела кінуў: — Вось ты, у чырвонай шапцы, хадзі сюды. — Ён указаў складзенымі нунчакамі на Сыча.
— Я-я? — заікастым голасам прамямліў той.
— Ты-ты, блазнюк, — пацвердзіў хлопец. — Падыдзі да мяне.
Сыч, пазіраючы як трус на ўдава, нерашуча патупаў да хлопца. У руцэ ён па-ранейшаму недарэчна трымаў пустую бутэльку.
— Слухай, байструк, уважліва. Я сёння добры, і таму вам пашанцавала. Але зрабіце так, каб я вас ніколі не бачыў у гэтым двары. А я тут хаджу штодня. Зразумеў?
— Зразумеў, — пакорліва адказаў колісь адважны Сыч.
— Дык дзейнічай.
Сыч павярнуўся і хацеў ісці.
— Стой! — аклікнуў яго хлопец. — А пра героя свайго забыліся? — Ён паказаў нунчакамі на Фядула, які хоць крыху і акрыяў, але бязмоўна сядзеў на снезе і трымаўся за горла; Макарон з Джэксанам ужо дапаўзлі на карачках да лаўкі.
Сыч нехаця падышоў да Фядула, сагнуўся і штосьці шэптам спытаў.
— Ідзі ты ў балота! — злосна гыркнуў на яго таўстун.
Хлопец з нунчакамі тым часам павярнуўся да дзяўчыны, пра якую ўсе на некаторы час забыліся.
— Ты тутэйшая? — спытаўся ён памякчэлым голасам.
— Не, я ад сяброўкі ішла… Я з цэнтра.
— То давай давяду да прыпынку, — прапанаваў хлопец.
Дзяўчына згадзілася, узяла яго пад руку, і яны горда рушыліся з поля бітвы.
Праціўнікі з баязлівай нянавісцю глядзелі ім услед.
Бабулькі, кабеты і паасобныя дзеці, што сталіся мімавольнымі сведкамі вышэйапісанай сцэны, атрымалі небывалую асалоду.
— Правучылі нарэшце падонкаў… Знайшлася і на Мамая сякера… Цяпер будуць знаць… Трэ было яшчэ ўсыпаць мардатаму… Я б іх зусім пастраляла… — шалахцелі над снежнымі гурбамі радасныя галасы.
21
— Цябе як зваць? — спытаўся хлопец, калі яны завярнулі за рог дома.
— Света. А цябе?
— Сяргеем.
З хвіліну, пакуль спускаліся з пагорка па замеценых снегам сходах, яны памаўчалі.
— Ты пару тыдняў пастарайся сюды не хадзіць, — сказаў Сяргей, — каб яны на цябе забыліся.
— А я ўсё адно тут рэдка бываю. — Дзяўчына, ідучы поруч, краем вока прыглядалася да новага знаёмца. Гэта ёй не вельмі ўдавалася, павярнуцца ж і разглядаць хлопца пільней было няёмка.
— З гэтымі паршыўцамі толькі дубцом размаўляць можна. Іначай не разумеюць… Нічога, калі я закуру? — Ён спыніўся і запусціў руку пад зімовы плашч.
— Нічога, — усміхнулася Света.
Хлопец дастаў з унутранай кішэні пачак “Космасу”, падпаліў і вярнуў цыгарэты ў кішэнь. За гэты час дзяўчына нарэшце разгледзела свайго спадарожніка: някідкі, худы, але валявы твар; з пад шапкі высоўвалася светлая чупрына; апрануты ў сціплы шэры плашч, такога ж колеру штаны і карычневыя чаравікі. Нічога асаблівага. Толькі позірк, які Сяргей пару разоў кінуў на яе спадылба, быў надзвычай выразны — жартаўліва-сур’ёзны, праніклівы. Нібы іранізаваў гэты позірк і з яе, і з сябе, і з усяго свету.