дзяўчаты доўга рыхтаваліся да гэтага вясёлага дня – дня нараджэньня, які яны адзначаць у адзін дзень, бо розьніца між іхнымі нараджэньнямі – тры дні.
зьнялі невялікі катэдж, запрасілі роўна дванаццаць гасьцей, з каторых ведалі толькі чатырох, бо астатнія восем – гэта сябры гасьцей. такім чынам атрымліваліся чатыры дзяўчыны, запрошаныя разам са сваімі хлопцамі, у дадатак два вольныя хлопцы і плюс яшчэ два, на ўсялякі выпадак, бо сяброўкі ж надта вясёлыя, і ім хацелася б сапраўднага сьвята.
ну вось, госьці сабраліся, перазнаёміліся, вядучы, ён жа й дыджэй, разварушыў і напаіў, прыгажосьць сьвеціць у вокны, прыгажосьць сьвеціць праз вокны, прыгажосьць паўсюль.
першаю вырашыла праявіць ініцыятыву сяброўка разумнейшая, яна адразу адзначыла для сябе трох хлопцаў і вырашыла прамацаць глебу, хто зь іх ёй цікавейшы і каму яна больш даспадобы.
дзяўчына прыгажэйшая засталася з адным хлопцам, які падаваўся ёй незразумелым і ня надта прывабным, але пасьля выпітага і ён падыдзе. прыйшла дзяўчына, села побач з незразумелым барадатым хлопцам, і ня ведае, як бы так адкрыць рот, каб адразу пагутарыць нармальна.
і тут трэба заўважыць, што дзяўчаты, а на тое яны й сяброўкі, былі падобныя адна да адной праз тое, што калі хваляваліся альбо ня ведалі, як сябе паводзіць, замест дзявочага какецтва ці цнатлівай чырвані на шчочках, пачыналі мацюкацца праз кожнае слова, чуць такое было нясьцерпным, асабліва для маладога чалавека.
і вось, сьвята, вечар, усе выпілі й пачуваюцца як мае быць, сяброўкі з хлопцамі разьбегліся па цёмных куточках і пакойчыках на другім паверсе, вось свабодныя хлопцы, усе яны жадаюць камунікаваць ня проста так, і нават гутарку на дадзены момант успрымаюць як штосьці ўводнае, як прадмову да кнігі.
дзяўчына, што прыгажэйшая, паварочваецца да хлопца тварам, усьміхаецца, пацягваецца і кажа:
«ну, блядзь, я сёньня заябалася гэтае паці хуярыць!» дзяўчына, што разумнейшая, седзячы, аточаная трыма хлопцамі, нічога больш разумнага не знайшла, як прамовіць: «ну што, пацаны, ахуенны вечар? вадзяра нармальна заходзіць?»
хлопец адразу крыху працьверазеў і прамовіў прыгажэйшай: «а ты ведаеш, што ў цябе вельмі брудны рот? бруднейшы за любую сьметніцу!» і застаўся сядзець, пакурваючы цыгарылку.
тры хлопцы ня мелі эстэтычных густаў, і проста ўтрох засьмяяліся, зарагаталі і пачалі шчупаць разумнейшую.
прыгажэйшая адразу пакрыўдзілася, і нават, упершыню ў жыцьці па-сапраўднаму засмуцілася, але ненадоўга, бо пераключылася на кампанію, якая рагатала.
на наступны дзень разумнейшая сяброўка, стоячы пад душам разам з прыгажэйшаю, казала: «а я табе што гаварыла, стромны ён, барадаты нейкі і з гальштукам, выдае на нейкага інтэлігента, нахуй такія патрэбны, вунь з нармальнымі хлопцамі пазнаёміліся, а той увесь вечар так і прасядзеў з сухастоем, напэўна! ха-ха-ха!»
барадаты хлопец зь дзяцінства выхоўваўся бабуляю, якая казала: «унучак, хто б што табе ні казаў, але калі ад дзяўчыны чуеш мацюкі, ведай, што рот у яе брудны, у такі рот ані ежы не пакладзеш, ані пацалалуеш у вусны».
і сапраўды, думаў хлопец, можна шмат разоў сказаць дзяўчынцы, што яны мацюкаецца і гэта кепска, але крыўдуюць усе толькі на «брудны рот», бо вельмі яскрава яго ўяўляюць, свой рот, які яны так даглядаюць, чысьцяць у ім зубы, наносяць на вусны памаду, усьміхаюцца ім, а ён аднойчы аказваецца брудным.
вушы
мае вушы нічым асобным не вылучаюцца ад шараговых вушэй людзей, яны маюць падобныя завіхрэньні, такія ж самыя храшчы, і нават мочкі анічым не адрозьніваюцца ад іншых мочак, але адно маё вуха зайздросьціць вуху Ван Гога, а другое вуха марыла б быць вухам Бэтховэна. кожную раніцу я прачынаюся і разумею, што я не мастак, і кожную другую раніцу я прачынаюся і разумею, што я не кампазытар і нават не музыка, але кожную трэцюю раніцу я прачынаюся ўзрадаваны, бо маю шанец – яшчэ адзін дзень на тое, каб працягнуць пісаць і графаманіць, і гэтаму радуюцца абодва вуха, бо ў гэты дзень ад самай раніцы пачынае гучаць цудоўная музыка, перад вачыма зьяўляецца процьма выяваў, карцін і відзяжоў, якія настройваюць на свой асабісты, рамантычна-грэблівы лад да рэчаіснасьці, і анічога не чуваць, акрамя пустэчы звонку і шматгалосься знутры, і анічога не чуваць, акрамя пульсацыі вэн, акрамя трымценьня пад скураю, калі падсьвядомасьць перакручвае ў галаве процьму думак, і ўжо сасьпетая гісторыя, сасьпеты працяг раману, сасьпетае словазлучэньне, якое няўпэўненым парасткам прабівалася скрозь процьму думак і, нарэшце, дасягнула аднолькавага росту з астатнімі парасткамі, і праз вушы пачынаюць прабівацца ліяны пачутых знутры галавы словаў, якія кладуцца акурат на што заўгодна: паперу, Майкрасофт Ворд альбо адчыненае вакно жж. гэты момант настаў, і ён нікуды не падзенецца, пакуль не паставіць апошнюю кропку. і тут пальцы, якія ўвесь час сьпяшаліся як мага хутчэй і дакладней перакласьці тое, што дыктуюць вушы вуснам, возьмуць адпачынак і выправяцца за гарбатным брэндзі, і настане вечар, і прыйдзе ноч, і хутка будзе новы дзень, і па падліках ён мусіць быць першым, а гэта азначае, што адно з вушэй пачне енчыць і прасіцца ў мастацкую акадэмію, але я ведаю, як яго суцешыць, ведаю, бо дастаткова толькі паказаць ёй кроў, як яно страціць прытомнасьць і зноў цэлы дзень будзе моўчкі назіраць і прыслухоўвацца да асяродзьдзя, чакаючы таго самага моманту, калі настане магчымасьць яскрава праявіць свае здольнасьці, але ўжо ня ў пары са мною.