лічбы
сёньня такі настрой, настрой такі, хочацца гаварыць пра прыўкраснае, тым болей што ўчора была пятніца 13-га, і гэта, паводле ўсходніх традыцыяў, вельмі шчасьлівы й спрыяльны да ўсяго сьветлага час. і вось што я скажу, я люблю пятніцу 13-га, я яе люблю так жа цёпла, як і любую іншую пятніцу, нават люблю такую пятніцу, на якую выпадае дзень нараджэньня гітлера, сталіна альбо мікі маўса, для мяне куды больш вартыя іншыя лічбы, напрыклад 15, 7, 9. я даўно прыкмячаю, што зь імі я зьвязаны вельмі шчыльна і нават магу адзначыць некаторыя стасункі зь імі ж, напрыклад мая 15 – гэта мая каханка, бо столькі разоў я трапляў на лічбу 15 і на каханьне, што даўно абвык у такія пятнаццатыя дні спатыкаць штосьці рамантычнае, а часам нават з колерам жарсьці й пахам сэксу. мая 7 – гэта мая вучоба, бо вышэй за 7 мала што адбывалася, але й ніжэй я не атрымліваў. 9 – гэта мой закон і правапарадак, я 9 разоў па 9 з 9 выпадкаў трапляў на 9-ы дзень у малпоўню, бо толькі праз 9 бутэлек піва магчыма трапіць на 9 сутак, альбо пасьля намётаў на плошчы – таксама атрымалася 9-ка, таму я стараюся ня надта часта мець зносіны з лічбаю 9. але з усіх лічбаў і выпадкаў я буду памятаць лічбы 27 і 29, бо 27 – гэта дзень нараджэньня маёй мамы, а 29 – лічбаўвасабленьне майго першага зьліцьця з жанчынаю. і на апошняе я ўсё-ткі назаву яшчэ лічбу 3, пра якую ніколі нікому нічога не распавяду.
пахі
Гаспар К. вельмі баяўся, што канцэнтравана пахне потам, баяўся так моцна, што нават валасы на грудзях галіў, а са сьпіны выдаляў іх пінцэтам, бо яму падавалася, што сам пот хаваецца пад валасамі, падпахі ён ня толькі галіў раз на тры дні, але выдаляў дэпілятарам, каб з каранямі, потым мазаў цела талькам, так бы мовіць абястлушчваў, потым тонкай плёнкаў пакрываў грудзі, падапах й жывот дэадарантам Олд Спайз, які пад новым стыкерам быў новага зьместу і настолькі плотна пакрываў цела, што ніводная пора скуры не прасочвала вільгаць. але Гаспару К. гэтага было мала, яму падавалася, што ўсе тыя солі й мачавіна, якія праступаюць праз залозы, канцэнтруюцца цяпер на твары, і спадар К. пачаў мазаць спэцыяльным талькам твар, пагаліў галаву, пагаліў бровы, выдаліў усё валосьсе нават на руках і нагах, ззаду таксама ладна папрацаваў, і потавыя залозы спынілі сваю працу, арганізм пачаў выводзіць вадкасьць толькі праз ныркі й мачавы пухір. і калі пан К. хадзіў у прыбіральню, ён роўна трыццаць пяць разоў страсаў апошнія кроплі мачы і выдаткоўваў дзесяць квадратаў туалетнай паперы, чатырохслаёвай, абціраючы галоўку ад вільгаці, потым пырскаў асьвяжальнікам у паветра, не істотна пасьля якой справы ў прыбіральні, роўна восем разоў і выходзіў вонкі, мыў рукі тры разы мылам, два разы гарачаю вадою і адзін раз халоднаю, мазаў рукі пахучым крэмам, пырскаў на твар адэкалёнам, паголеную галаву праціраў хусткаю й наносіў тальк колеру скуры. яму заўсёды падавалася, што яго мача пахне ня толькі потам, але й тым, што ён зьеў альбо выпіў, і ён больш не ўжываў каву, ня еў часнык, пасьля рыбы яму здавалася, што ўсё цела, а ня толькі мача, пачынаюць пахнуць рыбаю. з вадкасьці засталіся толькі вада, а зь ежы кабачкі, прыгатаваныя ў хуткаварцы. і аднойчы Гаспар К. на ноч нанёс столькі тальку й дэадаранту, бо назаўтра рыхтаваўся на спатканьне, што наўпрост задыхнуўся.
гамлет
вось і закончылася мая эпапея з трусочкамі, кожны зь іх нарэшце знайшоў сабе новы дом і, ува што я ахвотна й аптымістычна веру, – ня страўнік, але кватэру, дах над галавою.
адзін белы з чорнай плямкаю дастаўся майму сябру, цяпер трус жыве ў трохпакаёўцы разам з гаспадаром, трыма дзецьмі, жонкаю і сабакам Чакам. адзін белы з трыма чорнымі плямкамі на сьпіне выправіўся ў падарожжа ў сталіцу і будзе замест шчанюка хлопцу Антону.