я паважаю ровары і вельмі добра стаўлюся да людзей, асабліва бізнэсоўцаў, мэнэджараў і іншых працаўнікоў офісаў, якія карыстаюцца стрыт-байкамі замест машыны, асабліва ў горадзе. мая бабуля спакайнютка садзілася і ганяла на лісапедзе па грыбы ажно ў суседнія паветы, кіравалася наўмысна па закінутых сьцяжынках і старалася ехаць не праз палі, каб ніхто не заўважыў, што яна выправілася ў свае знакамітыя грыбныя мясьціны, зь якіх выпадала часам прывозіць грыбоў на два гады закатак. яна заўсёды казала, што ровара ёй мала, што ў яе суседкі скутар ёсьць і ёй такі патрэбны!
прабабуля мая, наадварот, казала, што ровар ёй непатрэбны, яна на драбіне даедзе куды трэба, але ж так яна казала і ў тыя часы, калі ад каня засталіся толькі цьмяныя ўспаміны. ня ведаю, чаму яна так кепска ставілася да ровараў, можа быць, праз тое, што не любіла палякаў, а можа быць, праз тое, што, як яна казала, усю маладосьць з Барысам пражыла, разам на адным ровары на працу езьдзілі – ён круціць пэдалі, яна – на раме ў сукенцы з васількамі. а потым Барыс нечакана памёр маладым, пакінуў ёй сына й стары ровар, ад якога засталася толькі ржавая рама, якую я пару дзён таму закапаў на двары, дзе жывуць куры, няхай яна нарэшце згніе, і зьнікне памяць і кпіны, і застанецца толькі тлустая, узбагачаная ржавым мэталам і курыным памётам зямля, на якой пачне расьці й высьпяваць штосьці чыстае й сьветлае, калі мяне ўжо таксама ня будзе.
і нешта мне падказвае, што калі яны разам ехалі, то мой прадзед любіў жартаваць, што едуць яны, баявыя, як «войска польска»…
вязаньне
у чорным-чорным горадзе, у самым чорным раёне, у самым чорным доме, у самай чорнай кватэры жыве чорны чалавек. чорны чалавек кожны дзень выходзіць на чорную вуліцу, калі чорная ноч ахінае сваімі чорнымі крыламі і без таго чорныя дамы. і шукае чорны чалавек ахвяру. і знаходзіць чорны чалавек ахвяру. і робіць сваю чорную справу, і забівае ахвяру, і прыносіць дадому і кладзе ў чорную ванну. і расчляняе чалавек ахвяру. і выцягвае зь мерцьвяка ўсе вэны й артэрыі. выцягвае ён кожную вэну па чарзе, пачынаючы ад самых буйных і тоўстых і сканчаючы самымі танюткімі. і зьбірае чорны чалавек зь цела ахвяры ўсе артэрыі і вэны і вяжа… вяжа сабе доўгі чырвоны-чырвоны шалік. і вяжа чорны чалавек мяккі вільготны чырвоны шалік.
карнэль
у мяне зьявіўся сабака – самы сапраўдны супэрсабака, сабака-супэргерой. ён зьявіўся зусім нядаўна, некалькі разоў палохаў мяне, калі я сядзеў вечарам на вуліцы, аднойчы наважыўся падысьці вельмі блізка да майго вогнішча. сабака вялікі, напалохаць здольны, нават калі будзе ў намордніку й на ланцугу. я, вядома, ня проста напружваўся, калі ён зьяўляўся, я апантана шукаў магчымасьці зьбегчы. але вось ён ужо трэці дзень як прыйшоў і жыве, ласкавы, цёплы, пухнаты. якая парода – я ня ведаю дакладна, здаецца, ён аўчар, але колер у яго месцамі ідзе плямамі. можа быць, яго бацькі былі аўчар і пітбуль, ня ведаю, ён мне любым падабаецца, бо раней тут жыла Жучка, сапраўдная клясычная скандальная дварняга, пакуль яе машына ня зьбіла. пасьля Жучкі не было ахвоты заводзіць сабаку, але сабака сам прыйшоў да мяне. я даў яму імя Карнэль, вочы ў яго вельмі разумныя і лёс дзіўны, няхай будзе, як і паэта-драматург, апошнія гады жыць адасоблена, але ня так бедна.
і тут пытаньне: чаму Карнэль – супэрсабака? таму што ён учора пазнаёміўся з Гамлетам і адразу выратаваў яго ад пагібелі, бо часам каля маёнтка зьяўляецца дзікая котка, я яе падкормліваю, бо мне выгодна, калі зьяўляецца гэтая жывёлка, адразу кагосьці з грызуноў насьцігае сьмерць. гэтым разам котка вырашыла паганяць Гамлета, але нічога не атрымалася, бо Карнэль толькі аднойчы раскрыў сваю пашчу, як пачалася сапраўдная бойка. параненыя ўсе, але больш за ўсіх дасталася котцы: тая, зьбягаўшы, валачыла заднюю нагу.
што тут скажаш, Карнэль, вядома, герой, але пасьля такога я яго таксама баюся, бо на свае вочы бачыў, што калі б пашча клацнула бліжэй да цела коткі, дык напалам і разьдзялілася б.
Карнэль – мой пёс, і, спадзяюся, будзе цяпер заўсёды побач.
сідр
калі я быў малы, мой бацька зь дзедам напіўся самагонкі, закусваючы адным яблыкам, памятаю, бацька ня здольны быў падняцца, ляжаў пад плотам, ванітаваў сабе на плячо. дзед трымаўся лепей, на карачках, матляў галавою і мычаў, што самагон зварыўся выдатны.