сэкс на стале на кухні, сэкс на кухні на падлозе, сэкс на стуле на кухні.
пах прыгатаванай ежы ізноў прымусіў мяне зацікавіцца тым, што стаіць на пліце.
Люба знайшла гарбуз і прыгатавала суп-пюрэ, якога я ніколі на ўласныя вочы ня бачыў. суп быў густым, зь мяккімі кавалачкамі, ня цалкам пюрэ, бо адкуль у мяне блэндэр?
са зьяўленьнем Любы я палюбіў гарбузовы суп, набыў блэндэр і нават прыдумаў два ўласных рэцэпты (складнікі такія: гарбуз, бульба, салодкі перац, кабачок, пацісон, морква, курыны бульлён, тамат).
са зьяўленьнем Любы суп-пюрэ ператварыўся для мяне ў сэксуальную гульню, і нават калі мы зь ёй доўга ня бачымся, бо жыве яна ў Менску, і адносіны ў нас вольныя, я заўсёды гатую суп з гарбуза (не істотна якога: сьвежага, замарожанага), калі пачынаю сумаваць па ёй.
сёньня раніцай пабачыў смс, яна едзе да мяне. яна заўсёды так робіць, піша смс, папярэдне як прыехаць, калі ўжо кіруе машынаю ў бок маіх мясьцінаў, за гэты час я магу пасьпець прыбрацца альбо справадзіць дадому якую іншую дзяўчыну. Люба – разумная жанчына, яна ўсё разумее.
да панядзелка ў мяне ізноў усё ў жыцьці будзе перамяшаным: пачуцьці, гастранамічныя густы, захапленьні, мары, сьненьні.
так хочацца яе, неверагодную, пакінуць назаўсёды тут, але я ведаю, што гэта немагчыма прарабіць з жанчынаю, якая кар’еру ставіць на першае месца, на другое – часам мяне, бо лічыць, што ў мяне ёсьць «талент», а потым ужо кулінарыю. такім Любам заўсёды патрэбны мужчына на адлегласьці, да якога яны самі будуць прыяжджаць, кахацца, кахаць і гатаваць, а мужчыны будуць чакаць іх, успамінаць, марыць і пісаць, загадкава пісаць штосьці, што яны потым будуць чытаць і вар’яцець.
люба
Люба тут, і Люба любіць кіраваць. Люба любіць кпіць і жартаваць з таго, як я праводжу дзень і як я апранаюся. Люба робіць мне заўвагі, што мая барада Патрык колецца. Люба дзівіцца майму сабаку, бо Карнэль кожную хвіліну ўзбуджаецца на яе, цяпер ён ня проста ў двары, але й на ланцугу, бо ня трэба заглядацца на маю жанчыну. Люба спужалася майго Гамлета, калі той чорнаю плямаю выскачыў на кухню з-пад шафы. Люба крытыкую тое, як я ем і што п’ю, бо бачыць, колькі пустых бутэлек піва пасялілася на кухні і ў пакоі. Люба складае расклад гатаваньня да панядзелка. Люба зьбіраецца ў краму. Люба чуць ня хоча аб тым, што я прашу яе набыць піва. Люба любіць мяне, а я люблю Любу. Люба будзе тут чатыры дні.
няёмкасьць
у мяне ёсьць тры ровары, для маіх мясьцін – гэта раскоша.
адзін ровар «раскладушка» Аіст. я на ім толькі куды ноччу магу выехаць, у лес, там, на возера, бо сорамна.
ёсьць у мяне «даросьлік», які не раскладны і стары як сьвет, даросьлік, які я любіў браць, калі дазвалялася, зусім малым, падлазіў пад верхнюю раму й круціў пэдалі, ехаць на ім было ўтрая хутчэй і падаць утрая бальней.
трэці мой ровар – сапраўдны махровы горнік, які я прыдбаў яшчэ пяць год таму ў Менску. на горніку я звычайна ежджу ў горад альбо так, па справах.
Люба як палюбіла маю раскладушку, бо ня трэба нагу перакідваць празь верх, так і ганяе на ёй, спачатку мне было сорамна, бо дзяўчына прыгожая, а ёй стукне ў галаву: «паехалі ў краму!» так мы і едзем – шляхта на горніку й яго жанчына на рыпучым Аісьце, якому, напэўна, столькі ж год, колькі і ёй. едзем, я стараюся разважаць пра прыўкраснае, але гук каляровых плястыкавых шарыкаў на сьпіцах пярэдняга кола раскладушкі не дае мне ніякага супакою.
дзіўна, учора ўвечары ганялі на возера, а я, толькі калі вярнуліся дамоў, прыгадаў, што яна ізноў брала той самы ненавісны ровар.
усё, гамон, кропка, я больш гэтага не заўважаю, напэўна, некаторыя фобіі й асабліва няёмкасьці самі па сабе прыціраюцца, і ня трэба іх баяцца, і ня трэба іх пазбаўляцца, і ня трэба іх хаваць, усё само па сабе зьнікне.
стыхія
страта часу, найвялікшая страта часу – гэта жанчына. ты можаш быць кім заўгодна, рабіць што заўгодна, імкнуцца да любых вяршыняў, але заўсёды знойдзецца жанчына, дзеля якой захочацца грэбаваць любымі правіламі і асабліва сваімі асабістымі плянамі й імкненьнямі. я разумею прынцыповых халасьцякоў, бо ў такіх мужчын, як бы іх астатнія ні шкадавалі і як бы сьмешна яны ні выглядалі, ёсьць свой плян жыцьця і дзеяньня, і яны заўсёды ў роспачы й вусьціўшы, калі зьяўляецца жанчына і руйнуе ўсю прастору навокал і нават прымушае мяняць расклад і мэню. але камусьці гэта падабаецца: зьмяніць мяса на рыбу, піва на мінэралку, а цыгарэты на электроншчыну. гэта доўжыцца роўна цягам першых дзён, бо далей настаюць цяжкія часы: альбо часы ператварэньня, альбо супраціўленьня.
учора, як бы файна ні было, усё-ткі да самагасамага не дайшло. Люба любіць кіраваць і любіць мяняць прастору й асяродзьдзе. я ўчора быў лялькаю й сэрвантам адначасова. калі, здавалася, і пашкадаваць і паняньчыць трэба, і нават ласку даць, але ж, доўбня, прымай памыты посуд, прымай…