я цалкам не разумею гэтыя банальныя і паўсюль аднолькавыя пытаньні: «другі цар пасьля гэптагэмнана», «краіна, якая лічыцца самай маленькай», «конь, які з "бахрамою"». і мае самыя любімыя пытаньні: «апошняя ўсходняя дзяржава», «пачуцьцё, блізкае да (на выбар): ванітаў, сьмерці, каханьня», і такім чынам ты можаш што заўгодна сабе ўяўляць, але красворд патрабуе, каб ты думаў і бачыў толькі тое, што трэба, і тое, каб супадала па колькасьці літар.
вось і я, з галавою, як красворд, вымушаны бачыць і адчуваць толькі тое пачуцьцё, якое цалкам супадае зь неабходнымі літарамі, бачыць той сьвет, якім ён ёсьць па дыяганалі і каб на чатыры літары, але я чамусьці супраць, і адначасова мой супраціў нічога не каштуе, бо раніцай абавязкова знойдзецца хтосьці, каго я пабачу ў той жа зашмальцаванай, як мае шкарпэткі, краме, дзе будзе прадавачка альбо знаёмы мінак, якія пачнуць патрабаваць ад мяне патрэбных словаў, каб тыя пасавалі белым клетачкам, якія скрыжоўваюцца зь іншымі словамі, ствараючы чорна-белы Юнівэрсум абсурднага жыцьця.
але пра што я тут, ноч на дварэ, заўтра ўжо будзе серада, але я да гэтага часу не магу прыйсьці ў свой належны стан, паклічу Карнэля. калі прыйдзе, то мы зь ім разам і паглядзім на зоркі, з вакна, вядома, бо ізноў надвор’е падказвае пэўныя паводзіны.
посуд
яна заўсёды кажа, што мая чарга мыць брудны посуд, але атрымліваецца так, што я заўсёды мыю посуд, брудны ён ці чысты, самотным дома сяджу ці ў мяне кампанія, мыць посуд – мой занятак, мая асноўная справа, якая мусіць мне падабацца, гэта з той жа опэры, калі на цябе крыўдуюць, бо табе нясмачна есьці, але ж я, такая карункавая, гатавала.
як? як магчыма крыўдаваць і паводзіць сябе аднолькава ў такіх розных абставінах, у такіх розных акалічнасьцях?
я ненавіджу мыць посуд, гэтая нянавісьць перадалася мне з генамі майго бацькі, які таксама ненавідзеў мыць посуд, бо гэта заўсёды нудна, агідна й выклікае залішнюю патлівасьць, і ўзнагародаю бывае толькі пачуцьцё задавальненьня ад таго, што штосьці прыбраў, уладкаваў, памыў, зрабіў.
я гатовы есьці рукамі, як у некаторых народаў, плоў зь вялікага рондаля, я гатовы аблізваць талерку як чукча й казаць, што яна чыстая, мне так нашмат лягчэй. але ж, калі бачыш яе позірк, пільны позірк, ты ўжо здагадваесься, трэба ісьці мыць посуд, інакш вечар прапаў, зьнік недзе між міскаю для салаты й талеркаю супу, і табе ня будзе ні сьвечак, ні каханьня, ні любімага кіно.
у мяне зьявілася цудоўная ідэя навучыць Карнэля мыць посуд.
вадкасьць для мыцьця, пена, цёплая вада.
але што рабіць да таго часу, пакуль Карнэль, разьбіўшы не адну талерку й кубак, навучыцца мыць посуд?
чакаць, мой сябра, чакаць… кажа мне мая сумленнасьць.
сьмех
адна дзяўчына, якая жыла ў вялікім горадзе, вельмі гучна сьмяялася, па-заліхвацку так, часам пераходзячы праз усе межы й рагочучы ажно пакуль не чырванела, а суседзі самі пачыналі ўсьміхацца. такі сьмех заўсёды кранае і бярэ ў палон, але хлопцу дзяўчыны кожным разам станавілася няёмка, бо калі каханая пачынала гучна сьмяяцца, па ўсім ягоным целе пачыналі бегаць мурашы, некаторыя нават кусалі, і холад жудасны працінаў, і глядзець на яе яму было моташна. як магчыма так рагатаць, так бессаромна парушаць прастору такімі гукамі?! раздражняць слыхавыя каналы й вушныя перапонкі?! хлопец пачынаў панікаваць, і адзіным выйсьцем знаходзіў псаваць дзяўчыне настрой, бо тады яна дакладна ня будзе сьмяяцца.
так яны пражылі некалькі год, і кожным новым днём дзяўчына станавілася ўсё болей сумнай і няшчаснай, і яна думала, што гэта праз тое, што яна становіцца ўсё болей дарослай, а дарослыя людзі радуюцца нашмат меней, і ўвогуле, звычайны побыт з хлопцам зрабіў яе шэрай.
аднойчы дзяўчына сядзела ў парку, і, калі па сьцежцы прабег пэкінэс, яна ўсьміхнулася і пабачыла, што ёй у адказ усьміхнуўся ня толькі пэкінэс, але і яго гаспадар.
сволачы
ніхто мяне ня любіць, усе сволачы й байструкі, я, такая кветачка, даводжу ўсім гуманізм і сельскі цуд, а мяне хаюць і крытыкуюць, і спрабуюць ператварыць у мэгэру, але ж я, зязюлька дзённага сьвету, толькі дабра ўсім жадаю, а мяне пад крыж здраднікам, жыцьцягубцам пасылаюць, я ж сьвяты й сьвятая ў адным збанку, як дзень і ноч, як сьвет і цемра, а мяне чамусьці на гільятыну, на агульны прысуд…
я – нікому нічога нават ня зычыў, акрамя цукру, ані каліва плаціны ці, там, золата, ня кажучы пра срэбра… атрымліваецца інакш, бо я – пагроза для жыцьця, таму што дзе ні зьяўлюся, спойваю мужыкоў, дзе ні прысяду – гвалтую жанчын, але ж было б каго гвалціць.