са сваёй новай каханкай ён пачаў вывучаць глыбей усе тыя рысы й цягліцы, скуру й пульхныя вусны, і не было гэтаму канца, бо пацалункі для яго ператварыліся ў доўгія дыялёгі з сэрцам і душою сваёй жанчыны, якая, да ўсяго, вельмі любіла цалавацца.
мача
сёньня ў мяне вельмі шмат сяброў, панаехала процьма камунікацыі, ня ведаю, што рабіць. п’ем, гутарым, сьмяемся. я ім кажу, што мне трэба абавязкова кожны дзень пісаць тэкст, гэта такі асабісты экспэрымэнт, ці вытрымаю, ці адолею пісаць кожным разам пра штосьці новае і не паўтарацца, браць зь нічога словы, рэчы, сябе самога, назіраньні, думкі, і так цэлы год.
вядома, сябры пачалі кпіць. спачатку што я – гаўно, а не пісьменьнік, потым што гэта немагчыма, кожны дзень пісаць. але сышліся, што калі здольны, напішы й зараз, то-бок цяпер, пра адну рэч, вось такі, п’яны… я кажу, што проста так пра мачу пісаць ня буду, але пра мачу як сэнс існаваньня й камунікацыі – буду.
вось, напрыклад, ёсьць такія пароды сабак, якія пры сустрэчы з гаспадарамі ад шчасьця ня стрымліваюцца і ссуць. уяўяляем такую рэч сярод людзей.
мужчыны сустрэліся па справе, абодва не абассаліся – перамовы будуць напружанымі…
прынамсі, узровень абассанасьці паказваюць ня толькі мокрыя нагавіцы, але й індыкатар з фарбаю, каб было лягчэй зразумець адзін аднаго.
сустрэліся старыя сябры, даўно не бачыліся. пассалі ў майткі – добра, шчырыя адносіны…
каханак сядзіць дома й чакае сваю паловачку, гатуе ежу, яна прыйшла – ён сухі. пытаньне адразу: ты што, мяне больш не кахаеш?!
гэта быў бы цудоўны індыкатар радасьці сярод людзей, бо ўсьмешку й шчырыя вочы вельмі лёгка схаваць, але грам дзьвесьце й болей мачы – не схаваеш.
робат
я – робат, мае бацькі – робаты, мая бабуля – робат, мае сябры – робаты, мы ўсе аднолькава рухаемся ў звычайных накірунках, якія кожным разам паўтараюцца, як алгарытм, мы займаемся сэксам як робаты – мэханічна, мы больш не кахаемся, бо робатам гэта ня трэба, мы не эвалюцыянуем, бо робатам няма куды эвалюцыянавць, толькі апгрэйдзіць гаджэты… учора чытаў пра новых робатаў у Японіі, якія працуюць мэдсёстрамі, і пачаў зайздросьціць ім, бо калі ў робата ёсьць праца – ён на крок бліжэй да чалавека.
інакш
а калі б сьлёзы былі салодкімі, плакалі б мы тады ня так горка, можа быць нават і чакалі б сьлёз, і паэты б сумавалі ўтрая менш, бо ім былі б непатрэбныя салодкія сьлёзы, яны б празь сьмех пісалі б аб сапраўдным няшчасьці, і калі б мы даведваліся аб чымсьці вельмі скрушным, то сваімі салодкімі сьлязьмі запівалі б гарбату бяз цукру.
нікому б больш не былі патрэбныя цукеркі, дастаткова было зрабіць балюча. у школах кепскія хлопцы ня так шалёна ганялі б батанаў, бо тыя толькі й чакалі б, каб за падбітае вока наплакаць салодкага на вечар.
калготы
маё дзяцінства было ў калготах (бо ў школу трэба апранаць штосьці цёплае), мая маці носіць калготы, звычайна чорныя. я сам люблю, калі жанчыны носяць калготы, гэта вельмі ўпрыгожвае ногі. асабліва я люблю здымаць гэтыя калготы, а лепей ірваць іх у месцы похвы і займацца сэксам. але ёсьць адзін чалавек, які зусім інакш камунікуе з калготамі, дакладней – вядзе свой уласны дыялёг тканіны й скуры.
мая бабуля носіць калготы, якія на ёй выглядаюць дадатковаю скураю, якая паверх састарэлай легла другім слоем, абвіслым слоем. калготы звычайна ў яе адны і тыя ж, колеру скуры – бэжавашэрыя, і калі цёпла ўлетку, яна нацягвае калготы, і калі ўзімку хлодна, яна паверх калготаў апранае трэніровачныя нагавіцы. і мне здаецца, што калготы яе даўно ўжо не калготы, але тая самая сэтка з эластанам, якая, яшчэ калі ёй было сорак, была аднойчы надзетая і так і засталася, зраслася з нагамі й азадкам, і гэта самы доўгі дыялёг чалавечага цела са скураю.
душа
дзяцінства Якава было такім: ён спачатку пастарэў, а потым пачаў маладзець.
адбылося гэта такім чынам: Якаў нарадзіўся й быў на мяжы жыцьця й сьмерці, тройчы трапляў на сьцежку, якая вядзе да сьвятла ў канцы тунэля, і, вядома, для чалавечага Я не існуе ўзростаў эвалюцыі, як не існуе межаў і забаронаў для розных узростаў.
Якаў стаяў і вагаўся, што рабіць, ісьці да сьвятла альбо развярнуцца й бегчы на крыкі незнаёмай жанчыны. Якаў вырашыў, што жанчыне трэба дапамагчы, бо, як ён інтуітыўна адчуваў, са сьвятлом у тунэлі ён яшчэ пасьпее сустрэцца.
і вось, Якаў на руках у доктара, той пляскае яго па попцы, Якаў удыхае паветра й пачынае дыхаць, жанчына суцешвае крык, Якаву ад гэтага становіцца вельмі лёгка.