другім разам Якаў стаяў у тунэлі праз месяц, але тое, як ціснулі на яго сардэчка, як ізноў крычала жанчына, цяпер ён усьведамляў – маці, ізноў вярнула яго зваротна.
трэцім разам Якаў затрымаўся ў тунэлі, праз два гады, ён адчуваў як апухае месца, дзе ўджаліла пчала, і ня быў здольным углытнуць паветра, і, ізноў крыкі маці прымусілі вярнуцца… і калі Якаў вярнуўся трэцім разам, ён пасьпеў дамовіцца са сьвятлом, што яму патрэбныя шэсьцьдзясят год на тое, каб пасьпець стаць маленькім і пасталець, і пражыць колькі часу, каля маці, і спазнаць каханьне, і радасьць бацькоўства. і дамова была выканана. і калі Якаў ачуняў у рэанімацыі – ён ужо нічога ня памятаў, бо быў маленькім, і яму трэба было наноў навучыцца гутарыць, хадзіць, самастойна апранацца, вывучыць мову, вывучыць матэматыку й процьму іншага.
пахмельле
самае цяжкае пахмельле для мяне – кніжнае пахмельле. гэта здараецца ня часта, але калі надыходзіць, то я пакутую некалькі тыдняў, і гэта рэдка чым магчыма зьняць. з маёй калекцыі назьбраецца хіба што тузін кніг, якія мяне даводзілі да ап’яненьня, я захлынаўся іх старонкамі і марыў, каб як мага даўжэй заставацца ў такім стане, але, як гэта часта бывае з выдатнымі кнігамі, яны прачытваюцца хутчэй за ўсе астатнія, і надыходзіць цяжкі стан вяртаньня ў рэальнасьць, расплюшчваньня вачэй ды пакутаў, што гэты сьвет зусім не пасуе табе й твайму стану пасьля.
я мару пра час, калі замест эвалюцыі 3D фільмаў пачне эвалюцыянаваць кніга такім чынам, што калі ты ад яе п’янееш, яе магчыма будзе ўводзіць у кроў, напрыклад праз укол, і эфэкт задавальненьня й жыцьця ў літаратурнай рэальнасьці будзе доўжыцца, ажно пакуль там не паселішся… такім чынам мяне напойвалі Сэлін, Букоўскі, Хэмінгуэй, Бэнкс, Грас. яны былі маімі спадарожнікамі, самымі блізкімі сабутэльнікамі, шчырымі суразмоўцамі, якім я давяраў свае таямніцы, і яны адказвалі мне тым жа, распавядаючы пра самае вусьцішнае, неспасьцігальнае, невымоўнае, і так мы напіваліся да адурэньня.
дылема
у жыцьці заўсёды ёсьць месца сэксуальнаму скрыўленьню, дастаткова толькі пагугліць: мастурбацыя з мухамі, мастурбацыя рыбамі, мастурбацыя кухоннымі прыладамі, бананамі й агуркамі, ссакі, кал, группавуха, buckkake…
на дадзены момант мяне вельмі цікавяць такія рэчы, і я вырашыў прайсьці праз гэта, заняцца сваёй асабістай псыхатэрапіяй, бо пісьмо мяне выратоўвала не аднойчы і, калі б я не пісаў, – хварэў бы не на адну загадкавую хрэнь у галаве.
я не хачу паказваць бруд дзеля шоку й бруду, мастацтва перапоўзненае лайном, і тым болей, што сродкамі кітча й шоку карыстаюцца толькі няўдалыя майстры. я ў сваю чаргу хачу дасьледаваць, спасьцігнуць і падаць чалавечае жаданьне смактаць абцас падчас зьбіцьця плёткаю як акт самарэалізацыі, пошуку свайго ўнутранага д’ябла, як рэч, якая павінна быць агучанаю, але не павінна выглядаць як табу, забарона. ёсьць час і сэнс вызваляцца і не ганарыцца сваімі скрыўленьнямі і не імкнуцца з гэтага зрабіць падзею, альбо «парад», альбо няголеным высоўвацца на Эўрабачаньне, але пачаць з гэтым жыць, нармальна, бяз жаху і без залішняга гонару.
пішу раман, назва яго «Ружова-пэрсікавае сочыва». раман – алюзія на так званыя сучасныя выхаваўчыя раманы: «Бляшаны барабан», «Тоўсты сшытак», «Валадар мух»… ёсьць вялікае жаданьне прааналізаваць і паглыбіцца ў сэксуальны пачатак чалавека і ягоныя скрыўленьні… раман пачынаю паводле клясычных правілаў пабудовы, дзе павінны быць прапісаныя тры пакаленьні, так бы мовіць – дыялёг розных узростаў, іх сінтэз. апавяданьне вядзецца ад першай асобы, і чытач адразу трапляе ў хату, дзе бабуля варыць ружовае варэньне… паступова ўводжу ўнука – галоўнага пэрсанажа, які зь дзяцінства праз сваю зацікаўленасьць пачынае адкрываць сьвет эротыкі, сэксу, мастурбацыі.
воцат
калі памыць галаву вадою з воцатам, не патрэбны будзе бальзам-кандыцыянэр. калі воцат дадаць у боршч, суп будзе нашмат смачнейшым. дадаць воцат у салату з капусты і яшчэ цукру – і капуста стане прыўкраснай.
воцатам мой бацька труціўся, бо хацеў скончыць сваё жыцьцё, калі маці ад яго сышла. пах стаяў гостры, канцэнтраваны. я яго знайшоў у пакоі. хуткая зрабіла тры прамываньні страўніка, пазначыла яго як небясьпечнага і даслала ліст аб спробе суіцыду на працу.
воцат дадаюць у марынад…
воцатам я ў дзяцінстве чысьціў гільзы, значакі й вайсковую каску – усе рэчы я шукаў па лясох і асабліва вывучаў праз ваенныя дзеньні месцы бітваў. мой дзядзька такім чынам адшукаў кулямёт «Максім», патрымаў яго ў канцэнтраваным воцаце і прадаў калекцыянэру за вялікія грошы.