мая вар’яцкая настаўніца па матэматыцы бутэлькамі піла яблычны воцат, бо марыла пахуднець – але толькі дурнела.
мне асабіста воцат падабаецца, калі яго выкарыстоўваюць, каб гасіць цеста.
асобы
у маім целе знаходзіцца некалькі чалавек. і тут гутарка не ідзе пра д’яблаў альбо прывідаў, духаў і іншае. я сябе сапраўды лёгка падзяляю як мінімум на два. ёсьць «Я», які сам па сабе даволі ўпарты, настойлівы й штохвіліны спрабуе штосьці адшукаць, напісаць, вынайсьці ровар альбо ад пачатку прыдумаць сьвятло. і ёсьць «Я», які зусім ня хоча нікуды імкнуцца, які мае процьму комплексаў і фобій, баіцца, каб ацэньвалі яго творчасьць, не жадае мець зносінаў ні з кім, акрамя як жанчын. і я ўспрымаю іх паасобку, і яны маюць свае імёны, характары й жыцьці і зьяўляюцца ўва мне часам як па раскладзе альбо пад настрой, але бывае так, што я падыходжу да нейкіх пагранічных абставінаў і зьяўляецца той «Я», якога я не чакаў. і здараецца так, што я доўга жыву з кімсьці зь іх асобна, прызвычваюся да яго, і раптам прачынаюся іншым, і тут патрэбна колькі часу, каб абвыкнуць, прыйсьці ў належны стан. пакуль што я не магу сказаць, кім мне больш падабаецца быць, ведаю дакладна, што жанчынам падабаецца той «Я», які няўпэўнены, рамантычны, але ёсьць у мяне Люба, якая закаханая толькі ў мяне, які жорсткі, крытычны й заўсёды спрабуе штосьці прыдумаць, напісаць. мяне абодва цікавяць, але адначсова я разумею, што хутка паўстане выбар, а можа і не.
зубы
мае зубы – плён жыцьця ў маладосьці!
мне вельмі часта сьняцца зубы, і на гэты конт хто што толькі ні кажа: сьмерць альбо жудасная хвароба тваіх родных ці сваякоў; грошы – будзе процьма грошай; сэкс – калі зубы белыя – будзе шчырае каханьне, калі не – хтосьці цябе ненавідзіць… але я заўсёды да зубоў стаўлюся абыякава, я ўвогуле зубы не шкадую, адчыняю імі піва, грызу цьвёрдыя «кірыешкі». адзін мой зуб ня мой, але зроблены з цэмэнту, другі мой зуб амаль не трымаецца ў дзяснах, і, калі мне сумна, нудна, я языком яго штурхаю – наперад, назад. трэці мой зуб чорны, і даўно прыйшоў час, каб яго вырваць і пахаваць. мой чацьверты зуб – крывы, але крывы прыгожа, я празь яго магу пляваць далёка. мае пяты й шосты зубы як па дамове шчыльна прыціснутыя адзін да аднаго, а сёмы зуб залёг глыбока ў дзясьне й не жадае вылазіць.
з такою кампаніяй у роце, вядома, я бачу дзіўныя зубныя сьненьні, але што паробіш, да стаматоляга я ніколі не пайду і суцяшаю сябе тым, што мне сьняцца зубы, бо мяне чакаюць каханьні, стаяць у чарзе і грукаюцца ў дзьверы сэрца.
што датычна камунікацыі зь людзьмі, бо ў прыродзе, дакладней, народзе прынята часта паказваць свае разцы й клыкі праз усьмешкі, выстаўляючы свае каштоўнасьці, у добрым яны стане ці благім, каб паказаць, што гэта шчыра сьмешна і нам прыемна.
але я даўно навучыўся ўсьміхацца такім чынам, што расьцягваюцца ў белыя стрункі толькі вусны.
прастора
у сьвеце засталося вельмі мала прасторы, людзі множацца – і лягчэй нікому не становіцца, мы запаўняем кожны сантымэтар зямлі сваёй наяўнасьцю. і гэта адчуваецца паўсюль: маленькія кватэры, двары ў раёнах мізэрныя, людзі ўсюды кідаюць свае машыны, паркуюць іх на кустах, паркуюць іх на дзіцячых пляцоўках і пакідаюць пасьля сябе мазутныя й алейныя лужыны, і адначасова кожны патрабуе зьбіраць за сваім сабачкам лайно, калі кожны завод вылівае выпрацаванага сьмецьця мільярды тонаў. кожны хоча жыць як мага вальней, і адначасова скаваны ланцугамі вячэрніх ток-шоў і сэрыялаў. кожны настойвае на роўных правах і адначасова гадзіць свайму суседу – выкідае сьмецьце мінаючы сьметніцу. кожнаму патрэбны спакой, але кожны слухае ў сваёй кватэры музыку так, быццам бы ён жыве на сялібе і бліжэйшыя кілямэтры нікога, акрамя ваўкоў і прыблуднага мядзьведзя. у мэгаполісах будуюць жытло адно на адным, пакоі памяншаюць, каб як мага болей людзей засяліць. паўсюль у невялікіх краінах падтрымліваюць шматдзетныя сем’і, а ў вялікіх краінах падтрымліваюць шматдзетныя Нацыянальныя сем’і, і толькі кітай адразае яйцы тым свавольнікам, якія дадумваюцца ў і так перанаселенай краіне рабіць другога дзіцёнка. нас цяпер столькі, што якасьць даўно згубілася, бо раней на тысячу чалавек прыходзіўся свой дзясятак князёў, музыкаў, паэтаў і мастакоў, цяпер на мільён жыхароў – палова творчага гуманітарыя, якая нічога ня здольная вынайсьці, акрамя як заняцца канцэптуальнасьцю, ня ведаючы нават, што гэта, дык няхай займаюцца, ім нічога не пагражае, толькі тупое мычаньне. я не разумею, адкуль у чалавецтва столькі імпэту множыцца й брудзіць навакольле, зьнішчаць прыроду, калі было б нашмат лягічней агледзецца і пачаць вучыцца жыць, як астатнія стварэньні, – у гармоніі і ў нармальных стасунках з кожным, і можа нават замест таго, каб валіць старыя лясы, пасадзіць іх яшчэ болей і жыць сярод неверагодна прыгожых паркаў і алеяў і займацца бегам, плаваньнем, паставіць свае аўтамабілі на вадарод, а лепей у гараж, сесьці на электрычны ровар і гнаць сабе на працу, альбо на спатканьне. разгрузіць і так непатрэбныя аўтабаны, застаўленыя фурамі, якія займаюцца дастаўкаю чарговай жратвы, мэблі, будматэр’ялаў у бістро, салёны й гіпэрмаркеты, якія збольшага вельмі неадназначна й сумна завуцца «прасторамі».