часам прыяжджае ў Менск мужчына, ён француз, сам выглядае як… нават ня ведаю, з чым ці кім параўнаць, выглядае ён такім чынам: старая байкавая кашуля, паламаныя акуляры, джынсы зьвісаюць і на самых ботах ззаду стаптаныя падэшвамі. неахайны, нястрыжаны, часта няголены, на такога глядзіш – і сам у сябе пытаесься: «як гэты замежнік трапіў у Беларусь, як грошай хапіла? што, за мяжой жывуць бедныя людзі, але ім хапае грошай падарожнічаць?!» насамрэч гэты француз вельмі і вельмі багаты, я зь ім пазнаёміўся чатыры гады таму, выпадкова, у бары, і потым паўночы зь ім гуляў па горадзе, паказваў мясцовасьці і цікавосткі, хадзіў зь ім побач і думаў, што мне давядзецца везьці яго на таксоўцы і ці ёсьць у яго грошы хаця б палову дарогі аплаціць? але француз сам прапанаваў паехаць да яго на здымную кватэру, адпачнуць, а на наступны дзень, у нядзелю, – апахмяліцца ў суседнім з домам бары. я пагадзіўся, ён пазваніў камусьці, дастаўшы самы старажытны тэлефон з тэлефонаў, якія я бачыў за сваё жыцьцё. і празь пяць хвілін да нас пад’ехаў ламбарджыні д’ябла залатога колеру, з машыны выйшаў мужчына, перадаў французу ключы, а сам сеў у джып, які спыніўся побач з ламбарджыні. я быў шакаваны, адняло мову. француз сказаў, што ня хоча, каб хтосьці ведаў, што ён багаты, гэта небясьпечна, тым болей у Менску, дзе ён любіць тусавацца і знаёміцца з прыгожымі дзяўчынамі, якія, дарэчы, могуць лёгка прыехаць, ён толькі набярэ колькі нумароў. і я сказаў, каб званіў…
ёсьць у мяне былы аднаклясьнік – хлопец з маладосьці старанна дагледжаны, выкшталцоны, манікюр, пэдыкюр, сьвежая фрызура, гарнітур чорны, кашуля белая, гальштук, заколкі на гальштуку, паліто… лякаваныя чаравікі. хлопец, а цяпер ужо малады мужчына, выглядае на першы погляд як пасьпяховы прадпрымальнік, але толькі на першы погляд. прыглядаесься і разумееш: гарнітур з гуму, кашуля з цуму, чаравікі – белвест… а калі ўжо ён пачне з табою гутарыць, не адвяжасься і далучысься да яго фінансавай піраміды, запоўніш анкеты й заплоціш грошы, абы толькі… вось так ён працуе ўжо шмат год, з мозгам, які быў старанна й вельмі акуратна згвалтаваны: вам патрэбна выглядаць багата, і вы будзеце багатымі, прайдзіцеся па крамах і запішыце кошты ўсяго, што вас прываблівае і чым вы хочаце валодаць, пастаўце сабе гэта за мэту й пачніце зьбіраць чальцоў сваёй піраміды, і вы будзеце шчасьлівы і багаты… шмат чаго хлопцу наабяцалі, але ён і па гэты час нейкі нешчасьлівы й небагаты, але сярод мясцовых – знакамітасьць, прабіўся ў горадзе – апранаецца вунь як!
выходныя
выходныя – гэта суцэльнае вар’яцтва. выходныя прыдумалі, каб стамляцца ад адпачынку… у мяне такі лад жыцьця – калі статычных і пэрманэнтных выходных няма, але праз стасункі зь сябрамі я часам адчуваю, што субота і пятніца надыходзяць, як адзін шалёны, вольны ад усялякіх межаў час, які прымушае цябе быць адначасова рахманым, п’яным і бязмозглым. я памятаю, была лагодная пятніца… і цяпер вось я сяджу ў адных майтках на зэдліку на кухні, чакаю каву ў турцы і разумею, што ўжо раніца нядзелі. Гамлет сядзіць у куце і глядзіць на мяне такімі асуджальнымі вачыма, быццам бы я яму на п’яную галаву наабяцаў «карыбаў», а сам прачнуўся і толькі лістом капусным яго ўшанаваў.
ну што ж, я ведаю, жыцьцё ня мусіць мінаць празь мяне, інакш я не пасьпею адчуць яго, але адначасова я ведаю, што ўчора я пажыў, і пра гэта сьведчаць дзясятак фатаздымкаў на мабільным і два відэазапісы на вэб камэры на кампутары. і, што прыкметна, я прачнуўся ў сваёй хаце, і гэтаму факту вельмі рады, і кранула сэрца тое, што я прачнуўся распрануты, а гэта сьведчыць аб тым, што мае сябры пра мяне паклапаціліся, і толькі ўваходныя дзьверы забыліся зачыніць. і на ганку хтосьці з хлопцаў пакінуў колькі порцый ванітаў.
але чаму я так рана сяджу й пішу? таму што я – клясычны алькаголік, які прачынаецца вельмі рана і гатовы ізноў «папраўляць» здароўе, але я гэтага ня буду рабіць, я буду піць каву, сядзець разам з Карнэлем на дажджлівым двары, мокнуць і разважаць пра тое, што было б някепска пачаць рыхтаваць дошкі для новай альтанкі, якую я пастаўлю акурат пад дубам вясною.
пах
няма нічога больш дзіўнага і шматцытатнага для нас, як пахі… напрыклад, у мяне бывае канцэнтравана пахнуць ногі, і гэты пах самому сабе я магу прабачыць, ён не падаецца мне невыносным, але я ненавіджу, калі ў маіх сяброў пахнуць ногі, я іх за гэта гатовы выгнаць з дому адразу!
у мяне была дзяўчына, пах якой мяне раздражняў, яна сама па сабе пахла сумесьсю ваніліну й карыцы, але гэта перамешвалася з потам (і ня трэба мне тут казаць, што дзяўчыны не патнеюць). большасьць маіх прыўкрасных каханак заўсёды былі смачнымі, а вось адна зь іх – не. быў такі выпадак, калі мне вельмі не падабаўся пах похвы, і было аднойчы, калі мая каханка пахла далёёёёка ня кветкамі, але я звычайна такія рэчы трываў, асабліва калі быў у стане ўзбуджэньня, і толькі тая мая сяброўка, зь якою я пражыў паўгады, заўсёды была такою далікатнаю, ласкаваю й чыстаю, але пах ад яе мяне зусім не прывабліваў.