год я жыў зь дзяўчынаю, якая была вегетарыянкаю і мела неверагодна прыгожую форму грудзей – казка… але ў яе заўсёды кепска пахла з роту, пахла страўнікам, мне здаецца, у яе быў гастрыт…
ёсьць пахі сыроў, якія я неверагодна люблю, і ёсьць пах тых жа глядыёлусаў, які я не разумею.
мне вельмі падабаецца пах мэтро ў Менску: сьвежы, электрычны.
пах маіх ног падабаецца майму сабаку, але чаму прырода існуе такім чынам, што мне заўсёды даводзіцца мыць ногі дадаткова ўвечары?
стомленасьць
самая цяжкая стомленасьць надыходзіць ад таго, калі нічога ня робіш. ад самай раніцы я стамляюся да невымоўнага стану. павекі склееныя, галава надзьмутая, як балёнік, у які замест паветра трапіў сьвінец. ногі ватовыя, страўнік не працуе, варушыць ня тое што рукамі, пальцамі немагчыма.
прагрэс рухаецца за кошт чалавечай ляноты. чалавеку лянотна хадзіць у краму, ён звоніць і замаўляе. чалавеку лянотна хадзіць пешшу, ён карыстаецца аўто… але калі ўсе мы такія лянотныя ёлупні – хто тады працуе над тым, каб рабіць у нашым жыцьці паляпшэньні, прасоўвае тэхніку і прагрэс? мне лянотна сёньня нават разважаць і тым болей пісаць пра штосьці, але я раблю гэта празь немагчымае. прадзіраюся праз гушчар зруйнаваных жаданьняў і магчымасьцяў, намагаюся ня чуць думкі ўслых, што яшчэ з васьмі раніцы, калі б я пачаў свой дзень інакш, я б ужо даўно перарабіў бы ўсю заплянаваную працу. але я толькі памяняў стан цела на ложку. гляджу бессэнсоўна ў манітор ноўтбука, павольна пачухваю жывот. я ня ведаю, адкуль гэта, але мне падаецца, што лянота – гэта д’ябальская рэч, яна працуе на тое, каб чалавек закісаў, даходзіў да стану браджэньня, выпадаў у асадак, ператвараўся ў мяккае цеста, зь якога магчыма было б наляпіць пяльменяў. і такім чынам цэлыя гарады й краіны ператвараюцца ў пяльмені, і толькі кітайцы ўсё працуюць, і працуюць, і працуюць, і працуюць, і працуюць, а я да гэтага часу нічога яшчэ не зрабіў, акрамя прыбіральні й выпітай гарбаты, – я самы непатрэбны на сьвеце элемэнт, калі б існаваў савецкі саюз, мяне асудзілі б за дармаедзтва, бо каго хвалюе, што ў цябе ўнутры, акрамя вантробаў… можа быць, ты і плянуеш сёньня ўвечары сесьці за штосьці вартае і напісаць, напрыклад, п’есу для аднаго актора, але ты не сабраў трактар, не ўзараў поле, ты не пакарміў Карнэля, ты, ты, ты, ты, ты – маленечкая алейная плямка на швэдры тваёй краіны, якая кідаецца ў вочы і яе так проста сольлю не пасыпеш
узрост
у маім жыцьці ўсё адносна, асабліва адносна ўзросту. я не разумею, навошта чалавек лічыць свае гады, сочыць за тым, як яго скура старэе, і пачынае пакутаваць празь неверагодную колькасьць крызісаў: сярэдняга ўзросту, сталага… падлеткавага, крызіс 45 год, крызіс, крызіс, крызіс. мае знаёмыя і суседзі выглядаюць так, нібыта перажылі ўжо ўсе крызісы і рыхтуюцца да апошніх спадзявана-неспадзяваных удараў: інсульт альбо інфаркт…
ёсьць людзі (іх вельмі мала), якія зусім ня сочаць за сваім узростам, пачынаюць у семдзесят вучыцца плаваць альбо маляваць.
ёсьць людзі, якія ня ведаюць, колькі ім год, і, калі заканчваюць вну, не імкнуцца ствараць сем’і, нараджаць дзяцей. яны імкнуцца да іншага, пачынаюць жыць калярова, і гэтаму спрыяе час, бо разьвівае тэхналёгіі, якія дапамагаюць не зачыняцца ўва ўласнай кватэры, як паводле Бродзкага – не выходзячы з пакою, але наадварот, пакідаюць усе непатрэбныя зямныя дробязі: не працуюць як усе, не ядуць тое, што ўсе, не карыстаюцца грамадзкім транспартам, глядзяць фільмы, якія ніхто не глядзіць, грэбуюць агульнымі правіламі этыкету, не заўважаюць, як мяняецца час і архітэктура, ствараюць свой уласны сьветапогляд і сьветаўспрыманьне і рухаюць зямны шарык у тым накірунку, які ім падаецца цікавым.
і такіх людзей у нас ненавідзяць, праклінаюць і ганьбяць. дастаткова паслухаць дыялёгі мінакоў, пасажыраў, наведвальнікаў дамоў быту: «а ён жа ж не працуе нідзе!» – «божачкі! як?! нідзе?!» – «а тая вунь, трыццаць год, і без дзяцей, старая ўжо хутка будзе, каб дзяцей рабіць». – «ой, не разумею я гэтую моладзь, мы ў свой час адбудоўвалі гарады пасьля вайны, сьветлую будучыню наладжвалі, а гэтыя байструкі не жадаюць ёю карыстацца»…
я не сачу за сваім часам і ўзростам, і я ведаю, што кожны кінуты грамадзтвам камень – у мой гарод. але гэта часова, бо тэрміны ўсе праходзяць, і з часам чалавек становіцца разумнейшым. надыдзе час, калі беларусы стануць не такімі, як пра іх кажуць, што яны заслугоўваюць такую ўладу, якая ёсьць, але вясёлымі і добрымі летуценьнікамі, якія ня сочаць за сваім узростам, ня лічаць гадзіны ад дэфолту да дэвальвацыі, але ўсьміхаюцца, і ў кожнай вёсцы – свой звараны самагон, і свая культура сьпяваць песьні, і свая культура насіць вопратку… усё сваё.