пекла
любая рэч можа апынуцца для чалавека пеклам. такім чынам, пеклам для Гітлера была мапа Эўропы. пеклам Сіда Вішэса была Нэнсі, якая стаяла перад ягонымі вачыма і дзень і ноч, як нязьменная выява шпрыца з наркотыкам для Бэроўза. пеклам для Хью Хэфнэра й па гэты час ёсьць жаночыя грудзі розных памераў, але пажадана каб ня меншых за другі. пекла Арцюра Рэмбо – опіюм і аркушы паперы. пекла Рамэна Гары – дарагі гарнітур. пекла Хэма – шклянка з вадкасьцю, якая дакладна ёсьць кактэйлем. пекла Ван Гога – гэта процьма пастозных мазкоў, падпарадкаваных адным накірункам, зададзеным уласным успрыманьнем асяродзьдзя. рэч, якая ніколі не зьнікае і толькі вастрэй праглядаецца ажно да самых немагчымых дробязей, і гэтая рэч адначасова пужае і прываблівае Генры Мілера, – похва. у кожнага ёсьць сваё пекла, якое перад вачыма, нават калі мы заплюшчваем іх і сьпім, гэтая рэч нікуды не зьнікае і толькі глыбей чапляецца за нашыя мары, памкненьні й жаданьні, робячы нас рабамі.
хлусьня
Андрэйка зь дзяцінства хлусіў, скажаў праўду, і не было істотна, якую праўду ён скажаў, называючы яблык грушаю, альбо падманваў родную маці, кажучы ёй, што еў суп, а сам выліваў яго ў мыйніцу. гэта ў яго пачалося выпадкова і незалежна, як і любая хвароба альбо перайманьне на ўзроўні генаў. Андрэйка абвык хлусіць, бо такім чынам яму было прасьцей у камунікацыі і адначасова ён шчыра верыў у сваю хлусьню. ён сталеў і ў старэшых клясах так заманаў усіх сваімі прыдумкамі, басьнямі, плёткамі й хлусьнёю, што яго нават перасталі выклікаць да дошкі й аднаклясьнікі адвярнуліся ад яго, бо той ня быў здольным стрымацца, каб ня схлусіць па любым чыньніку. так Андрэйка самотным паступіў у вну на журналіста, адвучыўся, зарабляў грошы, рыхтуючы матэрыял для бсмр і ў рэшце рэшт паступіў на працу на першы тэлеканал, дзе для яго была свабода выбару хлусьні й скажэньня інфармацыі. яго кар’ера панеслася стрымгалоў да алімпійскіх вяршыняў: прэміі й граматы ад прэзіка, пасада галоўнага журналіста, а пазьней – дырэктара цэнтру інфармацыі і ідэалёгіі… потым, калі ў суседняй Расеі ніяк не маглі стрымаць буйны паток інфармацыі, Андрэйку запрасілі ў Маскву, каб там навучыць смі працаваць як мае быць, але ўсё кепска скончылася праз Украіну, калі некалькі ўкраінцаў адсачылі Андрэйку й запхнулі яму ў рот яго ўласныя ногі, так яго й знайшлі, памерлага, з нагамі ў роце. бо што ж яшчэ там мусіла апынуцца?
адноснасьць
адзін чалавек зачыніўся ў сваім пакоі на ўсё жыцьцё, забыўся на тое, што звонку існуе іншы сьвет, абвык і паверыў, што ўвесь сьвет – гэта яго маёмасьць. валадарыць ён пачаў па-над шклянкамі, збанкамі, талеркамі, імбрыкамі, сталамі, ложкам, дываном, канапаю, адной шафаю і пішучай машынкаю, на якой адгрукваў кожны дзень новыя ўказы.
таксама ў кватэры жылі котка, тры мышаняты, сотня прусакоў і каля пяці соцень пладовых мушак дразафіл, якія, перамяшчаючыся ад аднаго сьмецьця на другое, падарожнічалі, як па пустэльні з Ноем, і прадстаўлялі сабою ворагаў, якіх чалавек штодзень зьнішчаў.
найбліжэйшым памагатым чалавека была котка, якая трымала ўладу па-над мышанятамі, якія вельмі рэдка куды высоўваліся і, перамяшчаючыся збольшага пад шпалерамі, час ад часу рабілі маршкідкі на лядоўню, якая сабою ўвасабляла харчавыя назапашваньні.
чалавек валадарыў жорстка і часта караў стол, бо ў таго падгіналіся ножкі, ажно пакуль не зламаў небараку.
пасьля доўгага кіраваньня ацалелай засталася толькі котка, і сьвет кватэры для чалавека больш не атаясамліваўся з сусьветным космасам і нават далёка не паходзіў на той, былы сьвет, у якім нарадзіўся чалавек. і ён засумаваў, і захацелася яму чагосьці новага…