На Нямізе снапы сцелюць
Галавамі,
А малоцяць жа стальнымі
Іх цапамі.
На таку жыццё кладзецца
Неспадзейна,
I душу ад цела веюць
Безнадзейна.
Берагі ў крыві Нямігі
Па калені;
Не дабро на іх пасеяў
Сейбіт жменяй.
А былі яны гусценька
Ў процьмах вузкіх
Там засеяны касцямі
Сыноў рускіх.
Усяслаў-князь людзям суд судзіў,
Гарадамі князёў надзяляў,
А сам поначы, свету на здзіў,
Ваўкалакам ці воўкам гуляў,
Ён бо з Кіева да петухоў
Горад Тмутаракань дасцігаў
I вялікаму Хорсу без слоў
Воўкам шлях борзда перабягаў.
Таму ў Полацку рана званы
Пазванілі ў Сафеі святой
Да завутрані, — ён жа праз сны
Ужо ў Кіеве звон чуе той.
Хоць і вешчая, кажуць, душа
У дзёрзкім целе ягоным была,
Але часта бяды без нажа
Нацярпеўся, што доля дала.
Сцэна паволі зацямняецца. Адзін за адным знікаюць прашчуры і нашчадкі Усяслава. У поўнай цемры асвятляецца Летапісец.
Летапісец. «В лето 6609 (1101). Преставися Всеслав, полоцкий князь, месяца априля в 14 день, в 9 час дне, в среду. В то же лето заратися Ярослав Ярополчичь Берестьи и иде на нь Святополк и заста и в граде, и ем и, и окова, и приведе и Кыеву… И прислаша половци [по]слы от всех князий ко всей братьи, просяще мира. И реша им русскыи князи: «Да аще хощете мира, да совокупимся у Сакова». И послаша по половце, и сняшася у Сакова, и створиша мир с половци, и пояша тали межи собою, месяца семтября в 15 день, и разидошася разно».
Паволі гасне святло.
Гучыць голас:
З прадоння
Мінулых гадоў
Узнікаюць падзеі,
З падзеяў — людзі.
I, думкай адлушчаныя,
Знікаюць.
1996