Феадосій. Зладзіў, і дзякуй Богу.
Iзяслаў (пераканана). Не спяшайся, ігумен! Паганцы і хрысціяне полацкія супольна і няблага білі нас на Нямізе. I ад мячоў нашых годна паміралі што адны, што другія. З’яднаюцца дваяверцы пад дзясніцаю князя-дваяверца ды злучацца ў хаўрус з Псковам — Ноўгарадам, і канец нам!
Святаслаў. Зноў сюды грабе…
Iзяслаў. Калі грабе, то даграбецца. Ты куды спяшаешся?..
Усевалад. З Брачыслава, гада, усё пачалося. Ён стаў яднаць землі Полацку навакольныя, каб набраць моцы і ад Кіева адасобіцца. I Усяслаў спіць і бачыць Полацкую дзяржаву магутнай і непадлеглай.
Святаслаў. Цяпер ён касцямі ляжа, а ў Літву і да ятвягаў нас не пусціць.
Iзяслаў. Касцямі бадай што ляжа…
Феадосій. Зноў за мячы, з якіх яшчэ кроў не сцякла?! А, між іншым, у бацькі вашага Яраслава Мудрага, князі вы мае светлыя, хапіла ў свой час і розуму і спрыту тры гады запар разам з князем Брачыславам на Кіеўскім стале пасядзець і дружыну полацкую супраць ворагаў сваіх выкарыстаць.
Святаслаў. Ці не раіш ты нам, ойча, узяць сёння Усяслава і пасадзіць побач з Ізяславам?
Iзяслаў. Сапраўды…
Феадосій. Я нічога нікому не раю, а толькі ўспамінаю, як, адваяваўшы ў Брачыслава Ноўгарад і палоны вярнуўшы, князь Яраслаў не пайшоў помсціць палачанам, а сказаў Брачыславу: «Буди же со мною заедин».
Святаслаў. А мы хіба не дзеля міру і дружбы вечнае паклікалі князя Усяслава? (Злавесна рагоча.) Ён, дарэчы, ужо з ладдзі выходзіць. Певень не пракукарэкае, як будзе тут.
Iзяслаў. «Дружба» Яраслава з Рагвалодавічам Брачыславам каштавала Кіеву Усвят і Віцебска, Ршы і Копысі. Можа, нам сёння княства Смаленскае Чарадзею прапанаваць, каб з намі «заедин»?!
Феадосій. Гэта ўжо твая воля, княжа. Толькі думаю я, што зямля Дрыгавіцкая, далучаная да Кіева, вартая разам узятых Усвят, Віцебска, Ршы ды Копысі. А не замірышся з Усяславам, то ён сам некалі далучыць да княства Полацкага і Смаленск, і Ноўгарад з Псковам, ды яшчэ і Тураўскую зямлю як сваю да сябе ж верне.
Святаслаў (і з радасцю, і са страхам, амаль шэптам). Ідзе!..
Iзяслаў (ціха). Падрыхтуйцеся, ойча, да сустрэчы родзіча нашага любага.
Князі становяцца ў шарэнгу, Феадосій крыху воддаль ад іх. З’яўляецца князь Усяслаў з сынамі. Яны падыходзяць і спыняюцца крокі за тры ад князёў Яраславічаў. Ізяслаў і Усяслаў моўчкі глядзяць адзін аднаму ў вочы. Барыс і Глеб стаяць абапал бацькі. Цяжкая паўза зацягваецца.
Феадосій (пачынае малітву нараспеў, усе прысутныя падтрымліваюць яго, але прамаўляюць намнога цішэй). «Верую, Господи, и исповедую яко Ты еси воистину Христос, Сын Бога Живаго, пришедый в мир грешныя спасти, от нихже первый есмь аз. Еще верую, яко сие есть самое пречистое Тело Твое, и сия есть самая честная кровь Твоя. Молюся убо Тебе: помилуй мя и прости ми прегрешения мои, вольная и невольная, яже словом, яже делом, яже ведением и неведением, и сподоби мя неосужденно причаститися пречистых Твоих Таинств, во оставление грехов и в жизнь вечную. Аминь.
Вечери Твоея тайные днесь, Сыне Божий, причастника ми приими: не бо врагом Твоим тайну повем, ни лобзания Ти дам, яко Иуда, но яко разбойник исповедую Тя: помяни мя, Господи, во царствии Твоем.
Да не в суд или во осуждение будет мне причащение святых Твоих таин, Господи, но во исцеление души и тела. Аминь.
Кресту Твоему поклоняемся, Владыко, и Святое Воскрешение Твое славим».
Феадосій па чарзе дае пацалаваць крыж спачатку князям Яраславічам, а потым князю Усяславу і яго сынам.
Падайце ж адзін аднаму рукі. Засведчыце тым самым, што і сэрцы, і помыслы вашы чыстыя перад Богам і людзьмі.
Першымі рукі падаюць Рагвалод-Барыс Святаславу, а Глеб — Усеваладу. Рука Усяслава павісае ў паветры. Ён бачыць, як у адно імгненне Святаслаў і Усевалад заломваюць рукі Рагвалоду-Барысу і Глебу, прыстаўляюць да іх падбародкаў нажы. З’яўляюцца Воі з мячамі напагатове.
Iзяслаў. Адзін лішні рух, князь Усяслаў, і княжычы будуць мёртвыя…
Усяслаў. Сабакі смярдзючыя!..
Воі надзяваюць Усяславу на ногі і рукі калоды. Уражаны вераломствам, Феадосій крыху ачомваецца і паднімае рукі да неба, абяссілена апускаецца на калені.
Феадосій. О, гора табе, зямля Руская! Боже, милостив буди мне, грешному! Помяни мя, Господи, егда приидеши во Царствии Твоем… (Кладзецца ніц на зямлю, раскінуўшы рукі.)