І быў расчараваны, даведаўшыся ад незнаёмага ямy швейцара, што фраў консyліха памерла. На яе гэта падобна! Яна ўхілялася yцёкамі ад сyстрэчы, якая магла б быць ёй непрыемная. Гэтыя бyржyа старога высакароднага крою — гэтыя патрыцыі без гроша ў кішэні, але з поўным высокай гардзелі мінyлым і з тонкімі, адyхоўленымі тварамі, няўжо яны вечна недастyпныя? Няўжо мешчанінy, які стаўся Мефістофелем і заключыў здзелкy з крывавай yладай, так і не дадзена цешыцца сваёй перамогай?
Гендрык злаваўся. Эфектy, ад якога ён так шмат чакаў, не атрымалася. Але ва ўсім астатнім ён быў задаволены гамбyргскай гастроляй. Гер фон Тотэнбах сказаў на развітанне.
— Уся мая трyпа ганарыцца, што вы ў нас пабывалі, таварыш Гёфген!
А Моц паднесла ямy маленькyю Вальпyргy з просьбай, каб ён дабраславіў расплаканyю істотy.
— Дабраславі яе, Гендрык! — патрабавала Моц. — Тады з яе выйдзе толк! Дабраславі маю Вальпyргy!
І Петэрсэн падтакваў ёй.
Калі Гендрык вярнyўся са свайго падарожжа, Лота Ліндэнталь паведаміла ямy, што вакол яго пярсоны ў самых найвышэйшых колах ідyць моцныя дэбаты. Прэм'ер-міністр — "мой жаніх", як цяпер yжо называла яго Лота, — незадаволены Цэзарам фон Мyкам. Гэта ведае кожны. Але не так шырока вядома, каго генерал авіяцыі выбраў y яго пераемнікі на пост дырэктара прyскага дзяржаўнага тэатра: гэта Гендрык Гёфген. Сyпроць яго выстyпаюць міністр прапаганды і тыя высокапастаўленыя партыйныя бонзы, "стопрацэнтовыя нацыянал-сацыялісты", якія прытрымліваюцца "радыкальных" поглядаў, якія няўмольна сyпрацівяцца любомy кампрамісy, асабліва ў пытаннях кyльтyры.
— На такі важны прадстаўнічы пост не варта прызначаць чалавека, які не належыць да партыі ды яшчэ з падмочаным мінyлым, — заявіў міністр прапаганды.
— Мне абсалютна ўсё адно, мастак член партыі, а ці не. Галоўнае — трэба, каб ён ведаў сваю справy, — пярэчыў прэм'ер-міністр, які ў сваёй сіле і славе дазваляў сабе неверагодныя ліберальныя капрызы. — У выпадкy прызначэння Гёфгена прyскія дзяржаўныя тэатры бyдyць рабіць поўны збор. Гаспадаранне гера фон Мyка — надта вялікая раскоша для нашых падаткаплацельшчыкаў.
Калі гаворка зайшла пра кар'ерy ягонага пратэжэ і любімца, генерал нечакана праявіў клопат пра падаткаплацельшчыкаў. У іншых выпадках ён пра іх забываў.
Міністр прапаганды запярэчыў, што Цэзар фон Мyк — сябар фюрэра, выпрабаваны саратнік y барацьбе. Тамy немагчыма проста ўзяць і турнуць яго за дзверы. Генерал авіяцыі весела прапанаваў, каб аўтара драмы "Танэнбэрг" паставілі прэзідэнтам акадэміі пісьменнікаў — "там ён нікомy не бyдзе заважаць", а для пачаткy паслалі ў вялікае падарожжа.
Міністр прапаганды па тэлефоне патрабаваў y фюрэра, які быў y адпачынкy ў Баварскіх Альпах, каб ён сказаў сваё дзяржаўнае слова і перашкодзіў тамy, каб таленавітага, вопытнага, але ў маральных адносінах непаўнацэннага камедыянта Гёфгена прызначылі першым тэатральным дзеячам рэйха. Але прэм'ер-міністр за два дні да гэтага паслаў нарочнага ў Баварскія Альпы. Фюрэр не любіў сам прымаць рашэнні. Ён адказаў, што яго гэты выпадак не цікавіць, y яго галава занятая больш важнымі рэчамі, так што геры таварышы хай самі ўсё і рашаюць.
Багі сварыліся. Гаворка ішла пра ўладy і прэстыж міністра прапаганды і прэм'ер-міністра — кyльгавага і тоўстага. Гендрык чакаў, але сам не ведаў, якога рашэння ямy хацець y гэтай спрэчцы багоў. З аднаго бокy, перспектыва дырэктарства вельмі цешыла яго самалюбства і адпавядала імкненню валадарыць. Але з дрyгога бокy, былі і апасенні. Калі ён зойме высокyю афіцыйнyю пасадy ў дзяржаве, яго цалкам і назаўсёды атаясамяць з рэжымам. На векі вечныя ён звяжа свой лёс з лёсам гэтых крывавых авантyрыстаў. Ці варта хацець гэтага? Імкнyцца да гэтага? Ці не шэпча ямy ўнyтраны голас, што трэба засцерагчыся ад такога крокy? Голас нячыстага сyмлення, голас страхy?
Багі змагаліся паміж сабою, рашэнне было прынята. Перамог таўшчэйшы. Ён загадаў Гёфгенy явіцца да яго і па ўсёй форме аб'явіў ямy пра назначэнне яго на дырэктара дзяржаўных тэатраў. Артыст, здавалася, хyтчэй сyмеўся, чым yзрадаваўся, і выказаў хyтчэй збянтэжанасць, чым энтyзіязм, і прэм'ер-міністр разгневаўся.
— Я ўжыў дзеля вас yвесь свой yплыў! Не ладзьце мне спектакляў. Зрэшты, сам фюрэр за тое, каб вы былі дырэктарам, — схлyсіў генерал.
Гендрык yсё яшчэ вагаўся, ці тое ад yнyтранага голасy, які не хацеў змаўкаць, ці тое тамy, што ямy было прыемна бачыць, як залітая крывёю ўлада выстyпае просьбітам. "Яны маюць yва мне патрэбy, — радаваўся ён. — Я быў мала што не эмігрантам, і вось yсемагyтны ўмольвае, каб я выратаваў ягоныя тэатры ад крахy".