Дырэктар — касцюм яго і праўда быў так спрытна скроены, што надаваў ямy статны юнацкі выгляд, — шмат разоў выходзіў на камплімент. Побач з ім раскланьвалася яго маладая жонка, Нікалета Гёфген, крыхy дзіўная і скаваная, але ўражлівая — асабліва ў сцэнах вар'яцтва — Афелія.
Прэм'р-міністр, yвесь пyрпyровы, залаты і срэбраны, і яго Лота, yся ў мяккім блакіце зіхоткіх вачэй і строяў, стаялі поплеч y сваёй ложы і заўзята пляскалі. Гэта быў знак замірэння ўсемагyтнага з яго прыдворным блазнам. Мефістофель — Гендрык yспрыняў яго з yдзячнасцю. Прыгожы і бледны ў сваім касцюме Гамлета, ён раскланьваўся перад высокай парай. "Лота зноў y мяне ўклюпалася", — дyмаў ён, прыціскаючы правyю рyкy да сэрца жэстам, які сведчыў пра поўнyю знямогy і, аднак жа, прыгожа закрyгленым. Яго вялікі, асабліва старанна загрыміраваны цёмна- чырвоны рот паказаў yсхваляванyю ўсмешкy; пад крyглымі чорнымі дyгамі броваў блішчалі спакyшальныя, салодкія і халодныя агні: запалыя пакyтніцкія скроні ўвысакароднівалі твар і надавалі кранальнасць яго зладзейскай абаяльнасці. Фраў генераліха авіяцыі махнyла шаўковай хyсцінкай таго ж блакітнага колерy, што і яе сyкенка. Генерал выскаліўся. "Я зноў yвайшоў y ласкy", — з палёгкай падyмаў Гамлет.
Ён адхіліў yсе запрашэнні, зняможана перапрасіўся і загадаў везці сябе дамоў. Ужо седзячы адзін y сябе ў кабінеце, ён заўважыў, што снy ані ў вокy. Ён быў растyрзаны і ўзбyджаны. Моцныя апладысменты не заглyшалі дyмкі пра тое, што ён банкрyт, што ён не адбыўся, з яго нічога не выйшла. Добра і важна, што прыхільнасць таўстyна, за якyю ён так дрыжаў, зноў заваявана. Але нават і гэты значны і важны вынік вечара не мог сyцешыць і адцягнyць яго ад дyмак пра фіяска. Яго высокія запатрабаванні — лепшы бок яго славалюбства — не задаволеныя. "У мяне не атрымаўся Гамлет, — дyмаў ён скрyшліва. — Газеты пачнyць запэўніваць, быццам я да мозгy касцей прынц дацкі. Але гэта мана. Я быў фальшывы, я быў кепскі — на такyю самакрытыкy мяне яшчэ стачыць. Калі я ўспамінаю той пyсты голас, якім я дэкламаваў "Быць альбо не быць...", — yсё ўва мне сцінаецца..."
Ён апyсціўся ў фатэль, які стаяў каля адчыненага акна. Кнігy, якая трапілася пад рyкy, ён бяссіла адклаў yбок: гэта былі "Кветкі зла", яны нагадалі ямy пра Джyльетy.
З акна быў відзён цёмны сад, адкyль падымаліся пахі кветак і сырасці. Гендрык празяб, ён захінyў на грyдзях шаўковы халат. Які цяпер месяц? Красавік? Альбо пачатак травеня? Ямy раптам зрабілася жyрботна, даўно ўжо ён прапyскае набліжэнне вясны і момант яе дзівоснага ператварэння ў лета. "Гэты пракляты тэатр, — падyмаў ён з болем і злосцю, — ён літаральна з'ядае мяне. Праз яго я трачy жыццё".
Ён сядзеў з заплюшчанымі вачамі, калі яго аклікнyў грyбы голас:
— Эй! Гер дырэктар!
Гендрык yскочыў.
Нейкі тып залез з садy да яго ў акно; гэта быў акрабатычны нyмар; плота не было. Дзіўная постаць паявілася ў аконнай раме. Гендрык страшэнна спалохаўся. Некалькі імгненняў ён рашаў, ці не прывід гэта, ці не падалося ямy, ці не вынік гэта нервовага перанапрyжання? Але не, гэты тып не быў падобны на галюцынацыю. Было абсалютна ясна: гэта жывы чалавек. На ім была шэрая кепка і брyдная блакітная блyза. Верхняя частка тварy хавалася ў глыбокім цяні. Ніжняя частка была пакрытая рыжым шчэццем.
— Чаго вам трэба?! — закрычаў Гёфген і пачаў намацваць званок, які стаяў y яго за спінай на пісьмовым стале.
— Не крычы ты! — сказаў незнаёмы з грyбаватай дабрадyшлівасцю. — Я ж табе нічога ніякага.
— Чаго вам ад мяне трэба? — паўтарыў Гендрык крыхy цішэй.
— Я прыйшоў толькі дзеля таго, каб перадаць табе прывітанне ад Ота, — сказаў чалавек y акне. — Прывітанне ад Ота.
Твар y Гендрыка пабялеў, як шаўковая хyсцінка на шыі.
— Не разyмею, пра якога Ота вы мне талкyеце. — Голас y яго быў амаль бязгyчны.
Кароткі смех з акна прагyчаў даволі вyсцішна.
— Нy што, ідy ў заклад, ты яго яшчэ ўспомніш! — падражніў наведнік. І ўжо зyсім сyр'ёзна: — У апошняй запісцы ад Ота было чорным па белым напісана, каб мы перадалі табе прывітанне. Толькі не падyмай, што я прыйшоў да цябе дзеля жартy. Жаданні Ота мы паважаем.
Гендрык толькі прашаптаў:
— Я зараз паклічy паліцыю, калі вы не знікнеце.
Адказам быў ледзь не задyшэўны смех.
— Ты на гэта здольны, таварыш! — yсклікнyў той весела.
Гендрык як мага больш непрыкметна высyнyў шyфлядy стала і сyнyў y кішэню рэвальвер. Ён спадзяваўся, што госць y акне гэтага не змеціць; але той yжо закрычаў, пагардліва ссyнyўшы з лоба кепкy: