W hali tranzytowej przyjaciele czekali przy wyjściu. Nie wiedzieli, że Leon i Emma zjawili się na lotnisku.
Dziewczęta były niespokojne i podniecone.
– Ach, nie, zapomniałam pasty do zębów! – zdenerwowała się Vesla.
– I ja nie jestem gorsza – westchnęła Unni. – Nie wzięłam żadnych letnich butów.
Jordi, słysząc to, roześmiał się.
– Dziewczęta, Hiszpania nie jest krajem trzeciego świata, będziecie tam mogły kupić to samo co w Norwegii. W sklepach pełno jest wszystkiego. Służba zdrowia doskonała. Tylko Norwegom wydaje się, że z ich krajem nic nie może się równać.
– Pamiętajcie tylko, że w Hiszpanii daleko nie zajedziecie z angielskim – przypomniał Antonio.
– Naprawdę? – przeraziła się Vesla. – No to jak…
– Dzieci w szkole nie uczą się angielskiego. Nie widzą w tym sensu, bo przecież hiszpański jest jednym ze światowych języków. Wszystkie filmy w kinie i w telewizji są dubbingowane.
– Ratunku! – powiedziała Vesla. – Tom Cruise wyznaje miłość po hiszpańsku?
– Owszem. John Wayne również.
– Chyba powinnam przejść jakiś błyskawiczny kurs – stwierdziła Unni. – Znam zaledwie kilka słów. „Ja kupić sztuczna szczęka, si?” Z tym się daleko nie zajdzie.
– Veslo, jeśli nie masz nic przeciwko temu, to zamienię się z tobą na miejsca – powiedział Jordi. – Będę mógł pouczyć trochę Unni w samolocie.
– Miałabym się nie zgodzić? Ależ skąd, przeciwnie, bo wtedy… – Vesla urwała, ale zaraz dokończyła radośnie: – Wtedy Antonio będzie mógł uczyć mnie.
– Oczywiście – uśmiechnął się.
Unni była wniebowzięta. Cała długa podróż samolotem razem z Jordim!
A potem emocjonujące poszukiwania tajemniczego Elia, który być może będzie mógł powiedzieć im coś o miejscu, gdzie nikt nie chodzi.
Jednocześnie
Pięciu rycerzy z minionych czasów zebrało się, by rozważyć sytuację.
„Wyruszają na południe w brzuchu jednego z tych wielkich ptaków. Jedziemy za nimi?” – spytał młody don Ramiro z Nawarry.
„Nie, najsilniejszy jest z nimi. On jest ich najlepszą ochroną – odparł don Garcias z Kantabrii. – Mnisi śmiertelnie się go boją po tym, jak unicestwił jednego z nich, nie ośmielą się zbliżyć do naszych przyjaciół, dopóki on będzie w ich pobliżu. Musimy ich o tym poinformować, niech wiedzą, że nie wolno im się rozdzielać, bo to może być niebezpieczne”.
Stary don Federico z Galicii skinął głową.
„A te żywe ziemskie łotry, które służą mnichom, nie są w stanie iść śladem naszych przyjaciół”.
„Nasi znienawidzeni mnisi są teraz wściekli – uśmiechnął się z ponurą miną don Galindo z Asturii. – Wszyscy nasi sprzymierzeńcy przeżyli wszak ów nikczemny atak na łódź. Leon, posłuszne narzędzie mnichów, posmakował już ich rozgoryczenia. Przez cały czas mu się nie wiedzie”.
„Dlatego, że w końcu natknął się na silnych przeciwników – rzekł stary. – Muszę wam powiedzieć, że nasi przyjaciele doskonale sobie radzą i nie jest to wyłącznie zasługą najsilniejszego. Wszyscy mają swój wkład. Ale ta młoda dziewczyna jest ich najlepszą bronią”.
„Ta wysoka, przystojna dziewczyna również ma nieoczekiwanie dużo oleju w głowie – stwierdził z uznaniem don Ramiro. – Podobnie jak i ta starsza dama. Musimy mieć baczenie na nią i na jej wnuka, zostali teraz sami na północy”.
„To prawda – przyznał don Sebastian z Vasconii. – Ale muszę powiedzieć, że naprawdę jestem dumny z mojej potomkini, młodziutkiej Unni. Chociaż niepokoi mnie jej zainteresowanie naszym silnym wybrańcem. Ona nie może tracić swojej miłości na kogoś, kto nie ma prawa ani zdolności miłowania i kto prawdopodobnie nie może spłodzić dzieci. Potrzeba nam kolejnych potomków, jeśli ci się nie sprawdzą”.
Don Garcias uśmiechnął się.
„Ha! Spróbuj przestrzec młodą kobietę przed jej pierwszą prawdziwą miłością!”
Stary don Federico podniósł się w siodle.
„Jedno natomiast wiemy. Nikt inny przez pięćset pięćdziesiąt lat nie posunął się tak daleko jak oni. Nareszcie ktoś z naszych potomków wpadł na ślad”.
„Oni są również w pełni zdeterminowani, by rozwiązać dla nas tę tajemnicę – zauważył don Galindo. – Oby tylko Jordiemu i Mortenowi czas nie upłynął. Bo brat Jordiego, Antonio, za nic nie chce mieć dzieci”.
„Wobec tego pozostaje jedynie ta młoda dziewczyna, Unni – stwierdził don Federico. – Ostatnie ogniwo. To może być zbyt wielki ciężar na jej młode barki”.
Otucha ich opuściła. Pozostało wszak tak niewiele czasu. Tak mało czasu na odnalezienie drogi do miejsca, gdzie nikt nie chodzi.
Margit Sandemo
