– Na co się gapisz, Dwayne? – Odruchowo przeczesała włosy. – Rany, kochanie, wyglądasz strasznie. Co robiliście tak rano?
– Mieliśmy coś do załatwienia w mieście – powtórzył Tucker, zanim Dwayne otworzył usta. – Idziesz na paradę?
– Oczywiście, że idę. Longstreetowie nigdy nie opuścili niepodległościowej parady. Dwayne, jesteś kompletnie zielony.
– Nie doszedł jeszcze do siebie po festynie.
– Ach! – Zatroskana, ujęła go natychmiast pod rękę. – Idź do kuchni i każ Delii zrobić sobie coś do jedzenia. Kuzynka Lulu nie powinna namawiać cię na tę karuzelę.
– Wszystko dobrze. – Dwayne otoczył ją ramieniem i przytulił. – Josie, wszystko będzie dobrze.
– Oczywiście, złotko. – Poklepała go po plecach. – Mamy śliczny dzień na paradę. No idź, żebym mogła się umalować. – Pchnęła go w stronę drzwi i gestem zatrzymała Tuckera. Zapomniała, że się na niego gniewa. – Co się stało Dwayne'owi?
– Przesłuchiwali go dzisiaj rano. Oczy błysnęły jej złowrogo.
– Dwayne'a?
– Przyjdzie kolej na nas wszystkich. Procedura. Znowu zaczęła uderzać szczotką o wnętrze dłoni.
– Chyba będę musiała przywołać Matthewa Burnsa do porządku.
– Daj spokój, Josie. Nie ma się czym przejmować. Dwayne wróci do normy.
– No dobrze, ale będę go miała na oku. – Wrzuciła kluczyki do kieszeni szlafroka i ruszyła w stronę drzwi. – A następnym razem, spytaj, słyszysz? – W drzwiach minęła się z Caroline. – Miej się na baczności, to łotr.
– Wiem. – Caroline stanęła na werandzie i okręciła się wolno. Jej bladoniebieska sukienka zawirowała, po czym opadła łagodnie wokół nóg.
Tucker stanął w połowie schodów i ujął ją za rękę. Sukienka miała koronki przy staniku, a z tyłu rozcięcie do pasa.
– Wyglądasz jak z obrazka.
– Słyszałam, że po paradzie wybieram się na piknik.
– To prawda. – Wtulił usta we wnętrze jej dłoni i pozostał tak przez chwilę. Mówią, że człowiek nie wie, co ma, dopóki tego nie utraci. Tucker odkrył inną prawdę. Człowiek nie wie, czego mu brakowało, dopóki tego nie odnajdzie.
– Caroline?
Odwróciła dłoń i ich palce się splotły.
– Tak?
– Muszę ci powiedzieć wiele rzeczy. – Wszedł stopień wyżej, żeby ich usta znalazły się na tym samym poziomie. – I mam cholerną nadzieję, że jesteś gotowa mnie wysłuchać. Teraz muszę coś załatwić. Czy mogłabyś pojechać na paradę z Delią? Dołączę do was.
– Mogę poczekać.
Potrząsnął głową i pocałował ją jeszcze raz.
– Wolałbym, żebyś pojechała.
– Dobrze. Pojadę z Delią, Cyrem i kuzynką Lulu, która, nawiasem mówiąc, będzie przebojem dnia. Ma na sobie spodnie z flagą konfederacką na jednej nogawce, amerykańską na drugiej.
– Zawsze można liczyć na kuzynkę Lulu.
– Tucker! – Caroline ujęła w dłonie jego twarz. – Jeżeli masz kłopoty, chciałabym, żebyś się nimi ze mną podzielił.
– Zrobię to wkrótce. Wyglądasz pięknie, Caroline, kiedy tak stoisz na werandzie, za plecami masz otwarte drzwi, a wokół bzykają pszczoły. – Ogarnął ją ramionami i trzymał przez chwilę przy sobie, marząc o tym, by świat pozostał taki ładny, spokojny i pełen wdzięku. Jak kobieta w niebieskiej sukience.
– Bądź gotowa na te fajerwerki wieczorem – powiedział. – I na to, co chcę ci powiedzieć. – Objął ją mocniej. – Caroline, chcę…
– Na miłosierdzie boskie! – mruknęła kuzynka Lulu od drzwi. – Tucker, będziesz tak stać cały dzień i migdalić się z tą Jankeską? Musimy się ruszyć, jeżeli chcemy dostać przyzwoite miejsca.
– Islamy czas. – Ale Tucker puścił Caroline. – Nie spuszczaj tej Jankeski z oka, kuzynko Lulu. – Pokazał jej w uśmiechu wszystkie zęby. – W tym stroju można by cię wciągnąć na maszt flagowy. Skąd wytrzasnęłaś takie spodnie?
– Sama je uszyłam. – Rozstawiła swoje chude, oflagowane nogi. – Mam jeszcze żakiet, ale jest za gorąco. – Wetknęła orle pióro we włosy. – Jestem gotowa.
– Więc ruszajcie. – Pocałował szybko Caroline, zanim wszedł do domu. – Wyprawię resztę. Kuzynko Lulu, nie pozwól Caroline uciec z jakimś podrywaczem.
Lulu parsknęła.
– Nie ucieknie daleko.
– Nie ucieknę – powiedziała Caroline z uśmiechem.
ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY
Jak sądzisz, ilu z tych szaleńców padnie na udar słoneczny przed drugą? – Kuzynka Lulu zadała swe pytanie z wygodnego fotela na trybunach. Nad głową trzymała czerwono – biało – niebieską parasolkę, a między stopami termosy z likierem miętowym.
– Nigdy nie mieliśmy więcej niż pięć, sześć omdleń – powiedziała Della pogodnie. Nie łudziła się, że uda jej się zaćmić spodnie kuzynki Lulu, ale zatknęła miniaturową chorągiewkę w gęste włosy. – Przeważnie młodzież.
Maszerująca orkiestra dumnie dmuchała w trąbki, Lulu przygrywała na plastikowej cytrze. Otaczał ją mur dźwięków, zachwycał połysk miedzi w ostrym słońcu, ale była zdania, że paru zemdlonych grajków dodałoby imprezie pieprzu.
– Ten kontrabasista, krzepki chłopak z pryszczami? Wzrok ma szklisty. Stawiam dziesięć dolców, że padnie na skrzyżowaniu.
W Delii odezwał się instynkt współzawodnictwa. Przyjrzała się chłopcu. Pocił się obficie i istniała szansa, że jego zgrabny uniform będzie pachniał jak mokra owca przed upływem dnia, ale był jeszcze rześki.
– Zakład stoi.
– Kocham parady. – Lulu zatknęła sobie cytrę za ucho jak ołówek i nalała sobie likieru. – Najlepsza rozrywka po ślubach, pogrzebach i pokerze.
Della prychnęła i ochłodziła twarz wiatraczkiem na baterię.
– Możesz pójść na pogrzeb choćby jutro. Mamy tu ostatnio prawdziwą plagę pochówków. – Della westchnęła i uraczyła się zawartością termosu Lulu. – Po raz pierwszy od piętnastu lat Happy nie przemaszerowała z Ogrodniczym Klubem Pań.
– Dlaczego?
– Bo jutro chowają jej córkę.
Lulu patrzyła na dziewczęcą drużynę z Jeffersona Davisa potrząsającą pomponami w rytm „It's a Grand Old Flag”.
– Dobry pogrzeb postawi ją na nogi – uspokoiła Delię. – Co przygotowałaś na stypę?
– Ambrozję kokosową. – Della osłoniła dłonią oczy. – Spójrz tam, kuzynko Lulu. Spójrz, jak ta mała Carla Johnsona wywija batutą!
– Pierwsza klasa, fakt. – Lulu siorbnęła miętówki. – Wiesz, Delio, życie jest jak batuta. Możesz kręcić nią na placu, jeżeli masz talent. Możesz rzucić ją w górę i złapać, jeżeli masz refleks. Albo posłać ją w górę i pozwolić, by ci spadła na łeb. – Lulu uśmiechnęła się i wyjęła zza ucha cytrę. – Uwielbiam parady.
Siedząca za Lulu Caroline zamyśliła się nad tym porównaniem. Jakiś sens w tym był. Ona sama nie rąbnęła się jeszcze batutą w głowę, ale z pewnością parę razy pozwoliła jej upaść na ziemię. Teraz uczyła się nią żonglować.
– Królowa Bawełny i jej dwór – powiedział Cyr. – Cała szkoła wybiera ją co roku. Powinna jechać na tylnym siedzeniu samochodu pana Tuckera, ale ponieważ jest rozbity, wynajęli limuzynę z Greenville.
Caroline uśmiechnęła się do dziewczyny w białej sukience.
– Ona jest śliczna.
– To Ketty Sue Hardesty. – Patrząc na Ketty Sue, Cyr przypomniał sobie jej młodszą siostrę, Lee Anne. Ją i jej miękkie, fascynujące piersi. Kiedy samochód przejechał, Cyr rozejrzał się w tłumie, szukając znajomej postaci. Nie zauważył Lee Anne, ale wypatrzył Jima i zaczął wymachiwać rękoma.
– Może dołączysz do swojego przyjaciela, Cyr? Spotkamy się w samochodzie po zakończeniu parady.
Cyr miał ochotę się urwać, ale potrząsnął tylko głową. Pan Tucker liczył na to, że przypilnuje panny Caroline. Odbyli na ten temat męską rozmowę.