– Masz ci los – powiedziała Josie, uśmiechając się szeroko do ludzi, którzy gapili się jakby dostali wytrzeszczu. Wzięła Tuckera za rękę. – Stawiam dziesięć dolców, że ona kłamie.
Tucker wpatrzył się w nią tępym wzrokiem. Nie przyszedł jeszcze do siebie po wstrząsie.
– Co?
– Jest nie bardziej ciężarna niż ja i ty. Najstarszy kobiecy chwyt w dziejach ludzkości. Nie daj się złapać, Tucker. Musiał pomyśleć, musiał zostać na chwilę sam. – Zabierz Dwayne'a z więzienia, dobrze? I zrób zakupy dla Delii. – A może byśmy… Ale jego już nie było. Josie westchnęła i pomyślała, że szykuje się niezła chryja. Tucker nie powiedział jej, czego chciała Della.
ROZDZIAŁ DRUGI
Dwayne Longstteet siedział na twardej pryczy w jednej z dwóch cel w mieście i skomlał jak przejechany pies. Aspiryny nie zaczęły jeszcze działać i zastęp krasnoludków, który piłował mu czaszkę, zbliżył się niebezpiecznie do mózgu.
Oderwał dłonie od głowy tylko po to, by sięgnąć po kawę, którą zostawił mu Burke, i natychmiast wrócił do poprzedniej pozycji. Miał wrażenie, że głowa mu się rozleci, jeżeli nie będzie jej trzymał.
Jak zwykle w pierwszej godzinie kaca, Dwayne pogardzał sam sobą. Szlag go trafiał na myśl, że znowu wlazł w podskokach w tę samą brzydką pułapkę.
Nie chodziło o sam akt picia. Nie, Dwayne lubił pić. Lubił czuć, jak pierwszy łyk whisky piecze go w język, spływa w dół przełyku i rozlewa się w żołądku. Zupełnie jak długi, niespieszny pocałunek pięknej kobiety. Lubił przyjazny szmerek, który pojawiał się w głowie po drugim drinku.
Cholera, kochał to!
Nie miał nawet nic przeciwko upijaniu się. Nie, mógł nawet powiedzieć dużo dobrego o stanie nieważkości, jaki osiąga się po pięciu czy sześciu głębszych. Wszystko wydaje się miłe i zabawne, człowiek zapomina, że życie odwróciło się do niego tyłkiem, że stracił żonę i dzieci, których, nawiasem mówiąc, w ogóle nie chciał, że przegrał w starciu ze sprzedawcą obuwia, że tkwi na jakimś zadupiu, ponieważ nie ma się dokąd wynieść.
Tak, lubił ten czas niepamięci, bardzo lubił.
Nie dbał również o to, co następowało potem. Kiedy ręka sięgała po butelkę, nie informując o tym reszty ciała. Kiedy człowiek przestawał smakować i po prostu przełykał, wyłącznie z tego powodu, że znalazł się w jednym pomieszczeniu z butelką whisky.
Nie podobał mu się natomiast fakt, że czasami robił się po alkoholu nieprzyjemny, szukał zaczepki z byle kim. Bóg mu świadkiem, nie miał przykrego usposobienia. Przykre usposobienie miał jego ojciec. Ale czasem, tylko czasem whisky zmieniała go w Beau, i było mu z tego powodu przykro.
Bał się jednak czego innego. Zdarzało się, że nie pamiętał, czy narozrabiał, czy odpłynął w niebyt cicho i spokojnie. I w jednym, i w drugim przypadku budził się zazwyczaj w areszcie z morderczym kacem.
Ostrożnie, wiedząc, że jeden nieuważny ruch zmieni pracowitych drwali w jego głowie w chmarę wściekłych os, podniósł się na nogi. Słońce padające przez więzienne okienko zupełnie go oślepiło. Osłaniając oczy dłonią. Dwayne ruszył po omacku w stronę drzwi celi. Burke nigdy go nie zamykał.
Potykając się, dotarł do ubikacji i oddał coś, co wyglądało jak galon „Wild Turkey” przefiltrowany przez jego nerki. Tęskniąc rozpaczliwie do własnego łóżka, przemywał oczy zimną wodą, dopóki nie przestały go piec.
Syknął przez zęby, kiedy trzasnęły drzwi w biurze szeryfa, i wzdrygnął się tylko trochę, kiedy Josie zawołała go radośnie po imieniu.
– Dwayne? Jesteś tu? Twoja mała siostrzyczka przyszła zabrać cię do domu.
Stanął w drzwiach, trzymając się kurczowo klamki. Na jego widok Josie uniosła artystycznie wyskubane brwi.
– O rany! Wyglądasz jak mysz przywleczona przez kota. – Podeszła bliżej, stukając czerwonym paznokciem w dolną wargę.
– Złotko, powiedz mi, jakim cudem widzisz coś przez krew, którą masz na oczach?
– Czy ja… – odkaszlnął, żeby oczyścić gardło. – Czy ja rozbiłem samochód?
– Nic o tym nie wiem. No już, chodź z Josie. – Podeszła i wzięła go pod ramię. Kiedy odwrócił ku niej głowę, odsunęła się szybko. – Słodki Jezu! Ile osób uśmierciłeś tym oddechem? – Pogrzebała w torebce i wyjęła pudełko tic – taków. – Masz, kochanie, possij parę. – Wsadziła mu cukierki własnoręcznie w usta. – Inaczej zemdleję, jeżeli na mnie chuchniesz.
Della będzie naprawdę zła – wymamrotał w drodze do samochodu. Najprawdopodobniej. Ale zapomni o tobie, kiedy dowie się o Tuckerze. O Tuckerze? O, cholera! – Dwayne cofnął się o krok, gdy słońce uderzyło go w twarz.
Kręcąc głową, Josie zdjęła okulary przeciwsłoneczne z oprawkami wysadzanymi kryształem górskim i podała je bratu. – Tucker jest w tarapatach. Edda Lou twierdzi, że zrobił jej dzidziusia. Mam co do tego wątpliwości.
– Boże Wszechmogący! – Na krótką chwilę jego własne kłopoty przybladły. – Tuck zrobił Eddzie Lou dzieciaka?! Josie otworzyła drzwi po stronie pasażera, żeby Dwayne mógł się wgramolić do wozu.
– Urządziła wielką scenę w „Chat'N Chew” i teraz całe miasto będzie patrzyło, czy rośnie jej brzuch. – Boże Wszechmogący!
– Nic dodać, nic ująć. – Josie uruchomiła silnik i miała dość zrozumienia dla stanu brata, by wyłączyć radio. – Nie wiem, czy ona jest w ciąży, ale niech on się dwa razy zastanowi, zanim wprowadzi tę latawicę do domu.
Dwayne zgodziłby się z nią całkowicie, gdyby nie był zajęty trzymaniem się za głowę.
Tucker wiedział, że nie ma po co wracać do domu. Della dopadłaby go w dwie minuty. Chciał być przez chwilę sam, co z chwilą przekroczenia bram Sweetwater stawało się kompletnie niemożliwe.
Pod wpływem impulsu zjechał gwałtownie na pobocze, zostawiając na asfalcie czarną smugę gumy. Porzucił samochód na trawiastym poboczu i wszedł między drzewa.
Paraliżujący upał zmniejszył się o parę stopni, kiedy znalazł się pod osłoną zielonych liści, wśród torfowisk. Ale tym razem nie szukał fizycznego chłodu, chciał ostudzić gniew.
Przez jedną chwilę, tam w restauracji, przez jedną krótką, obezwładniającą chwilę chciał chwycić Eddę Lou za gardło i wycisnąć z niej ostatni oddech wraz z jej oskarżeniami.
Nie zaniepokoił go ten impuls ani fakt, że mordercza wizja dała mul niczym nie zmąconą przyjemność. Połowa z tego, co mówiła Edda Lou, było kłamstwem. To oznaczało, że druga połowa jest prawdą.
Odsunął długą, zwisającą gałąź, dał nura w zieleń i przebił się przez gęstwinę nad staw. Czapla, przestraszona najściem, podwinęła z gracją swoje długie nogi i odfrunęła w głąb rozlewiska. Tucker rozejrzał się, czy nie ma. węży, po czym usadowił się na zwalonym pniu.
Nie spiesząc się, wyciągnął papierosa, odciął koniuszek i zapalił.
Zawsze lubił wodę – nie tyle rozhukany, rozbujany ocean, ile stężały mrok rozlewisk, szept strumieni, równy puls rzeki. Już w dzieciństwie ciągnęło go do wody. Często udawał, że idzie na ryby, żeby siedzieć i dumać albo drzemać, słuchając kumkania żab i monotonnego głosu cykad.
Miał wtedy do rozwiązania jedynie dziecięce problemy. Czy dostanie w skórę za dwójkę z geografii, jak wycyganić nowy rower na gwiazdkę. A potem, którą dziewczynę zaprosić na bal walentynkowy: Arnette czy Carolanne.
Wraz z nim zdawały się rosnąć i problemy. Przypomniał sobie rozpacz po śmierci ojca, który zginął lądując w małej cesnie w pobliżu Jackson. Ale to było nic, nic w porównaniu z ostrym, ogłuszającym bólem, który owładnął nim, kiedy znalazł w ogrodzie skuloną, już na wpół martwą matkę.