Як усе наспяваліся, нажартаваліся, — а я крыху самотны ад ростані з сябрамі, — пачалі разыходзіцца. Я падаўся ў свае Янковічы з Антонам.
—Чэсь, пачакай! — тут жа пачуў я Вікцін голас.
Антон азірнуўся i мігам адвярнуўся, падаўся дадому адзін. Я не мог не прыпыніцца.
Вікця падышла, зірнула з нейкім смуткам. Яна, канечне, хацела мне нешта сказаць, але, мусіць, чакала, што загавару першы я, хлопец.
Але я маўчаў, пазіраў долу. На прыцемнены вечарам верас, на ўсыпаную рыжым шыгаллём зямлю, што пахла гарачынёю, смалой, мёдам, стомаю.
—Выбачай, Чэсь, не крыўдуй...— як папрасіла, усё ж першая загаварыла Вікця.— Я i сама не ведаю, чаму i цябе так пакрыўдзіла. Ты ж не такі, як каторыя, ты добры, а вот найшоў дур...— i зірнула на мяне з такою пяшчотаю, што я, каб быў старэйшы, смялейшы ды разумнейшы, можа, нічога i не сказаў бы, але ўзяў бы яе за руку — i ўсё-ўсё перамянілася б, было б у нас з Вікцяю нешта новае.
Я адчуваў, што гэтыя хвіліны вельмі важныя, але так i не здаўмеўся, што сказаць, не асмеліўся падысці да яе бліжэй. А яна — ці залішне паспадзявалася на маю сталасць, ці гэтаксама не асмелілася пасля ўсіх сваіх насмешак падысці бліжэй — стаяла, гэтаксама пазірала долу, наском кедаў шмаравала па зямлі, кусала сасмяглыя вусны. Ніколі я не бачыў яе такой нерашучай.
—Ну, я пайду даганяць Антона, — сказаў я, парушыў вельмі гнятлівую цішыню.— Усяго табе добрага.
—Напішы, Чэсь, мне...— папрасіла яна, зірнула на мяне, i ці ў прыцемку, ці напраўду я ўбачыў, што яе вочы як затуманіліся.— Я буду чакаць твайго пісьма. Як напішаш, як уведаю твой адрас, тады сама табе буду пісаць. Напішаш?
—Напішу, — адказаў я.
—Добра, — сказала яна, зноў з пянічотаю зірпула па мяне.
I я зноў не вытрымаў яе гэтага позірку, патаптаўся, пажадаў ёй яшчэ раз усяго добрага i пабег даганяць Антона.
4
...I вось зноў полудзень.
Толькі ўжо праз дванаццаць гадоў. I не ў вёсцы, не на дарозе Стоўбцы — Кляцініча, a ў Мінску, на Камароўцы.
Я, як i часта дагэтуль, зайшоў сюды купіць гуркоў ды памідораў у вясковых кабет.
Гандлярак, пажылых i маладых, было шмат, i яны наперабой заклікалі пакупнікоў узяць толькі іхняе дабро; тых жa таўклося яшчэ больш, aлe яны не спяшаліся купляць што-небудзь, a хадзілі натоўпам між радоў, прыглядаліся, прыцэньваліся.
—Бярыце, мужчынка, гурочкі, укропчык, — запрасіла i мяне яшчэ маладая, прыгожая, загарэлая кабета ў светла-жоўтай даўгаватай сукенцы, — большыя во па рублю кіля, меншанькія — па семдзесят капеек... Звязка ўкропчыку зусім дарэмна, па пятнаццаць...
Я запыніўся: хацеў паслухаць дарагую мне вясковую гаворку i хацеў непрыкметна яшчэ i яшчэ паглядзець на прыгожую кабету. Пачаў дзеля прыліку пазіраць на гладкi, пакрыты сашмараванаю бляхаю стол, на два сплеценыя з сасновага карэння i дзе-нідзе падладжаныя ўжо белым дротам кошыкі з ссунутымі на бакі старымі хусткамі: у кошыках зелянеліся гуркі. Свежыя, крамяныя, пахкія ад вятроў, сонца i расы.
Пасля, калі я агледзеў не толькі стол, гародніну, але i мазолістыя, крышку зеленаватыя ад травы гаспадыніны рукі, яе крышку паўнаваты ўжо жывот, які паказваў, што кабета ўжо раджала i не раз, высокія грудзі, доўгую прыгожую шыю, лыпнуў позіркам па загарэлым прыгожым твары — i мы пазналі адно аднаго: я — Вікцю, а яна — мяне.
Усміхнуліся, i, здаецца, абое абрадаваліся гэтай неспадзяванай сустрэчы: як-ніяк мы не бачыліся дванаццаць гадоў. Папісалі спачатку адно аднаму лісты, а пасля i гэтая перапіска раптоўна абарвалася: яна, Вікця, напісала, што выходзіць замуж.
—Чэсь?— усклікнула яна, заківала ад неспадзяванага дзіва галавою, пляснула па стале рукою, з захапленнем зірнула на мой дарагі шэры касцюм, белую кашулю i шыракаваты руда-чорны гальштук.
—Пастарэў?— ужо без разгубленасці, а смела, толькі крыху з хваляваннем усміхнуўся я, бачачы, што Вікця не толькі ўжо добра ўсталелася, але i пастарэла: ёсць вунь — i нямала ix — маршчыны ля вачэй, на лобе, страціла некалькі зубоў, замест ix паставіла залатыя, мае сур'ёзны, сталы позірк.
Не страціла толькі былой сваёй красы, а, наадварот, набрала яе, як кветка ў цяпло ды ў дождж, яшчэ больш.
—Чысценькі які во!— пажартавала яна, відаць, па-ранейшаму была смелай, гарэзнай, толькі i я цяпер быў не такі ўжо сарамлівы, легка вытрымаў яе позірк.— Не тое што мы, вясковыя. Ведама, у горадзе жывеш, лёгкую работу маеш. Чула, колькі раз чула, як спраўна гаворыш па радыё... Журналіст... Пачую — сяду i паслухаю: ведаю ж чалавека, рабілі некалі разам, нават крышку ўлюбляліся...— i ўсміхнулася з сорамам, як за даўні свой грэх, i я не вытрываў, гэтаксама крыху засаромеўся.— Колькі раз бралася табе пісьмо на радыё напісаць, напомніць, што ёсць такая, але баялася, што смяяцца будзеш: мы ж людзі простыя... Куды там да вас...