Hawkins (iom embarasite): Ŝajne li ne estas kontenta kaj mi vidas, ke la afero estas pli grava ol vi volas ŝajnigi ĝin. El via parolo nenion mi povas eĉ konjekti, tial mi petas vin, Robby informu min pli klare pri la afero, ĝi komencas interesi min.
Robby (decide): Kaj ĝi povas interesi vin. Vi estas prava sinjoro Hawkins. El la malklara parolo de via edzino oni nenion povas diveni. Mi estos pli sincera, pli klara kaj mi petas vian justan juĝon.
Mary: (kun kreskanta timo rigardas lin).
Jeffa: (iom post iom venas antaŭen).
Hawkins (tute serioze): Do, ni aŭdu.
Robby: Temis pri junulo, kiu amis virinon. Sed la virino ne estas libera. La sorto ligis ŝin al alia viro. La junulo rezignis subpremante sian kulpan senton kaj silentis. Sed venis la tento, ĉar ankaŭ en la koro de la virino ekflamis la sama sento. Ŝi estis pli malforta ol li kaj per sia senbrida konduto delogis la junulon je konfeso.
Hawkins (kvazaŭ li suspektus ion, iom ekscitite): Kaj ili trompis la neniom konjektantan edzon.
Robby (daŭrigante): Ne.
Hawkins (senpacience): Ili grandanime rezignis, kiel en la romanoj.
Mary (subite): Jes!
Robby (trankvile): Ne!
Hawkins: Jes kaj ne! Mi ne komprenas aŭ mi tre bone komprenas. (preskaŭ tremante pro ekscitiĝo) Kaj kiu estas la virino? Kiu estas tiu virino? Ĉar la junulo estas vi, Robby Holmes. Tion mi divenas el via mieno. La virino estas sekve vi... vi...
Mary: (starante inter la du viroj restas muta).
Jeffa (kun firma kaj trakvila sinteno): La virino estas nur Jeffa. Jeffa, la felaha ĉifono
(Ĉiuj tri surprizite rigardas ŝin. La protesto jam estas sur la lipoj de Robby, sed Jeffa, por silentigi lin, milde, delikate metas sian manon sur ilin. Mary mirante turnas sin al ŝi kaj videble kortuŝiĝas. Hawkins suspekte observas jen ŝin, jen sian edzinon.)
Jeffa (simple, sinofere): Jeffa, la simpla modelo, kuraĝis levi la okulojn al sia sinjoro, kiu indulge kaj favore akceptis la amdonacon de sia sklavino. Ĉu ne, mia sinjoro?
Robby (kortuŝite): Jeffa.
Hawkins (liberiĝante de la premegaj sentoj): Iom strange sed... (lin denove kaptas suspekto)... sed vi Jeffa, vi estas knabino tute libera kaj tiu virino, pri kiu estis la parolo, estas edziniĝinta... ŝi estas ligita al alia viro. Vi estas libera...
Jeffa: Jeffa ne estas libera. Jeffa estas ligita al la dezerto, kie ŝi naskiĝis. La dezerto estas, kiu tenas ŝin kiel edzo la edzinon. Jeffa ne povas forlasi sian tiranon.
Robby (milde ĉirkaŭprenas ŝin): Sed jes!
Jeffa (delikate malhelpas la karesadon): Jeffa ne forlasos sian tiranon por sekvi la alian, ĉar tie, en la malproksima lando, tro frue mortigus ŝin la fremdaj vizaĝoj. Jeffa ne konas la vortojn de tiuj homoj, kiuj nur priridus ŝin.
Robby (protestante): Sed mi estos apud vi.
Jeffa (dolore ridetas): Ĝis kiam? Jeffa devas rezigni pri sia sinjoro kaj vivi por la rememoroj.
Hawkins (mallaŭte al Mary): Ŝia amo estas vere kortuŝa.
Mary: (obstine silentas kaj kun videbla maltrankvilo rimarkas la vekiĝon de amo en la koro de Robby.)