Robby (kortuŝite): Jeffa, mi konfesas ke...
Jeffa (milde): Mia sinjoro silentos. Mia sinjoro eĉ unu vorton ne diros por malkovri tion, kion nun kaŝas lia koro. Mia sinjoro nun, la unuan kaj eble la lastan fojon, plenumos la humilan peton de la felaha Jeffa kaj silentos... Ĉu ne?
Hawkins (mallaŭte al Mary): Egipta princino en la ĉifonoĵ de almozulino.
Mary (ekscitite inter la dentoj): Komediantoj.
Hawkins (surprizite): Kio estas al vi?
Mary: Nenio. Mi havas kapdoloron. Ni iru por ripozi...
Hawkins (ĝentile): Vi estas prava. Jam estas malfrue kaj ankaŭ mi tre laciĝis. La ĉasistoj tro rapide rajdis kaj vole nevole mi devis sekvi ilin por ne perdi la ĝustan vojon. (Iom ridetante). Ni lasu la geamantojn solaj.
Mary (dolore): Jes. Ni lasu ilin solaj.
Hawkins (al Robby kiu kvazaŭ dronis en ama rigardo al Jeffa): Nu Robby, pardonu nin, sed mia edzino volas ripozi. Mi devas sekvi ŝin. Hja! Mi estas obeema edzo, kiu volonte plenumas la justajn kapricojn de sia edzino. Bonan nokton! Belajn sonĝojn kaj (al Jeffa) neniam rezigni pri tiu, kiun ni amas kaj kiu amas nin. Neniam! Jen la ŝlosilo de la feliĉo. (Li iras al la tendo, staranta en la dekstra fono.)
Mary (kvazaŭ al si mem): Neniam rezigni pri tiu, kiun ni amas kaj kiu amas nin. Jen la ŝlosilo de la feliĉo.
Hawkins (al Mary): Nu, mia kara, se vi volas...
Mary: Tuj!
Hawkins: (iras en la tendon kaj post momentoj li pretigas la lampon kies lumo akre desegnas lian silueton sur la tolon de la tendo).
Mary (ŝovas sin inter Jeffa kaj Robby. Sia voĉo estas flustra, sed pasia): Robby, mi estis malkuraĝa. Pro mia momenta hezito mi preskaŭ perdis vin, vian koron, kiu — laŭ viaj vortoj — amas min.
Robby (kun malvarma ĝentileco): Bonan nokton, sinjorino! Belajn sonĝojn!
Mary (ekflamante): Mi ne povas rezigni, mi ne povas...
Hawkins (en la tendo): Mary!
Mary: Neniam rezigni pri tiu, kiun ni amas kaj kiu amas nin. Li diris. Li mem. Li mem donis min al vi.
Robby (ĝentile): Sinjorina Moŝto, via edzo atendas vin.
Mary (ofendite, kun minaca okulbrilo rigardas al ambaŭ kaj senvorte rapidas en la tendon.)
Jeffa (timigite rigardas post ŝi): Ĉu vi vidis ŝiajn okulojn? Moabia! Moabia renaskiĝis.
Robby (ĉirkaŭprenante ŝin): Ne timu ŝin! Ŝi estas senpotenca.
Jeffa: Ŝi estas pli potenca ol ni ambaŭ, ĉar ŝi estas bela kaj ŝtelis sin neforpelebla en la koron de mia sinjoro. Mi estas malforta kontraŭ ŝi, miaj armiloj estas senpovaj kontraŭ la ŝiaj.
Robby (ridetante, sed ne sincere): Vi troigas ŝian potencon.
Jeffa (konvinke): Kion Moabia volis, tion Moabia povis.
(Robby ne respondas. Iom distrite li iras al sia tendo kaj sidiĝas sur tiun ŝtonon, sur kiu sidis Abu en la komenco, Jeffa restas senmova sur la sama loko, kie ŝi staras. En la tendo de la geedzoj la lumo de la lampo perfidas dum la sekvantaj paroloj per siluetludo sur la tolo la jenon: Hawkins sidas ĉe tenda lito kaj foliumas grandan libron, en kiu kelkfoje li faras notojn per krajono. Li ŝajnas enprofundiĝinta. Mary staras antaŭ li kaj ŝia profilo akre desegniĝas sur la tolo. Ŝi alparolas Hawkins, kiu respondadas distrite, por momento levante la kapon.)