Mehmed (ĉe la fajro): La kameloj kaj ĉevaloj ne sen kaŭzo maltrankviliĝas. La aero estas sufoke varma... Nekutime varma...
Abu (ĉe la fajro): Samumo leviĝas en la koro de la dezerto.
Mehmed (per blovo vigligante la fajron): La ĉasistoj rakontis, ke ili vidis proksime leonojn, kiuj verŝajne ekflaris la homan odoron...
Abu: Aŭ la antaŭsento pelas ilin...
Mehmed: La ĉielo estas sennuba.
Abu: La samumo estas neatendita gasto.
Jeffa (piedpinte proksimiĝas al Robby kaj haltas post lia dorso).
Mary (en la tendo subite komencas senvestigi sin).
Mehmed: Jeffa estas enamiĝinta.
Abu: Jeffa suferas.
Mehmed: La sinjoro amas ŝin.
Abu: La sinjoro kompatas ŝin.
Jeffa (subite ekkaŭras al la piedoj de Robby): Pri kio pensas mia sinjoro? Ĉu la koro de mia sinjoro havas ĉagrenon?
Robby (mallaŭte): Ne.
Mary (jam estas en negliĝo).
Hawkins (suprenrigardas al ŝi kaj konsternite ŝajnas klarigi, ke la silueto sur la tolo perfidas ŝin).
Mary (ekridas laŭte kaj longe, poste subite ŝi estingas la lampon. La tendo fariĝas malluma.)
Jeffa: Por forpeli la noktajn fantomojn Jeffa dancos kaj kantos al sia sinjoro. (Kriante al Mehmed.) He! Mehmed! Agordu vian instrumenton! Portu al mi la serpentojn!