Robby (eĉ ne atentante ŝian parolon): Kiel arĝente ŝi povas rideti.
Mehmed (alportas la ladan kesteton, en kiu estas la serpentoj kaj transdonas ĝin al Jeffa): Jeffa, atentu! Unu ankoraŭ havas venendentojn. (Li reiras al la fajro kaj Iagordas la instrumenton.)
Jeffa: Ne timu! Mi estos singarda.
Abu (alportas alian kesteton, el kiu li prenas braceletojn, kiujn li metas sur la maleolojn kaj manartikojn de Jeffa): Kiun dancon vi volas?
Jeffa: La dancon de la egipta sklavino, kiu gajnis la plaĉon de la tirano per sia danco. Mi volas gajni la koron de mia amato. (Ŝi ĉiam pli kaj pli vigliĝas, omamante sin per multkoloraj vitraj perloj, silkaj ŝaloj. Dum la preparo ŝi zume kantas la melodion de l' danco.)
Abu (iras al la fajro kaj pretigas sian instrumenton.)
Robby (fikse rigardante antaŭ sin): Neniam rezigni pri tiu, kiu amas nin kaj kiun ni amas... Jen la ŝlosilo de la feliĉo... (Je la muzikaj akordoj li ekatentas.) Kia muziko kaj kial?
Jeffa (kun naiva koketeco kuras al Robby): Jen via sklavino.
Robby (surprizite pro la omamaĵoj kaj frapanta beleco de Jeffa, kiu kvazaŭ tute ŝanĝite, rave staras en la fortaj lunradioj): Jeffa!
Jeffa: Ĉu Jeffa plaĉas al sia sinjoro?
Robby (ravite): Jeffa, vi estas bela, belega... Ne! Ne! Ne moviĝu! Restu tie, kie vi staras. Mi volas rigardi vin.
(Abu kaj Mehmed komencas la muzikon.)
Jeffa (ridetas feliĉe kaj ekstaze): Jam sonas la muziko. Jeffa kantos kaj dancas al sia sinjoro por gajni lian koron.
Robby: Kantu kaj dancu!
Jeffa (prenas el la lada kesteto du serpentojn kaj kuras al la fajro, kies flamoj ĵetas sur ŝin ruĝajn radiojn. Dum la dancado ŝi kantas, tenante la serpentojn alte en siaj manoj);