Dramo en la dezerto
PERSONOJ:
Thomas Hawkins, kvindekjara, krudtrajta anglo.
Mary, lia edzino, apenaŭ dudekjara, incite bela virino. Pasia konduto, sangvinaj gestoj.
Robby Holmes, dudekkvinjara pentroartisto, vera modelo de la vira beleco. Revema, hezitema.
Abu Firas, kvardek- kvardekkvinjara araba karavangvidanto. Oleobruna vizaĝo, densa nigra barbo kaj longaj lipharoj, en kiuj kelkloke ekbrilas jam arĝentaj fadenoj. Trankvilaj gestoj kaj parolmaniero. El la multkoloraj ĉifonoj de lia eluzita vestaĵo kelkloke ekbrunas la bronzo de lia nuda korpo.
Jeffa, dudekjara felaha knabino, bela tipo de la aŭtoĥtona raso. Fajraj okuloj, ebona harligo pendanta ĝis la genuoj, vigle alternanta mieno, sed silenta, humile submetiĝanta konduto. Sian kolon ornamas vitroperla kolĉeno kaj sur la manartikoj kaj maleoloj estas braceletoj el kupro.
Mehmed felaho, juna, sed monstrovizaĝa kaj kripla muzikisto.
SCENEJO
Oazo en la dezerto. La fonon regas la kolosa figuro de la Sfinkso, kies malhelaj konturoj akre kontrastas al la violkolora horizonto. Dekstre kaj maldekstre de la Sfinkso perspektive kuŝas pli malpli grandaj ŝtonoj, iam apartenantaj al la grandioza konstruaĵo. Dekstre, en la malantaŭo de la scenejo staras tendo kaj ankaŭ maldekstre estas videbla la enireja parto de alia tendo. Antaŭ la Sfinkso, inter la ŝtonoj, brulas fajro, kies flamo jen , ekflagras, jen ŝajnas morti, kaj tiam lumas nur la kolerruĝa ardaĵo. Antaŭ la maldekstra tendo estas pentrista stablo, sur kiu iom ultramoderna pentraĵo figuras la ekzotikan vesperiĝon en la dezerto. Kelkloke palmoj kaj tropikaj vegetaĵoj rompas la unutonecon.
En la momento de l' kurtenleviĝo Robby kun paletro kaj penikoj staras antaŭ sia stablo kaj pentras. Jeffa, kiu modele pozas por li, staras sur alta ŝtono inter la sfinkso kaj la fajro. Mehmed kaŭras ĉe la fajro kaj atente observas ladkestetojn, kelkloke truitajn, en kiuj estas fermitaj serpentoj, necesaj al la dancado. Abu Firas sidas sur ŝtono apud Robby.
UNUA SCENO
Robby, Abu Firas, Jeffa, Mehmed
Abu Firas (daŭrigante rakonton, parolas fabelmaniere): Kaj ŝi veante kuregis en la nigra nokto. Kun ŝiaj flirtantaj haroj ludis la vento zumanta super la Nilo. Ŝi kuris for freneze...
Robby (kun vekiĝinta intereso): Kien ŝi kuris?
Abu: Neniu scias. Neniam ŝi revenis.
Jeffa (reveme kun timtremo en la voĉo): Kaj la blankvizaĝa Sinjoro?
Abu: La sinjoro priploris ŝin kaj poste forgesis la tutan aventuron. La blankvizaĝa sinjoro facile forgesas, ĉar en korĉagreno li faligas larmojn...
Jeffa: La felaho larmas sangon, la sangon de sia koro kaj pereas en sia doloro.
Robby:Vi, tropikaj homoj, povas ami tre... tre...
Jeffa: Tre!
(Momenta paŭzo, dum kiu Robby embarasite silentas.)
Robby: Verŝajne ŝia beleco estis eksterordinara.
Abu: Sinjoro, ĉu vi aŭdis jam ion pri la sklavino Moabia, kiun la granda faraono levis al si sur la tronon, ĉar ŝiaj ardaj okuloj ensorĉis lin kaj poste li mem, per propra mano, elpikis tiujn ĉi okulojn?
Robby: Kial?
Abu: Ĉar ili neniam larmis. Ŝi ne povis plori kaj ŝiaj okuloj sorĉvenenis, frenezigis tiujn, kiujn ŝia rigardo postsekvis.
Robby: Ŝiaj okuloj similis al tiuj de Jeffa.
Jeffa (kun rezigna simpleco): Sinjoro, miaj okuloj neniun sorĉvenenas.
Abu: La okuloj de Jeffa esprimas rezignon kaj humilecon. En la okuloj de Moabia flamis la falsa brilo de memamo kaj senkoreco.
Robby (ridante): Tiaj okuloj ekzistas nur en la fabeloj.
Abu: Ne kredu tion! Mi konas similajn al la okuloj de Moabia. Ankaŭ vi konas ilin, ĉar vi jam estas katenita de ili.
Robby (kun ŝajnigita miro): Hm! Kion vi diras! (subite al Jeffa) Hodiaŭ mi ne pentros plu. Jam sufiĉas. Vi estas laca.
Jeffa: Mi ne laciĝis.
Robby: Sed jes! Pli ol unu horon vi staras en la sama pozo.
Jeffa: Mi ne estas laca.
Robby: Por la hodiaŭa tago jam sufiĉas... morgaŭ ni daŭrigos... ankaŭ la lumefektoj jam ne taŭgas. Vi povas foriri.
Jeffa (kun longa dolora rigardo): Laŭ via volo, sinjoro. (Forlasinte sian lokon ŝi ekkaŭras apud Mehmed.)
Robby: (distrite pakas siajn penikojn.)
Abu: Ĉu vi volas, ke mi rakontu?
Robby (kvazaŭ maŝine): Rakontu!
Abu (post iom da medito): Mi ne rakontos, ĉar... via animo nun ne estas ĉe vi.
Robby: Stranga vi estas, maljunulo.
Abu: Sinjoro; gardu vin kontraŭ virino, kiu ne havas larmojn, ĉar la koron de ŝakalo ŝi portas en la sino.
Robby: Kial vi diras tion al mi?
Abu: Mi konas virinon, kiu volas avide la ĉirkaŭprenon de viaj brakoj, la kison de viaj lipoj, la sangon...
Robby: Pri kiu vi parolas?
Abu: Nur unu blankulinon mi konas en la karavano.
Robby: Mary Hawkins?...
Abu: La edzino de la scienculo.
Robby: Eh! kia ideo! Ŝi estas ja virino edziniĝinta.
Abu: Des pli danĝera ŝi estas, ĉar la virgulino post la unua rifuzo honteme retiras sin, sed la virino, kiu konas jam la guston de la kiso, fariĝas ĉiam pli perforta.