Robby: Vi fantazias.
Abu: Vi blankuloj, dorlotas la pekon, ĝis kiam ĝi flatas vian vantecon.
Robby: Abu Firas, vi volas pentri la diablon pli nigra ol ĝi estas.
Abu (kun trankvila voĉo): Ne ekzistas pli nigra ol la blanka diablo.
Robby: (kun nerva gesto turnas sin for de li kaj rigardas longe kaj melankolie antaŭ sin.)
Mehmed (scivole rigardas tra la truoj en la ladkesteton, kiun li tenas en siaj manoj): Oni devus elŝiri ĝiajn venendentojn.
Jeffa: Estas ankoraŭ tempo.
Mehmed: Ĝi povus ekmordi iun.
Jeffa: Vene... iun...
Mehmed: Rigardu! Ĝiaj okuloj brilas ĝuste kiel la viaj...
Jeffa: Kiel la miaj...
Mehmed: Jen, jen, rigardu, tiel gracie ĝi klinas sin tien kaj reen, kiel vi dum la dancado.
Jeffa: Kiel mi dum la dancado... (subite) Mehmed! Lasu ĝiajn venendentojn.
Mehmed: Ĉu vere vi deziras? Ĝi povos ekmordi iun.
Jeffa: Jes! (emfaze) Ĝi ekmordos iun. (Ŝi rigardas tra la truo.)
Abu: Pardonu min, sinjoro! Mi ne volis ofendi vin per mia instruo kaj eĉ unu vorton mi ne estus dirinta, se mi ne konus vin. Via animo estas pli blanka ol la ebura korpo de tiu virino kaj tamen, estas ja skribite, ke malforte kontraŭstaras tiu, kiu mem deziras la pekon.
Robby: Ĉu vi konas min?
Abu: Mi konas vin kaj ankaŭ mian rason.
Robby: Mi ne komprenas vin.
Abu: Se en la dezerto kreskis ruĝa flora, tiun elŝiri povas nur la samumo.
Robby: Pri kiu vi parolas?
Abu: Pri Jeffa.
Robby: Ĉu ŝi diris ion al vi?
Abu: Kiu amas, tiu silentas kaj ŝi amas vin, ĉar vi estas la unua viro, kiu ekvidis la homon en ŝi. Ĉu vi scias kion signifas ĉe ni ,,homo"? Homon vidi en ni kaj ne la ŝarĝbestojn de la dezerto kaj ekzotikajn ĉifonojn. Ne, tion vi ne povus kompreni, kiel ajn mi klarigus al vi, ĉar vi ĉiuj estas ,,homoj", almenaŭ vi nomas vin tiel kaj tamen vi estas la unua, kiu ne pro kompato akceptis nin egalaj al vi. Ne monon, sed vian koron vi etendis al ni kaj tial ni amas vin kaj tial amas vin ankaŭ Jeffa.
Robby: Kaj tamen...
Abu: Kaj tamen vi iras preter la diamanto, kuŝanta antaŭ vi sur la vojo. Mi scias, ke estas proksime la tempo, kiam la ekdeziro kaptos vin.
Robby: Ĉu gardi aŭ tenti vi volas min?
Abu: Nur averti, ĉar la tento mem alvenos baldaŭ...
(Ekstere eksonas longa arĝenta ridado de Mary Hawkins: ,,Robby! Robby!)
Abu: Ĝi jam etendas siajn flugilojn. Estu singarda! Tiu ĉi virino ne havas larmojn kaj ŝiaj okuloj similas al tiuj de Moabia.
(Ekstere ĉiam plifortiĝas la voĉo de Mary: ,,Neniam similan! Neniam! Robby!")
Robby: Ĉu vi aŭdas tiun ĉi sonoran ridadon? Kiu tiel kore povas ridi, tiu ne povas esti malbona.
Abu: La virĉevalo de la sultano havas arĝentan sonorilon, sed la kupra sonorilo de la bredĉevalino supersonas ĝin.
DUA SCENO
Robby, Abu, Jeffa, Mehmed kaj Mary.
Mary (venas rapide el la maldekstra flanko): Robby! Ĉi tion mi nepre devas rakonti al vi. Vere ridige... Vi povas bedaŭri, ke vi ne vidis.
Robby: Kio okazis?
Mary: Novaj vojaĝantoj alvenis: viro kaj virino. Migrantaj komediantoj sur kamelo. La virino facile saltis de ĝia dorso, sed la viro... (ridante) se vi estus vidinta. Robby! Li mallerte saltis kaj sterniĝis sur la tero kiel rano kaj kvakis, kvakaĉis. Hahaha! Kun tiel komikaj gestoj li palpadis sian sangantan piedon kaj tiel beste kvakadis, ke mi ne povis reteni mian ridon kaj mi ridis kaj ridis kaj...
Robby: (kun muta trompiĝo rigardas al Abu.)
Abu (post momenta paŭzo): Kiu falas de revalo, tiu bezonas flegadon, sed tiu, kiun la kamelo ĵetis de sia dorso, bezonas tombon.
Mary: Preskaŭ trafe!
Abu: La proverboj de arabo ne tion koncernas, kion li vidas, sed tion, kion li pensas.
Mary: Mi ne komprenas vin.
Abu: La sinjoro komprenis min. (Li iras al la fajro, kie Jeffa kaj Mehmed kaŭras.)
(Paŭzo, dum kiu Abu rakontas la okazintaĵon per mallaŭta voĉo. Jeffa tuj leviĝas kaj tiras post si Mehmedon. Ili ambaŭ foriras al tiu direkto, de kie venis antaŭe Mary. Robby meditante rigardas antaŭ sin kaj Mary, kiun incitas lia silento, nerve ekridetas.)