W... 20. VII. 1921.
Hodiaŭ forveturis la viro, kiu kvin semajnojn turmentis min per sia ĉeesto... Kvazaŭ miaj nervoj estus liberiĝintaj en la momento, kiam la vagonaro malaperis en la tunelon ĉe la monto. Mi ne devas toleri plu lian rigardon, kiu multfoje katenis min kaj faris min preskaŭ senkonscia estaĵo... Post lia foriro mia patrino ŝajnis esti iom maltrankvila...
W... 21. VII. 1921.
Mi sonĝis. Tri sunojn mi vidis sur la ĉielo. Unu estis ĉe oriento, la alia ĉe okcidentoj kaj la tria brilis super mia kapo... La du flankaj sunoj proksimiĝis al la meza kaj atinginte ĝin ili kunfandiĝis... Blindiga brilo superŝutis ĉion kaj mi rimarkis, ke sur la tero estas densa mallumo... Nekontraŭstarebla sento igis min flugi al la suno kaj mi ekflugis...
Mi forlasis la teron kaj dum mia malproksimiĝo mi vidis ĝin konsumiĝi en ruĝa lumo... en ruĝa lumo, kiel la homa sango... Mi atingis la sunon kaj de tie rerigardis al la regno de la mallumeco, sed mi tute ne povis vidi la teron... Ĝi malaperis kaj anstataŭ ĝi mi vidis atoman palan punkton... Kiel malgranda estas la tero en la universo kaj kiel nemezureble granda estas la sufero sur ĝi!
Mi rigardis min mem kaj konstatis, ke mi estas nevidebla, ĉar mian korpon mi lasis sur la tero... Senfina malĝojo regis min kaj forlasinte la sunon mi ekflugis reen al la tero...
Dum mia flugado la tero ĉiam pli kaj pli kreskis, sed tio, kio vekis admiron en mi, estis, ke super ĝi mirakle lumis la homa genio. Mi miris pri la gigantaj kreaĵoj de la homoj kaj mi vidis la homojn pli grandaj ol la tuta universo, sed nur — por momentoj, ĉar alveninte sur la teron mi ne trovis eĉ unu homon... La homo vivas do en siaj kreaĵoj, sed li perdas sin en siaj sentoj...
Mi sonĝis tion ĉi, sed ne dum dormo... Mi sonĝis tion ĉi per la sentoj dum la sinpereado...
W... 23. VII. 1921.
Pri nenio mi rememoras kaj vane mi penadas aperigi antaŭ mi la okazintaĵojn... Pri nenio mi rememoras... Oni diras, ke mi ĵetis min de la roko al la profundegaĵo kaj mi estus nepre mortinta, se iu elstaranta arbetaĵo ne savas mian vivon... Pri nenio mi rememoras... pri nenio... Terure!...
W... 26. VII. 1921.
Hodiaŭ mi staris ĉe la malfermita fenestro. Miaj vundoj akre doloris. Kelkfoje mi eĉ laŭte veis... Mia patrino estas konstante ĉe mi... Eĉ nun, kiam mi skribas ĉi tiujn kelkajn liniojn... Ŝi zorgplene, kun larmoj en okuloj kaj kun anĝela rideto sur la lipoj observas mian mienon.... Kun larmoj en la okuloj kaj kun anĝela... Larmoj kaj rideto... Jes, jes... Mi rememoras... Ŝi, la blonda junulino... sur la marbordo... en la preĝejo... Ne ploru!... Ne ploru... Nun mi aŭdas klare ŝian voĉon... Kiam mi vidis ŝin lastfoje? Kiam!?... Mi ne scias. Mi ne povas rememori?... Sed mi vidis ŝin ie... ie, kie ne estas maro... Mi vidis ŝin ie, kiam ŝi venis al mi kun disetenditaj brakoj kaj vokis min... Kiel spirita ŝi ŝajnis esti... Kaj ŝi vokis min... kaj mi volis sekvi ŝin... kaj tiam... tiam... ah!... Nun mi rememoras... Ĉe la roko...
W... 5. VIII. 1921.
La rosoj sur la herboj estas larmoj de Dio kaj la homoj kun malpuraj nudaj piedoj paŝadas sur ili... Neniam mi paŝos sur rosplenajn herbojn...
W... 1921.
Kia dato?... Ne grave!... La terura homo denove aperis kaj... kaj... mi ne scias... kion mi volis skribi?... Kvazaŭ iu estus martelinta ferkojnon en mian kapon... Jes!... Mi scias jam... La terura homo... eh... mi forgesis denove...
W…
Fine mi estas sola... Mia patrino kaj tiu terura homo estas en la alia ĉambro. Mi aŭdas ilian parolon... Ĝi ŝajnas eĥo de pasinteco... Ĉe mia flanko staras — ŝi kaj unu flamantakora viro. La koro sangas... Mi vidis lin foje, kiam li vokis min, sed kie?... Mi ne rememoras... Kial li venis nun al mi?... Kial?... La ferkojno en mia kapo nun pikas la cerbon... Ĝi nun pikas kaj poste kirlos ĝin... Tiu terura homo martelis la kojnon en mian kapon... He... ci... ci, viro kun sanganta koro, ĉu ankaŭ vin turmentis tiu ĉi homo?... Ĉu li martelis kojnojn en cian koron kaj pro tio ĝi sangas?... Venu al mi por aŭskulti la kantadon de tiu blonda junulino... Ŝi kantas bele... Aŭskultu!... Ne ploru, ne ploru, ne ploru... Ŝia kanto muĝas kiel la maro dum senstela nokto... Ŝia kanto zumas... muĝas... siblas... susuras... Ve!... La kojno kirlas...
W...
Foje estis iu, kiu perdis sin... Kiu estis foje, tiu perdis sin... Perdis sin iu, kiu foje estis... Hahaha!... Kiel ridegas la vortoj... Kantas la silento...
La kojno penetriĝis ĝis fundo de la kranio... kaj... Mi ne rememoras pri via nomo, grizhara virino... grizhara... Ne ploru, ne ploru, ne ploru... Ĝi kirlas kaj... kirlas... kojno kirlas... mi estas laca...
W...
Ŝi... ŝi... eh!... kantas la silento... Mi he... eh!... Jes... jes... ĉe la roko... al la roko... al... al... al la roko...
Onde onda ringo
Dormu, mia kor'
ONDE onda ringo, ringe ringa ondo,
lulas lacan koron de la vagabondo..
Dormu mia kor'!
— — — — — — — — — — — — — —
Mi semis noblajn revojn en bedojn de l' anim',
por havi rozarbeton mi tien plantis ŝin.
De lipoj roson sorbis soifaj kisoj mil;
pompadis mia floro en suna arda bril'...
Sed ĉarmon de l' printempo kaj pompon de l' rozuj'
enviaj manoj ŝtelis post burĝoniĝo tuj.
Nun super bedoj plendas vaganta ventoĝem';
pri sekaj florskeletoj funebras nur mi mem...
Onda ringo, ringa ondo,
sin balancas danca rondo...
Dormu mia kor'!
Ne povis temp' forviŝi
la ĉarman bildon pri ŝi,
ĉar mi, vundita per ŝi,
ne ĉesas larmojn verŝi.
La vundo sangas ĉiam,
estingas fajron mian
kaj pelas, pelas min do
al fund' de l' tomba blindo.
Ah, Morto, venu falĉi,
min baldaŭ doni al ĝi,
ke min ne ŝiru, punu
la Viv' pro amo unu!
— — — — — — — — — — — — — —
Per sonĝoŝsip' mi velas sur maro de l' silent'
kaj min doloro pelas al fantomrifoj cent.
Per nubo de l' malico jam kovris sin la sun',
la rodon de l' ripozo nebulo kaŝas nun...