Robby: Mary! (Li turnas sin for de ŝi.)
Mary (ekridas): Hahaha! Kaj vi serioze kredis min? Hahaĥa!
Robby (krude ekkaptas ŝian manon kaj forte ekpremas ĝin.)
Mary (ekkrietas pro la doloro, sed post momento ŝi provoke rigardas lin): Nu?... Kial vi ne batas min? Mi atendas ja tion. Kial vi ne batas min?
Robby (rekonsciiĝante lasas forgliti ŝian manon el la sia): Frenezaĵo! Pardonu min, sinjorino. Mi estis tre vulgara. (Li iras antaŭen, sed post momento li denove turnas sin al ŝi kaj en lia voĉo kvazaŭ vibras la malespero.) Ne! Tion mi ne povas toleri plu! Depost longaj semajnoj vi faras kun mi tiun kruelan ludon. Ĉu vi volas min turmenti kaj detrui ĉion belan, kiu restis en mia animo kaj poste ridi, ridegi senkore kaj piedpremi min en la koton?
Mary: Ne!
Robby: Ĉu vi vokis mortigi mian kredon kaj forpeli min el la vivo?
Mary: Ne!
Robby: Aŭ vi volas pereigi vin mem?
Mary: Jes!
Robby: Freneze, tute freneze! Per unu salto fali ĝis la nivelo de prahomo...
Mary: Sed vivi, Robby, vivi!
Robby: Mary, vi eraras. Tio ĉi estas la morto mem.
Mary: Sed tiu ĉi morto naskas novan vivon. Ĉesigi ĉiun rilaton kun la pasinto, ĝui la vivon kaj akcepti ĉion, kion ĝi proponas. Virino mi volas esti kaj sole virino, kaj forskui de mi la ĉifonojn, kiujn la socio metis sur min kaj sinforgese alpremi min al la viro, kiel la ino de la dezerto al la sia. Vivi mi volas por la vivo, por la nuda realeco, por la amo kaj sole por tio!
Robby: Mary, vi ne konscias pri via parolo Vi estas sklavo de memfaritaj impresoj. Ĉion ĉi diri kaj pensi igas vin la enuo, la manko de tiu medio, kiu nun estas malproksime post vi en la forlasita kulturmondo. La observado de tiuj ĉi duonsovaĝaj homoj, la tro libera vivmaniero de la sudo tuŝis venene vian animon.
Mary: Ne, Robby! Ne! Tio ĉi estas veo de mia animo, ĉenskuado de mia vendita korpo kaj helpkrio, helpkrio! Robby, vi povus kompreni min, sed vi ne volas kompreni. Vi amas min... jes, vi amas min...
Robby: (sidiĝas sur ŝtono antaŭ sia tendo. Post iom da medito): Ne, sinjorino! Kion mi sentas kaj kion vi vidas en miaj okuloj, tio estas io alia... tio estas la...
Mary: La sopiro je amo.
Robby: Ne, sed doloro pri la superrego de blindaj pasioj...
Mary: Eh, vi ne havas koron.
Robby: Mi havas, sed, ĝi volas flugi per la flugiloj de l' spirito. Ĝi ne volas esti ligita al la profana realeco de l' karno. Ĝi volas rifuĝi al la ĉasta mondo de la artoj. La vivo estas tiel malpura, ke estas honte oferi al ĝi ankaŭ la koron. Forflugi al la transtera mondo, luligi nin per nekonataj, majeste misteraj sonoj por forgesi pri la tero, al kiu ni estas katenitaj. Jen la potenco de la arto, kaj ĝia beleco!
Mary: Vi ne estas prava, Robby. La arto estas la spegulo de la vivo. La vivo estas la sola belo, el kiu ni povas ĉerpi la belon. La artisto do devas koni la plezurojn de la vivo, se li ne volas fari nur palajn siluetojn. Kaj se la grandaj pasioj estas nekonataj al li, li devas senti almenaŭ la varmon de la amo,
Robby: Jes, sed tiu ĉi amo estu pura kiel la leviĝanta suno, pura, radia kaj sankta.
Mary: Ideala amo? infana revado!... Kaj ĉu vi esperas trovi por vi estaĵon, kiu...
Robby (post momenta paŭzo, kvazaŭ trovinte rimedon por savi sin el la potenco de tiu ĉi virino): Jes! Mi trovis ŝin.
Mary (surprizite rigardas lin. Momenton ŝi ne povas paroli kaj embarasite mordetadas la lipojn, sed poste kun la certeco de l' venkonta koketeco ŝi demandas): Ĉu ŝi estas bela?