Robby: (ne respondas.)
Mary (post momento, pli kuraĝe): Ĉu ŝi estas bela?
Robby: Por mi ŝi estas bela.
Mary (triumfe): Do eĉ bela ŝi ne estas... Ĉu mi konas ŝin?
Robby: Jes!
Mary: El Londono?
Robby: Ne!... Felaho!... Mia modelo...
Mary (kun eksplodanta rido): Jeffa! Jeffa! (Subite serioziĝante.) Robby, vi ŝercas. Vi nun mensogis, iom mensogetis. Vi volis hontigi min. (Imitante lin.) Felaho, mia modelo! (Kun altrudita rido.) La ĉifono de la dezerto kiel amkonkurantino... la senkulte vaganta almozpetanta diino... Hahaha!
Robby: Ĝuste vi nomis ŝin, sinjorino! Almozpetanta diino, sed ŝi estas la mia pure, senmakule...
Mary (kun vekiĝanta ekscitiĝo): Eh! ŝi apertenas al tiu, kiu aĉetas ŝin... (Ŝia rido subite ĉesas kaj kolere ekfulmas ŝiaj okuloj.) Ridinde! Mi malamas ŝin.
Robby: Vi malamas ŝin, ĉar ŝian lulilon oni ne balancis en la medio de la supraj dekmiloj. Mary, vi ne konas la amon. Nur la senbridan pasion vi konas, sed ne la silentan piecon de la sento. Lernu plori, se vi volas ami. Se vi lernas rezigni senplende, vi povos diri, ke vi konas la amon. Nun vi povas nur avide deziri, sed ne ami. Vi ekdeziris min por ludilo, ĉar via kavalira gvardio ne ĉeestas kaj nun vi kredigas tion al vi mem, ke vi amas min. Via ofendita vanteco instigas vin por tiu ĉi danĝera ludo. Post kelkaj tagoj vi malamos ankaŭ min, ĉar mi ne ĵetis min surgenue antaŭ vin je via unua rigardo, je via unua provoka rideto, per kiu vi aĉetis vian edzon, la honestan maljunulon, kiu fariĝis por vi nur teda balasto kaj kiun vi nun malamas. Vi, Mary, imagis min tre facila viro. Mi ne amas vin, mi ne povas ami vin ĉar mi devus poste rifuĝi de mi mem... mi...
Mary (kies mieno dum la parolado de Robby esprimis ĉiam pli da vekiĝanta espero, nun triumfe interrompas liajn vortojn): Robby, vi timas min, vi timas la amon, vi timas ĉion, kio rilatas min. Robby, vi mensogis. Vi ne amas tiun knabinon, ŝi estas kaj servas por vi nur kiel modelo...
Robby: Ne! Ne!
Mary: Robby, ci amas min kaj sole min.
Robby: Ne! Ne! Ne!
Mary: (proksimiĝas al li kaj parolas rapide, flustre. Ŝi portas ĉiujn siajn armilojn en la batalon por gajni ĝin.) Jes! Jes! Jes! Mi sentas tion kaj mi mem volas, ke estu tiel. La interna fajro en mi, per la magneta forto de la vero estas pli forta, ol cia bela kaj falsa filozofio pri la vivo, pri la celoj de l' arto...
Robby (malespere): Silentul
Mary: Ne! Nun vi estas sub mia potenco, mi estas la sola suvereno, kiu diktas pri sorto via kaj la mia, ĉar ĉio, kio estas ĉirkaŭ ni, servas min kiel obeema sklavo. La soifa varmego de la sopirsufokaj noktoj, la senlima dezerto, en kiu vi sentas vian perdiĝon kaj kie la soleco vin premas kiel la teruro de l' morto, la amvoka hurlo de la rabbestoj en la nokto, la tropika frenezo de la boligita cerbo — ĉio ĉi pelas vin inter miajn brakojn, ĉio... ĉio deklaras tiun veron, kiun mi havas en mia sino. For la falsan filozofion! For!
Robby (kun vekiĝanta admiro, sed kun malforta kontraŭstaro en la voĉo): Mary!
(Vesperiĝas.)
Mary (neatentante pri liaj vortoj, daŭrigas): Ami kaj nur ami varmege, arde, sinforgese. Serĉi tiun, kiun ni sopiras kaj trovinte lin alkroĉiĝi kun plena sinforgeso. Robby, ni trovis unu la alian. Vi amas min kun la sama tirana pasio, kun kiu mi amas vin. Sed ankoraŭ ligas vin la sociaj mensogaĵoj, la lunatika vagado de la sonĝhomo. Mi vekos vin el tiu ĉi narkoto. Mi vekos vin per sola kiso de mia soifa buŝo... (Ŝi klinas sin tute proksimen al li.)
Robby (kvazaŭ senkonscie): Mary, mi tre... tre... (Jeffa aperas en la fono kaj kun dolora rezigno rigardas ilin.)
Mary: Ne timu la vorton! Diru, diru do, ke vi amas min!