Abu (prenas kelkajn branĉojn kaj metas ilin sur la ardaĵon).
Mary (provoke): Mi estos pli kuraĝa ol vi. Mi konfesos mian amon al vi en la ĉeesto de mia edzo.
Robby (tre serioze): Mary, tion vi ne faros.
Mary (obstine): Sed jes, mi faros.
Robby (iras tute proksimen al ŝi kaj peto vibras en lia voĉo): Vi multe riskas en tiu ĉi ludo.
Mary (sentante, ke en tiu ĉi situacio nun ŝi fariĝis pli forta ol li, volas eluzi sian avantaĝon): Mi nenion povas riski jam krom mia vivo, kiu valoras nenion sen vi, Robby. Mi ne ludas. Vi estas, kiu ludas komedion, komedion malkuraĝan...
(La branĉoj, metitaj sur la fajron, nun ekflamas.)
Abu: Jen! Jam denove ĝi flamas.
Robby (decide): Faru kion vi volas! Voku vian edzon! Mi respondos, jes, mi respondos. Mi sentime rigardos en la okulojn de tiu honesta maljunulo, kiun vi ne meritas. Jam estas tempo, ke li konu vin tia, kia vi estas! Voku lin! Do voku lin! Ĉu mi? Ĉu mi voku lin?
Mary (provoke): Voku, se vi kuraĝas.
Jeffa (timigite kuras al Abu): Moabia! Moabia!
Robby (kriante): Sinjoro Hawkins! Bonvolu por kelkaj vortoj.
Mary (mirigita de lia kuraĝo): Kaj vere li kuraĝis...
Hawkins (proksimiĝas): Nu, kion vi deziras?
Mary (mallaŭte): Robby, vi denove venkis min.
Hawkins (venas antaŭen): Nu, pri kio temas?
(Mallonga paŭzo. Robby staras kun serioza, mortpala vizaĝo. Mary embarasite ek- kaj ekridas, Jeffa kun streĉita atento rigardas ilin.)
Hawkins (trankvile): Nu?
Robby (malrapide, akcentante ĉiun vorton): Mi havis diskuton kun via estimata edzino. La temo estis la amo.
Hawkins (surprizite): La amo?!
Robby: Jes, la amo... kaj ni... kiel mi diru... jes... ni ne havas la saman opinion.
Hawkins (ridante): Tre kredeble! Mia edzino neniam havas saman opinion ankaŭ kun mi. Ŝi estas pasia diskutanto.
(Mallonga paŭzo.)
Hawkins (iomete malpacience): Sed kiel povas interesi min tiu ĉi afero?
Robby (al Mary): Sinjorino, mi petas vin, parolu! Vi estis tiu, kiu persistis, ke la demandon solvu via edzo mem. Jen! Li estas ĉi tie kaj preta aŭskulti vin. Parolu!
Mary (kuras al sia edzo kaj kun afektita flatemo parolas rapide kaj ridetante): Nu rigardu, Tom, kiel serioza estas lia mieno. Oni ne povas diskuti kun li. Vere estis nenio grava. Ni diskutis kaj... kaj... kompreneble ni ne havis la saman opinion. Jen ĉio.
Hawkins: Mi ne komprenas, pri kio estis la diskuto?
Mary (tre flate): Ne gravas. Kredu min, ke estas infanaĵo. Mi... jes, bone, mi konfesas, ke mi ne estas tute prava kaj... Ĉu vi estas kontenta, Robby?
Robby (ne respondas, sed obstine, kun brakoj kunplektitaj sur la brusto, fikse rigardas ŝian baraktadon).