- Pan Bordenave nie zdążył się rozgniewać, bo dostał piłką w głowę - bęc!
- Kto to zrobił?! - krzyknął pan Bordenave, trzymając się za czoło.
- To Mikołaj, proszę pana, sam widziałem! - powiedział Ananiasz.
Ananiasz jest pierwszym uczniem i pieszczoszkiem pani nauczycielki, my go za bardzo nie lubimy, to wstrętny skarżypyta, ale nosi okulary i nie możemy go bić tyle razy, ile nam się spodoba.
- Wstrętny skarżypyto! - krzyknąłem. - Gdybyś nie miał okularów, oberwałbyś ode mnie piłką!
Ananiasz zaczął płakać, mówił, że jest bardzo nieszczęśliwy, że się zabije, i zaczął się tarzać po ziemi. Pan Bordenave zapytał mnie, czy to prawda, że to ja rzuciłem piłkę, a ja mu odpowiedziałem, że tak, że bawiliśmy się „w myśliwego” i że nie trafiłem w Kleofasa, i że to nie moja wina, bo wcale nie chciałem upolować pana Bordenave.
- Nie życzę sobie, żebyście się bawili w takie brutalne gry! Zabieram piłkę! A ty marsz do kąta! - powiedział mi pan Bordenave.
Powiedziałem mu, że to jest okropnie niesprawiedliwie; Ananiasz zagrał mi na nosie z bardzo zadowoloną miną i odszedł trzymając książkę pod pachą. Ananiasz nie bawi się nigdy na pauzie - zabiera ze sobą książkę i powtarza lekcje. To wariat ten Ananiasz!
- Więc co będzie z moją bułką? - zapytał Alcest. - Jem już trzecią bułkę, pauza się kończy, a ja nie mam czwartej bułki - uprzedzam pana!
Pan Bordenave już miał mu coś odpowiedzieć, ale nie mógł, i to wielka szkoda, bo wyglądało na to, że to, co powie Alcestowi, będzie bardzo interesujące. Nie mógł
odpowiedzieć, bo Ananiasz leżał na ziemi i okropnie krzyczał.
- Co znowu? - zapytał pan Bordenave.
- To Gotfryd! Pchnął mnie! Moje okulary! Umieram! - powiedział Ananiasz.
Mówił jak na filmie, który niedawno widziałem - byli tam ludzie w łodzi podwodnej i ta łódź nie mogła wypłynąć, i ludzie się uratowali, ale łódź przepadła.
- Ależ nie, proszę pana, to wcale nie Gotfryd, Ananiasz sam upadł, on się stale przewraca - powiedział Euzebiusz.
- Czego się wtrącasz? - zapytał Gotfryd. - Nikt się ciebie nie pyta. Ja go pchnąłem, no i co z tego?
Pan Bordenare zaczął krzyczeć, żeby Euzebiusz wrócił do kąta i żeby Gotfryd też stanął w kącie. Potem podniósł Ananiasza, któremu leciała krew z nosa i który płakał, i zaprowadził go do gabinetu lekarskiego, a za nim leciał Alcest i nudził go o bułkę z dżemem.
My, reszta, postanowiliśmy zagrać w futbol. Ale starszaki grali już w futbol, a ze starszakami nie zawsze można się dogadać i często się bijemy. Więc i tym razem, ponieważ na jednym podwórzu były dwie piłki i dwie partie, które ciągle się mieszały, nie obeszło się bez bijatyki.
- Zostaw tę piłkę, głupi smarkaczu - powiedział jeden starszak do Rufusa. - To nasza piłka!
- Nieprawda! - krzyknął Rufus i to prawda, że to nie była prawda, ale starszak strzelił
gola piłką małych i trzepnął Rufusa, a Rufus kopnął w nogę starszaka.
Nasze bijatyki ze starszakami zawsze są takie: oni nas biją, a my kopiemy ich w nogi.
No więc biliśmy się na całego i był straszny rwetes. Ale mimo tego rwetesu usłyszeliśmy krzyk pana Bordenave, który wracał z lekarskiego gabinetu z Ananiaszem i Alcestem.
- Niech pan spojrzy - powiedział Ananiasz - oni już nie stoją w kącie!
Pan Bordenave miał minę bardzo zagniewaną i zaczął biec w naszą stronę, ale nie dobiegł, bo poślizgnął się na bułce z dżemem Alcesta i upadł.
- Brawo! - powiedział Alcest. - Pięknie się pan spisał! Niech pan tak dalej depcze po moich bułkach z dżemem.
Pan Bordenave wstał, otrzepał spodnie i pobrudził sobie całą rękę dżemem, a my zaczęliśmy się znowu bić. To była strasznie fajna pauza, ale pan Bordenave spojrzał na zegarek i kulejąc poszedł dzwonić na lekcję.
Kiedyśmy się ustawili w szeregu, nadszedł Rosół. Rosół to drugi wychowawca, którego tak nazywamy, bo on zawsze mówi: „Spójrz mi w oczy”, a ponieważ na rosole są oka, nazywamy go Rosołem. To starszaki tak wymyśliły.
- No i co, mój kochany Bordenave - powiedział Rosół. - Jak poszło, nie najgorzej?
- Tak jak zwykle - odpowiedział pan Bordenave. - Cóż chcesz, modlę się co dzień, żeby padało, a kiedy wstaję rano i widzę, że nie pada - jestem zrozpaczony!
Nie, naprawdę nie rozumiem pana Bordenave, kiedy mówi, że nie lubi słońca!
UCIEKAM Z DOMU
Uciekłem z domu! Bawiłem się w salonie i byłem bardzo grzeczny, a potem tylko dlatego, że wylałem butelkę atramentu na nowy dywan, przyszła mama i skrzyczała mnie.
Więc rozbeczałem się i powiedziałem, że sobie pójdę i dopiero będzie im smutno, a mama powiedziała:
- Z tego wszystkiego zrobiło się późno, muszę iść po sprawunki.
I wyszła.
Poszedłem do mego pokoju, żeby zabrać to, co mi będzie potrzebne do ucieczki.
Wziąłem moją teczkę, włożyłem do niej czerwony samochodzik, który dostałem od cioci Eulalii, lokomotywę z malutkiego nakręcanego pociągu z wagonem towarowym (to jedyny wagon, co mi został, bo inne się połamały), kawałek czekolady, której nie dojadłem na podwieczorek, wziąłem też skarbonkę - nigdy nie wiadomo, mogę potrzebować pieniędzy - i wyszedłem z domu.
Na szczęście mamy nie było, bo na pewno nie pozwoliłaby mi uciekać z domu. Na ulicy zacząłem biec. Mamie i tacie będzie bardzo przykro; wrócę kiedyś, kiedy będą już bardzo starzy, tacy jak babcia, i będę bogaty, będę miał olbrzymi samolot, olbrzymi samochód i własny dywan, na który będę mógł wylewać atrament, i mama i tata będą bardzo zadowoleni, że jestem znowu z nimi.
Biegnąc tak, znalazłem się przed domem Alcesta. Alcest to ten mój kolega, co jest bardzo gruby i ciągle je, zdaje się, że już wam o nim mówiłem. Alcest siedział przed domem i jadł piernik.
- Gdzie idziesz? - zapytał mnie Alcest i ugryzł duży kęs piernika.
Wytłumaczyłem mu, że uciekłem z domu, i zapytałem, czy nie poszedłby ze mną.
- Kiedy wrócimy za wiele, wiele lat - powiedziałem - będziemy bardzo bogaci, będziemy mieli samoloty i samochody, a jak nasze mamy i tatusiowie nas zobaczą, to tak się ucieszą, że już nigdy nie będą na nas krzyczeć.
Ale Alcest nie miał ochoty uciekać.
- Zwariowałeś - powiedział do mnie. - Moja mama robi na dziś wieczór bigos ze słoniną i z kiełbasą, no to ja nie mogę iść.
Powiedziałem więc Alcestowi: „Do widzenia”, a on pokiwał mi wolną ręką - drugą nie mógł, bo pakował nią właśnie piernik do ust.
Skręciłem za róg ulicy i przystanąłem na chwilę, bo po rozmowie z Alcestem zachciało mi się jeść, i zjadłem mój kawałek czekolady; to mi doda sił do podróży. Chciałem pójść bardzo, bardzo daleko, tak żeby mama i tata nie mogli mnie znaleźć, do Chin albo do Arcachon, gdzie byliśmy na wakacjach zeszłego lata - to jest strasznie daleko od naszego domu i tam jest morze i są ostrygi.
Ale żeby pojechać daleko, trzeba kupić samochód lub samolot. Usiadłem na brzegu chodnika, rozbiłem skarbonkę i przeliczyłem pieniądze. Na kupienie samochodu albo samolotu, muszę powiedzieć, było tego za mało. więc wszedłem do cukierni i kupiłem czekoladową eklerkę - była naprawdę przepyszna.
Kiedy skończyłem jeść ekierkę, postanowiłem iść dalej pieszo: to będzie trwało, ale ponieważ nie wracam do domu ani nie idę do szkoły, mam masę czasu. Nie pomyślałem jeszcze o szkole. Jutro w klasie pani powie: ..Biedny Mikołaj! Poszedł zupełnie sam. zupełnie sam, bardzo, bardzo daleko. Wróci szalenie bogaty, będzie miał samolot i samochód”. I wszyscy koledzy będą o mnie mówili i będą się o mnie niepokoili, a Alcest będzie żałował, że ze mną nie poszedł. To będzie okropnie fajnie.