— Гэта нядобра, Таня,— сказала Іра.— Усё ж Ларыса столькі сябравала з ім, чакала так яго.
— А я? — усміхнулася Таня.— Чаму ты, мая мілая, пра мяне не думаеш? Ды пра маё шчасце? Можа, сам лёс звёў нас у Міланьках.
Іра не чытала. Відаць, думала пра тое, што нядаўна сказала сама, што пачула ад Тані. І, можа, спалохалася гэтага, будучы добрай, спагадлівай, шкадавала Ларысу.
— Супакойся, мая мілая,— усміхнулася Таня, пагладзіла па цёплым плячы, — У мяне такі характар, інакш я не магу... Ведаю, што з Ларысаю... Але я не аддам ёй спакойненька хлопца, які і мне спадабаўся. Хай яшчэ і яна паваюе за яго... Вось так...
— Ведаеш, Таня, колькі знаю цябе і вось цяпер слухаю і думаю...— Іра села, падагнула калені і паклала на іх кніжку, ажывілася.— Вельмі дзіўны, складаны ты чалавек. Гаворыш не раз адно, а на душы ў цябе зусім іншае... Любіш кпіць, філасофстваваць, абы-што на сябе, на іншых, на каханне нагаворваеш, а на самай справе ты лепшая, чым здаецца... У душы ты вельмі чулая і добрая...
— Ну-ну,— усміхнулася Таня.— Гавары, цікава пра сябе пачуць вось такое...
— Цяжка цябе зразумець...— усміхнулася і тая.— Жывеш неяк ці мала думаючы, ці выдумкамі... Сёння ў цябе гэта, заўтра іншае. І гэтак кожны дзень нешта новае... Бо жывеш, як ты кажаш сама, аднымі эмоцыямі ды не раз стараешся быць не такой, якая ёсць на самай справе, таму часта і бездапаможная ты нейкая...
— О, ды ты псіхолаг! — здзівілася Таня, адчуваючы, што тая гаворыць шмат праўды.
— Ды, прызнацца, гэта не мае думкі, а Ларысіны...
— І яна лічыць, што я лепшая на самай справе, чым здаюся? — зноў здзівілася Таня, думаючы, што Ларыса павінна была недалюбліваць яе, гаварыць зусім іншае.
— Вось іменна, што яна...
— Давай, калі ласка, не будзем больш пра гэта, давай будзем чытаць...— сказала Таня, легла на жывот і, дастаўшы з сумкі кнігу, разгарнула яе на патрэбнай старонцы, пачала пазіраць на густыя радкі літар, якія чамусьці нібы зліваліся, стракацелі перад вачыма...
5...
Назаўтра Васілец пайшоў у суседнюю вёску, Вішнёўку, на пошту і заказаў тэлефонную размову з Ларысай. Але пагаварыць не ўдалося: з Ларысіных родных мясцін перадалі, што яе ўжо няма — паехала на працу.
«Ну і добра! — радаваўся ён.— Значыць, на днях ужо ўбачымся!»
Выйшаў з цёплага двухпавярховага цаглянага будынка — у ім акрамя пошты былі сельсавет, кантора тутэйшага саўгаса — і падаўся дадому. Толькі пачаў абыходзіць абгароджаны высокі помнік, як убачыў: насустрач яму з блізкага магазіна выйшаў Сліж.
Той спачатку, здаецца, пазіраў на свае новыя, шэрыя, з рудымі замкамі і жоўтымі скуранымі латкамі джынсы, на жоўтыя туфлі, пасля падняў галаву, прыжмурыўся ад сонца, якое хоць і нізка, над лесам, вісела, але ярка сляпіла цёплымі праменнямі. Усміхнуўся, ад чаго яго шчокі яшчэ пашырэлі, амаль схавалі вушы, махнуў рукою па русявых, зачасаных набок валасах, што прыкрывалі нізкі лоб, хутчэй пайшоў насустрач.
Падышоў, падаў гладкую, белаватую руку са шлюбным пярсцёнкам, зноў заўсміхаўся, ад чаго папрыгажэў на даволі сімпатычным твары.
— Ну, віншую, таварыш дэмабілізаваны! — трос Паўлаву руку, задзіраў уверх галаву, пазіраючы ў твар: быў зусім невысокі, Васільцу на плячо.
— Дзякую,— усміхаўся і Павел: быў і рады сустрэчы, бо ўсё я? Сліж калега па рабоце, і пацешваўся, што той па-ранейшаму чамусьці вельмі змякчае зычныя цвёрдыя гукі — прамовіў не «віншую», а «віншюю».
— Ці не выцягнуўся ты яшчэ вышэй? — пазайздросціў Сліж.
— Не так выцягнуўся, як распраміўся ў арміі...— пажартаваў Павел,— А ты, Уладзімір Пятровіч, за гэты год «падрос» ушыркі...
— Не гаварі...— жартоўна махнуў рукою Сліж і, ведаючы, што з яго гутаркі не раз пацешваюцца, пастараўся не змякчаць зычных.— Сам не ведаю, чаму паўнею... Хіба, можа, бегаць трэба? Але ж лянуюся.
— А я бегаў, і шмат...
— Ты служака, усюды патрапіш...— як пажартаваў Сліж.— Але вярнуўся во, прыехаў сюды, да Зубка, да дзяўчат зайшоў, а да мяне не зазірнуў...
— Адкуль ты?..
— Вёска...— не даў дагаварыць Паўлу Сліж.— Усе ўсё ведаюць. Ніна мая працуе тут у магазіне, то прыходзілі з Міланек бабы нешта купляць і расказвалі... Але дачка мая адна ў хаце, можа, прачнулася ўжо, то будзе плакаць. Хадзем, зірнеш на яе. Красуня!
— Можа, другім разам? — спытаў Павел, ведаючы, што Сліж захоча і пачаставаць.
— Да мяне дык і не хочаш зайсці...— пакрыўджана адказаў той.— Мы яе з табою аднагодкі, маладыя, то нам і трэба дружыць, трымацца адзін аднаго. Дачку вось паглядзіш, на кватэру зірнеш. Летась, як толькі ты пайшоў служыць, то яе і далі мне ад саўгаса. Мілае дзела — свая хата. Цяпер я, убачыўшы гэта, нізашто, здаецца, не жыў бы на прыватнай кватэры... Сам сабе гаспадар, браце...