— Прашу,— з гатоўнасцю адгукнуўся той.
— Не трэба.— Вацік пераняў у брата пілу.
— Іш ты, пеўнік малады!..
— Ішоў бы ты, Сымон...— сказаў гаспадар.
— Глядзіце, каб на свае соткі завалілі.
Сусед з блукліваю ўсмешачкай на твары пацягнуўся прэч.
— Куды гэта маць падзелася? — мяняючы праз колькі хвілін бацьку, запытаў Волесь.
— У Тэклінай дачкі ў адведках,— азваўся гаспадар.
— Знайшла дзень. Не каб чэсным тружанікам чарку паднесці, не адхадзя ад касы.
Клён убачыў, як Вацік адпусціў пілу, разагнуўся, збіраючыся штосьці сказаць, але толькі плюнуў. А старэйшы брат, муркаючы сабе пад нос, нават не змеціў нічога, і клёну падумалася, што ён так і не паспее зразумець, што адбылося з Волесем.
Повязяў з каранямі амаль не засталося.
Вось перарвалася апошняя нітачка, і клён адчуў, што ў ягоным целе ўжо няма бязлітаснага сцюдзёнага жалеза. Некалькі імгненняў, і ён страціць прытомнасць, каб ніколі больш не вярнуцца да яе. Але якраз у тым баку, куды яго ўсё мацней хіліла, пад шапкаю жухлага леташняга лісця спаў вожык, і клён з астатніх сіл трымаўся.
— Давайце хутчэй! — Голас Ваціка зазвінеў.— Не магу глядзець, як ён спілаваны стаіць.
Гаспадар з сынамі ўпёрся ў стаўбур трыма жардзінамі, і апошняе, што адчуў клён, была вострая шкадоба да невінаватага вожыка...
— Кубы два дроў будзе,— сказаў старэйшы сын, паляпаўшы па камлі. Але клён ужо не пачуў настыласці, якая ішла ад шырокай Волесевай далоні.
1982