— Ды адкуль дапамога, таварыш гвардыі старшы лейтэнант? Я паслаў разы два па сто рублёў, а больш не магу. Маці ж таксама трэба падтрымліваць...
— Адным словам — усюды фронт...— Быстроў зламаў бярозавую галінку, якую трымаў у руцэ. Ён ледзь не вылаяўся, але, зірнуўшы на камандзіра роты, стрымаўся, толькі напружыліся важкія вуглаватыя сківіцы...
Старшы лейтэнант устаў, нерашуча ступіў, задуменны, некалькі крокаў, потым, нібы штосьці прыгадаўшы, павярнуўся да вадзіцеля:
— Дарэчы, Сонцаў, — хадземце са мной!..
Ідучы поруч з Сонцавым, Аляксей заклапочана думаў пра сястру сержанта. У памяці на міг ажыў час, калі ён сам быў студэнтам...
Ён, здаецца, нічога не пашкадаваў бы для гэтай незнаёмай дзяўчыны, якую, напэўна, i не ўбачыць ніколі. Але яна можа пакрыўдзіцца, калі даведаецца, што грошы пасылае ёй невядомы чалавек...
Аляксей адвёў Сонцава ў бярэзнік i, павяряуўшыся спіной да танкаў, няёмка выняў з кішэні камбінезона пачак чырвонцаў, амаль усю сваю месячную палучку.
Сонцаў пачырванеў:
— Таварыш гвардыі старшы лейтэнант...
— Бяры... — перабіў яго строга, тонам загаду Аляксей.— Бяры, ну дзівак! I зараз жа пашлі! Ад свайго імя...— дадаў ён мякчэй.
Сонцаў падаўся назад збянтэжаны. Каля люка вадзіцеля ён азірнуўся i, убачыўшы, што старшы лейтэнант пайшоў да суседняга танка, клікнуў Быстрова. Ён шчыра расказаў таварышу пра ўсё.
— Нядобра як атрымалася? — шкадуючы, скончыў Сонцаў.
— Чаму нядобра?
Яны ж яму i самому патрэбны, грошы... У Мінску...
— Што з таго?
— Трэба вярнуць, мусіць.
— Вярнуць?! Ён ix табе даў?
— А... каму ж?
— Гэта ж, можна сказаць, ужо грошы сястры,— зрэзаў Сонцава Быстроў.
— Сястры?
— А чые ж? Эх ты, гора!..
Быстроў сам прывёў лістаносца, загадаў Сонцаву зараз жа напісаць адрас i аддаць грошы.
Адно здарэнне крыху парушыла мірную будзённасць таго дня. Пад поўдзень Рыбакоў прывёў да Аляксея незнаёмага чалавека, якога затрымаў недалёка ў лесе.
Чалавек, немалады, з русымі вусамі i даўно няголеным падбародкам, быў у мятай ватнай паддзёвачцы, да якой ліплі травінкі i жаўтлявыя знакі гліны: напэўна, на гэтай паддзёвачцы чалавек спаў. У руках ён трымаў самаробны, з вяровачкамі, даволі вялікі заплечны мяшок. Незнаемы глядзеў на танкістаў дабрадушна i даверліва.
— Што вы тут робіце?— строга хмурачыся, тоячы цікаўнасць, запытаў яго Аляксей.
— Што раблю? — спакойна адказаў чалавек.— Ды, можна сказаць, нічога. Адлежваю бакі, на сонцы прыходзіцца загараць. Адным словам, чакаю.
— Чаго чакаеце?
— Чаго ж яшчэ,— наступлення нашага. Ды нешта вы, не ўрокам кажучы, марудзіце. Топчацеся на месцы, аж цярпення няма!
Выявілася, што ён быў да вайны старшынёй аднаго з калгасаў на Міншчыне, што чакае тут ужо другі тыдзень. Спяшаўся, баяўся не паспець, а цяпер прыходзіцца марнавацца. Дакументы яго былі ў парадку, нават даведка, што «тав. Жывіца сапраўды адпушчаны з работы».
Аляксей зацікавіўся ім. Ён ад душы паспачуваў нецярпліваму земляку.
— Так, чакаць — рэч цяжкаватая. Асабліва — пасля трох год... Сам па сабе ведаю... Тры гады там не былі?
— Тры, тры, дарагі! Толькі некалькі дзён i не хапае.
— А сям'я ваша таксама там?
— Там, там, залаты ты чалавек!.. Яно то не ўсе там, сказаць,— жонка ды меншы сынок — там, а два другія — на фронце.
— Лісты атрымліваеце?
— Ад аднаго, дарагі, ёсць. Знайшоў яго. Цераз Наркамат... A другі, адказалі,— без вестак. Без вестак.
— A ў мяне вось жонка не піша. У акупацыі,— як скаргу, паведаміў Аляксей.
— Жонка? Ай-яй. Скажы ты!.. Раскалолася сямейка, у такія маладыя твае гады!.. Э-эх, вайна-разлучніца!..
— На фронце самі былі ці — у тылу?
— Быў трошкі ў пяхоце. Трошкі пабыў, толькі вылез у поле — міна — вз-з. Стукнула — i прэч, па чыстай. Кульгаю, бачыш, ад таго. Ну, а потым у тылу.
Засмяяўся неяк па-дзіцячы.
— А цяпер вось зноў на фронт трапіў!
— Гэта правільна.
Аляксей задумаўся, — што з ім рабіць?! Аднекуль з'явілася звыклае, насцярожанае: а што, калі ён ніякі не Жывіца, прыкідваецца толькі. Ён адразу ж запярэчыў сабе: «Глупства якое!» — аднак лагодна сказаў:
— Вось што, бацька. Не хачу вас крыўдзіць, але — павінен сказаць. Вы ведаеце, што вам тут не належыць быць?
— Чаму гэта, дарагі. А дзе ж мне быць?
— Тут — забароненая зона, нельга тут пабочным хадзіць.
— A які ж я пабочны?
Аляксей не адразу адказаў: