— А гэта не наш след, Якавенка. Бітае каменне i кроў — гітлераўскі след. А наш след тое, што вырасце на тым каменні, акопах, усюды, дзе мы пройдзем. Гэты след будзе вечны!
Яны змоўклі. Аляксей сачыў за ўсім, што рабілася навокал, i чакаў,чакаў.
Адтуль, дзе кіпеў бой, пачалі насіць раненых. Ix было многа. Аднаго раненага танкісты Аляксея затрымалі i акружылі. Шырокая галава яго была перавязана бінтамі, над якімі кустом тырчалі русыя валасы, правы рукаў злінялай гімнасцёркі быў разадраны i падрэзаны, a забінтаваная рука вісела на марлевай касыначцы. На твары цямнелі палосы перамешанага з гразёй поту.
— Ну што там, зямляк?
— Што? Міны, дрот — кроку не ступіш.
— Ну, усё-ткі, нашы ціснуць?
Пехацінец павярнуў да таго, хто пытаўся, упарты, з кароткім аблупленым носам твар i прамовіў рашуча:
— Ціснем. А як жа! Пытаешся...
Прайшоўшы крыху наперад, нашы часці прыпыніліся, нібы не маглі прабіцца далей. Вораг, відаць, падкінуў падмацаванне. Потым бой пачаў зноў паволі аддаляцца. Аляксей услухоўваўся ў гукі бітвы i загараўся яшчэ больш. Яму хацелася туды, куды пайшлі ўсе, хоць ён i ведаў, што трэба чакаць сваёй пары, што хутка яна прыдзе.
— Колькі мы будзем стаяць тут?— запытаўся Колышаў нецярпліва ў Аляксея.
— Колькі загадаюць, столькі будзем стаяць. Відаць, чарга не наступіліа. Прыдзе — скажуць!
Аляксей падумаў, якія вялізныя памеры наступлення i — колькі тут войск, людзей, што так, як i яны, яго рота, нецярпліва, парыўна чакаюць сваёй пары!..
Артылерысты палявых батарэй пакацілі наперад гарматы. Пасунулася далей, падскокваючы i пакалыхваючыся, некалькі павозак з боепрыпасамі.
Упершышо Аляксей падумаў, што ісці будуць яны вельмі доўга. Пачалі тут, а дзе прыпынак — невядома. Дарогі знікалі недзе за Мінскам у летняй смузе, недзе вельмі далека.
Раптам Аляксей убачыў непадалёк ад сябе земляка, якога ён затрымаў. Жывіца, у той жа мятай паддзёвачцы, з мяшком за плячыма, з бярозавым кіем у руцэ, пакульгваючы, ішоў услед за павозкамі.
— Вунь i Жывіца ў наступ пайшоў!— пажартаваў Быстроў i крыкнуў: — Эй, старшыня! Хуткасць павяліч, адстанеш!
Той азірнуўся на голіас.
— Ад каго адстану, а ад каго — i не!— адгукнуўся задзёрыста ён. — Вас з вашымі машынамі я i з кійком пераганю; стойце толькі даўжэй тут! — з усмешкай, весела пакпіў ён. Зняўшы шапку, дадаў:
— Бывайце здаровы! Бо мне часу няма.
Паправіўшы за наплечную вяровачку мяшок, Жывіца хутка пакульгаў далей. Побач з ім тарахцелі павозкі, якія паволі ўздымаліся на ўзгорак.