Ён апусціўся на скрынку са штабнымі паперамі, расшпіліў каўнер, зняў фуражку, — на галаве кучаравіліся чорныя непакорныя валасы. Цыганскія ўпартыя вочы пазіралі стомлена.
— Ціха ў нас чамусьці, — сказаў Туравец.
— Так, ціха!— іранічна прамовіў Габдулін.— Зманлівая цішыня... Сёння мы збіраемся зняцца адсюль. Гітлераўцы канцэнтруюць сілы, сціскаюць круг.
— А што ca штаба злучэння?
— Штаб злучэння загадвае зараз жа прабівацца з блакады. Сёння ж, пакуль гітлераўцы яшчэ рыхтуюцца, трэба перамяшаць ім карты.
Габдулін сказаў, што брыгада адрэзана ад штаба злучэння i іншых брыгад i цяпер дзейнічае адна. Камбрыг Ермакоў звязаўся ca штабам па рацыі, адтуль перадалі, што там усе гэтыя дні таксама ідуць безупынна баі i што карнікі захапілі многа сёл. Штаб загадаў прарывацца ў раён Сасноўкі.
— Дзе Ермакоў?— Туравец падняўся заклапочаны i неспакойны.
— У кутузаўцаў.
— Калі вернецца?
Габдулін выняў з кішэні гадзіннік на ланцужку.
— Хутка павінен быць тут.
Туравец памаўчаў, a потым з нейкай дзіўнай ноткай у голасе запытаўся:
— Слухай, што з Машай, не ведаеш?
— Як не ведаю, жывая, здаровая! Сёння бачыў яе, пра цябе пыталася. Вельмі непакоілася.
— Ну, кажы — так i непакоілася!— нібы не паверыў Туравец. Ён хітраваў, бо на самай справе паверыў адразу.
У грудзях Тураўца прайшла цёплая хваля.
— Відаць, да яе таксама дайшлі чуткі. Ну, нічога, цяпер можа быць спакойнай, — дабрадушна бліснуўшы вузкімі чорнымі шчылінкамі вачэй; усміхнуўся начштаба. — Чым менш было надзеі бачыць цябе жывога, тым больш радасці будзе пры сустрэчы.
Туравец падумаў, што яны з Машай не бачыліся цэлы тыдзень. Ён ужо даўно мімаволі лічыў дні ад сустрэчы да сустрэчы, шкадуючы, што прамежкі між спатканняў часам вялікія. Ён стараўся не думаць пра яе, але сум па ёй, чаканне сустрэчы жыло, нягледзячы на ўсё, i, не зважаючы ці на што, памяць адлічвала: яшчэ дзень, яшчэ. Цяпер чакаў ён сустрэчы, як ніколі нецярпліва, можа таму, што так многа перажыў за гэтыя горкія дні.
«Трэба б абавязкова пабачыцца да выступлення».
— Што з «Вялікай Зямлі» чуваць? Якія зводкі?
— Не ведаю... прыёмнік пабіўся, a ў рацыі энергіі мала.
Тураўцу вельмі хацелася ведаць навіны з Вялікай Зямлі. У яго здаўна было патрэбай кожны дзень адчуваць пульс Вялікай Зямлі, а цяпер патрэба гэтая стала проста неабходнасцю, ён пашкадаваў, што прыёмнік пабіўся. Да ўсяго гэта была брыгадная рэліквія: два гады назад, рызыкуючы жыццём, прынесла яго з горада студэнтка-падпольшчыца.
На дварэ раптам пачулася залівістае конскае іржанне. Туравец пазнаў па іржанню каня камбрыга.
— Вось i Ермакоў!
Абодва вышлі з будана. Камбрыг лёгка саскочыў з сядла, аддаў каня ардзінарцу і, стройны, па-вайсковаму падцягнуты, пругка пайшоў да камісара i начштаба.
У Ермакова была асаблівая пастава галавы, праз меру прамая, якая прыдавала яму арліны i ганарлівы выгляд; адно плячо ён трымаў ледзь прыкметна вышэй, — гэта былі вынікі даўняй кантузіі i ранення ў лапатку.
— Вось добра, што ты вярнуўся, — сказаў ён так, нібы ніколі не сумняваўся, што Туравец вернецца абавязкова. — А то аднаму цяжка.
Ермакоў не змяніўся за гэтыя дні. Хоць пад быстрым рашучымі вачыма стома палажыла нездаровую сіняватасць, у ix, як i раней, Туравец улавіў знаёмыя неспакойныя, жвавыя агеньчыкі. Як i раней, Ермакоў быў чыста паголены. Галіўся ён, відаць, сам, спяшаючыся, бо на твары былі парэзы. Шарсцяная армейская гімнасцёрка i брыджы, спецыяльна пашытыя па яго заказу, добра аблягалі ладную постаць. Камісару было прыемна ад таго, што ён такі сабраны i падцягнуты: «Ніколі пагаліцца не забывае».
— Эх, камісар, задача! Трэба прарывацца, а патронаў няма. Гарматы сёння загадаў закапаць: няма снарадаў. Мне б паўсотні снарадаў, я гэтых гадаў так дзеўбануў, што яны б на тысячу вёрст кулём каціліся!..
Вочы Ермакова загарэліся; па тым, як сказаў ён, адчувалася, што камбрыг ніколькі не сумняваўся. Ён быў напорысты i крыху саманадзейны.
— Так! Паўсотні снарадаў — i канцы з канцамі!— паўтарыў Ермакоў.
— Паўсотні снарадаў?
Туравец спасцярожліва, дапытлівымі вачыма зірнуў на Ермакова.
У такіх выпадках раней у вачах гэтых Ермакоў мог бачыць хітрынку i як бы ўсмешку, але цяпер быў у ix іншы выраз.
— А без гармат i снарадаў?
— Выбіраць няма чаго. Трэба прабіцца!
Ён падсеў да камісара.
— Ты паслухай, што я надумаў тут. Сёння будзем прарывацца, марудзіць нельга!.. Кутузаўцы i «Радзіма» пойдуць у галаве. Я ім аддаў усе патроны, што былі, сам пайду з імі. Прарыў я намеціў...