Падхапіўся і коратка, лагічна, пераканаўча выказаўся дэпутат В. Шаранговіч: «Калі прыняць гэтую рэдакцыю, то яна практычна падрывае ўвесь Закон. Тады трэба пачынаць усё спачатку, з артыкулу 2-га («Беларуская мова зьяўляецца адзінай дзяржаўнай» і г. д.). У разгубленасьці Навуменка нанава паставіў на галасаваньне абодва праекты. І той, што рэкаменадаваны камісіямі і ўжо ёсьць у Законе,— не прайшоў, узяў толькі 111 галасоў з 327. А прайшоў альтэрнатыўны варыянт артыкулу 23-га ў рэдакцыі дэпутата Э. Пятровіча. Зьмест яго быў такі: «Па жаданьні грамадзянаў ствараюцца дзіцячыя дашкольныя ўстановы, дзе выхаваньне дзяцей вядзецца на рускай ці іншай нацыянальнай мове». Па жаданьні грамадзянаў! Значыць, тое, што было і дагэтуль — пачынаючы з 1958 году. Мову выхаваньня выбіраюць бацькі! І здарылася неверагоднае: з 327 прысутных дэпутатаў 267 прагаласавала «за», і толькі 14 «супроць». Тыя самыя людзі, што ўжо прынялі Закон у карысьць беларускай мовы, імгненна, усёю масай, павярнуліся на 180° супроць выхаваньня дашкольнікаў па-беларуску (бо які будзе «выбар бацькоў» — гэта ўжо вядома). Вось што такое быў тагачасны беларускі парламент, ня выбраны, а назначаны, «укамплектаваны» пераважна далёкімі-далёкімі ад палітыкі і яшчэ далей ад нацыянальнай сьвядомасьці людзьмі, гатовымі пайсьці за любым дэмагогам і гарлапанам. У яшчэ большай разгубленасьці І. Навуменка абвясьціў: «Давайце ставіць на галасаваньне артыкул 24». А гэта — аналог 23-га, толькі ўжо не аб дашкольных установах, а агульнаадукацыйных школах. Маланкай мяне пранізаў жах: канешне ж, і тут пройдзе варыянт Э. Пятровіча — гэта ўжо само сабой, іначай ня будзе пасьлядоўнасьці: садкі — рускія, школы — беларускія. А Навуменка ўжо зачытаў абодва варыянты. Задыхаючыся ад прадчуваньня непапраўнай катастрофы, махаючы рукой Навуменку, я рвануў на праход да мікрафону. Выгляд мой быў, напэўна, страшны. Што я крычаў у мікрафон — цытую па стэнаграме матэрыялаў сесіі. «Прынялі добры Закон, а цяпер хочам усё падрэзаць! Калі мы прагаласуем за прапанову Пятровіча — ня будзе ў нас беларускай школы! Я прашу ўсіх запомніць гэта! Правільна сказала дэпутат Сухнат: гэта ж проста лазейка, гэта ўсё падрэжа пад корань, не было беларускай школы і ня будзе! Вось у чым справа! Пра што гаворыць артыкул 22-і? «На беларускай або на рускай мове...» Затым артыкулы 23, 24 — «На беларускай...», каб хоць якімсьці чынам выправіць становішча з нашай мовай, хоць бы невялікі прыярытэт стварыць беларускай мове, хай часовы, але нам неабходна ратаваць мову, ратаваць нашу школу. Я вельмі занепакоены, што некаторыя таварышы проста не разабраліся, а некаторыя, відаць, стаміліся. Вельмі добры, дэмакратычна створаны Закон! Мы за яго прагаласавалі з усімі папраўкамі. Цяпер творыцца штосьці незразумелае. Калі мы прагаласуем так, як ужо прагаласавалі за артыкул 23, гэта будзе азначаць, што мы фактычна галасуем за дзьве мовы. Няўжо незразумела, што гэта — дзьве дзяржаўныя мовы?»
Усьлед за маім крыкам пачалі кідаць рэплікі з месца іншыя дэпутаты з ліку 14-і, што галасавалі «супроць» беларусазабойчага варыянту Э. Пятровіча. Чатырнаццаці належала перамагчы — пераканаць і павесьці за сабой бальшыню залы. Апомніўся і старшыня І. Я. Навуменка: «Таварышы дэпутаты! Ніл Сямёнавіч Гілевіч выказаў слушную прапанову. Увогуле я быў супроць перагаласаваньня...» Голас з месца (не названа ў стэнаграме, хто): «Таварышы! Я хацеў бы падтрымаць Ніла Сямёнавіча Гілевіча. Давайце падумаем, што мы робім. Раней бацькі вызвалялі сваіх дзяцей ад беларускай мовы, цяпер бацькі будуць ствараць рускую школу... Ці ня тое ж гэта, што было раней? Тое ж. Калі мы ня зробім так, каб нашы дзеці вучыліся на беларускай мове, ведалі беларускую мову, нічога тады не атрымаецца. (...) Тады ня трэба прымаць гэты Закон зусім». Важка прагучала рэпліка І.Шамякіна: «Я поўнасьцю падтрымліваю тое, што сказалі дэпутаты Гілевіч, Сухнат, Кісялеўскі, Навуменка. (...) Варыянт Пятровіча абсалютна непрыймальны. Ён перакрэсьлівае ўсю нашую працу, барацьбу, якую вяла наша грамадскасьць за адраджэньне роднай мовы. Прымаць яго нельга ні ў якім разе». Гэту пазіцыю падтрымаў і міністр адукацыі М. Дзямчук. Былі і яшчэ моцныя галасы з месца — на жаль, не запомніў хто. «Закон, які мы прынялі, ёсьць не што іншае, як адзін з асноўных шляхоў адраджэньня нацыянальнай культуры. Тое, што цяпер бальшыня дэпутатаў прагаласавала іменна супраць гэтага і ніхто не жахнуўся вось гэтай дэградацыі, выраджэньню нацыі, — гэта дзіўна». Адзін з галасоў належаў жанчыне, рускай па нацыянальнасьці. «Каб не абвінавацілі мяне ў беларускім нацыяналізме, я скажу, што я руская, жыву 30 гадоў у Беларусі, мне зараз балюча і сорамна за ўсіх нас. Давайце ўспомнім сваю годнасьць, таварышы дэпутаты-беларусы. Мы трацім мову. Кожны чалавек павінен знаць сваю родную мову. Знаць і ў садку, і ў школе. Давайце перагаласуем. Мы робім памылку».