На пачатку 1946-га напісаў некалькі вершаў пра зіму і зімовыя забавы і, не помню, з якіх меркаваньняў, паслаў іх чамусьці ў рускамоўную піянерскую газету «Зорька». Адказалі: твае вершы напісаныя па-беларуску і таму мы перадалі іх у газету «Піянер Беларусі». Зразумеў памылку і пачаў пасылаць вершы ў беларускія дзіцячыя выданьні, найбольш у «Бярозку». Яна і стала першым часопісам, у якім я надрукаваўся (ліпеньскі нумар за 1946 год, верш «Яблынька»). Пасьля першай публікацыі было на працягу году яшчэ некалькі — і ў «Бярозцы», і ў «Піянеры Беларусі».
Наконт «Бярозкі» хачу сказаць, што мне пашанцавала. Рэч ня толькі ў тым, што яна першая адкрыла мне свае старонкі, хаця гэта шмат значыла для мяне і само па сабе: пачатак выступленьня ў друку! — момант, які ў жыцьці кожнага літаратара бывае толькі аднойчы. Рэч яшчэ і ў тым, што рэдактарам «Бярозкі» быў тады вядомы і любімы ў даваенных дзяцей і падлеткаў пісьменьнік Алесь Іванавіч Якімовіч, творамі якога, асабліва вершаванай казкай «Каваль-Вярнідуб», я захапляўся, а сакратаром рэдакцыі быў выдатны празаік Мікола Радзівонавіч Лупсякоў, які тады, у жніўні 1946-га, прыслаў мне досыць вялікі, вельмі сур’ёзны і педагагічна мудры ліст (дарэчы, напісаны ад рукі, не на машынцы).
Аб тым, што я друкуюся ў рэспубліканскіх перыядычных выданьнях, у нашай школе даведаліся далёка не адразу, а толькі дзесь на пачатку 1947-га. Больш за іншых настаўнікаў зацікавіўся гэтым выкладчык батанікі і заалогіі (не паводле сьпецыяльнасьці, а па горкай неабходнасьці: каб хоць якую работу ў школе!) Павел Купрыянавіч Герман — нядаўні палітычны зэк, які за беларускі нацыяналізм адпекаваўся недзе ў Сібіры дзесяць гадоў і цяпер вярнуўся на Бацькаўшчыну бяз права жыць у Менску (як і Барыс Мікуліч, і Сяргей Грахоўскі, і Алесь Пальчэўскі, і некаторыя іншыя «нацыяналісты», «ворагі народу»). Герман, што праўда, прафесійным літаратарам ня быў, але яшчэ з 20-х гадоў друкаваў у дзіцячых выданьнях розныя нататкі і карысныя парады, накшталт «Як самому зрабіць шпакоўню» (ці лыжы, ці санкі) — пра гэта мне нашмат пазьней расказвалі і Алесь Якімовіч, і Станіслаў Шушкевіч, якія яго добра ведалі. Пісьменьнікам ён ня стаў, але як сябар многіх «маладнякоўцаў» жыў агульным з імі настроем, і канешне ж быў носьбітам ідэі беларускага нацыянальнага адраджэньня, патрыётам роднага слова і сваім чалавекам у літаратурным асяроддзі. У 1949-м яго арыштавалі паўторна, ужо ў нашай школе, і кудысьці саслалі зноў — як і ўсіх іншых «беларускіх нацдэмаў», удзельнікаў «антысавецкай контррэвалюцыйнай арганізацыі», што былі вярнуліся на Беларусь у 1946-м. Як склаўся яго лёс далей — ня ведаю.
Дык вось Павел Купрыянавіч Герман аднойчы затрымаў мяне пасьля ўроку, сказаў, што чытаў мае вершы ў «Бярозцы», пахваліў, нават вельмі, пацікавіўся, ці даўно пішу, каго з паэтаў люблю чытаць, і нечакана прапанаваў: «Зьезьдзі са сваімі вершамі ў Менск да рэдактара «Бярозкі» Алеся Якімовіча, пазнаёмся з ім асабіста, гэта мой даўні сябра, і я напішу табе рэкамендацыйны ліст, з лістом ты да яго і заявіся, хочаш — на кватэру, хочаш — у рэдакцыю. Зьезьдзі, пазнаёмся, карысна будзе...» Я ажно разгубіўся. «Ехаць да Якімовіча? Да самога Якімовіча — галоўнага рэдактара «Бярозкі»? Не, на гэта ў мяне сьмеласьці ня хопіць». Ня помню, што я там прамармытаў у адказ на прапанову, але Павел Купрыянавіч зразумеў, што не паеду. «Дарэмна адмаўляешся,— сказаў ён.— Падумай і скажы мне, калі надумаешся...»
«Надумацца» я ня мог, гэта было вышэй маіх сілаў — ехаць наўмысна са сваімі вершамі да вядомага пісьменьніка. Ня ведаю, ці зразумеў настаўнік прычыну майго адмаўленьня, ці здагадаўся, што пайсьці на гэта мне не дазволіла мая вялікая прыродная бяда — незвычайная, да хваравітасьці, сарамяжлівасьць. Божа, колькі я ў свае маладыя гады страціў праз яе! Як бы іначай магло многае ў маім жыцьці павярнуцца, калі б ня гэтая самая бяда, калі б хоць трохі больш сьмеласьці, рашучасьці, адкрытасьці! Колькі ўпушчана шчасьлівых выпадкаў, колькі страчана самім Богам пасланых магчымасьцяў атрымаць параду і маральную падтрымку ад старэйшых паэтаў і пісьменьнікаў, ад вядомых майстроў слова! Асабліва на тым першым, пачатковым этапе творчага станаўленьня,— да паступленьня ва універсітэт, калі троху-патроху пачаў у сабе тую дзікую сарамяжлівасьць перамагаць.
***
Амаль усе тры гады майго жыцьця пад акупацыяй, асабліва два апошнія, прайшлі, можна сказаць, зусім без чытаньня. I гэта ў такім узросьце!
Кніг не было. Кніг не было. Кніг не было!.. Хіба выпадкова траплялася якая раз у паўгоду. Помню іх: зборнік вершаў Купалы, кніга баек Крылова, том выбраных твораў Максіма Горкага, «Былое і думы» Герцэна...