Тады ж на першым курсе, пачалася і мая праца ў галіне мастацкага перакладу. Пачалася з паэзіі Маякоўскага. У красавіку 1952-га адзначалася 40-я гадавіна растрэлу рабочых на Ленскіх залатых прыісках. Да гэтай даты я пераклаў верш вялікага рэвалюцыйнага паэта «Лена», які быў зьмешчаны ў насьценнай газеце філфаку «Слова філолага». З Маякоўскім зьвязаны і працяг гэтай цікавай творчай працы: летам 1953-га, у сувязі з 60-мі ўгодкамі паэта, я апублікаваў у «Чырвонай зьмене» падборку перакладаў з ягонай паэзіі. У тым жа годзе сваю цікавасьць да праблемаў мастацкага перакладу засьведчыў яшчэ адным немалаважным фактам: у якасьці курсавой работы па літаратуры напісаў даклад на тэму «Якуб Колас — перакладчык паэзіі Т. Р. Шаўчэнкі». І зрабіў першы пераклад з украінскай — верш І. Ганчарэнкі для зборніка сучаснай украінскай паэзіі, выдадзенага годам пазьней у Дзяржаўным выдавецтве Беларусі.
У 1952 годзе курс лекцыяў па гісторыі беларускай літаратуры нам пачаў чытаць прафесар Міхась Рыгоравіч Ларчанка. Імя яго мне было вядома ўжо даўно па публікацыях у «Беларусі», «Полымі», «ЛіМе» і іншых перыядычных беларускіх выданьнях. І ня толькі па яго публікацыях, а яшчэ і па тым, як сурова бэсьцілі яго ў партыйным друку за станоўчую ацэнку «беларускага буржуазнага нацыяналіста і контррэвалюцыянера» Алеся Гаруна, за непартыйную ацэнку творчасьці Ядвігіна Ш. — таксама «нацыяналіста і ворага Кастрычніцкай рэвалюцыі». (Пра гэта мною ўжо гаварылася раней). Ва універсітэце, слухаючы лекцыі прафесара, у якіх так часта мільгалі фразы, накшталт «патрыятычныя настроі паэта», «клопат пра разьвіцьцё беларускай культуры, пра школу на роднай мове», «барацьба супраць нацыянальнага прыгнёту», я ўспамінаў тыя пасьляваенныя публікацыі Ларчанкі і тую крытыку яго «непартыйных падыходаў», і міжволі пачаў задумвацца над пытаньнямі, да якіх раней не даходзіў, не падымаўся. Ніхто ніколі, нават звышасьцярожна, на гэтыя тэмы са мной не гаварыў. А тут... Кажучы хрэстаматыйнымі радкамі Якуба Коласа: «Зноў яго разумок варушыцца пачаў». Так, у сьвядомасьці маладога паэта пачалі прарастаць першыя карэньчыкі сумневу наконт справядлівасьці ўсяго таго, што адбывалася ў дачыненьні да беларускай літаратуры, да жыцьцёвага лёсу яе творцаў. Вядома, гэта не закранала маёй агульнай ідэйнай пазіцыі, маёй веры ў палітычныя і сацыяльныя ідэалы Кастрычніка. Што не закранала — бачна і па тагачасных маіх вершах. Але хацеў бы тут падзяліцца некаторымі меркаваньнямі наконт гэтай самай паэтычнай даніны абавязковым тады вымогам партыйнасьці, у чым так зласьліва і насьмешліва папракаюць нас сёньняшнія «пракуроры» і «пракурорчыкі» ад літаратуры.
Так, пісаліся вершы і пра партыю, і пра Леніна, і пра Сталіна (у дачыненьні да гэтага апошняга маё пакаленьне, што праўда, награшыла зусім няшмат — не пасьпела, у адрозьненьне ад старэйшых паэтаў). Пісаліся, вядома, бо не пісаць такіх рэчаў зусім — практычна было немагчыма. Задумваюся, аднак, вось над чым: чаму ўсе мае вершы на гэтыя тэмы відочна ўступаюць у мастацкасьці, у вобразнасьці, у паэтычнасьці мовы — іншым, ну, скажам, вершам на гэтак званыя вечныя тэмы: аб каханьні, аб прыродзе, аб родным краі, пра маці. Чаму ў іх спрэс — рытарычнае сьлізганьне па паверхні? Чаму, урэшце, ніводзін з іх ня трапіў у мой першы зборнік вершаў «Песьня ў дарогу» і ў маё першае ў жыцьці выбранае «Лісьце трыпутніку»? Ды, відаць, таму, што я сам бачыў іх сапраўдную вартасьць і калі не зусім разумеў, то дзесь у падсьвядомасьці адчуваў першапрычыну іх паяўленьня на сьвет: даніна модзе. «Так трэба». Гэтага ад цябе чакаюць. Хто? А ўсе кругом! Ня толькі партыйнае начальства, якога ты ў глыбіні душы не паважаеш, але і гэтак званы масавы, адпаведна выхаваны чытач. Можна сказаць, сам народ. Сам яго вялікасьць «трудзяшчы» клас краіны. Паспрабуй забыцца або доўгі час ігнараваць гэту «вядучую тэматыку» мастацтва сацыялістычнага рэалізму! Убачыш, што будзе, што табе скажа галоўны ў краіне чытач, галоўны спажывец тваёй паэзіі. «Даў пад дых, як токар Твардоўскаму», — гэта я прыдумаю пазьней, у 1968-м, пасьля аднаго нашумелага «открытого письма» рэдактару «Нового мира», але штось падобнае іранічнае, горкае, пратэстоўнае ўзьбягала на думку ўжо і тады, у пяцідзясятыя.