Праз дваццаць пяць гадоў, летам 1943-га (і ў сьне дзеду гэта не магло прысьніцца!) стары, даўно сьсівелы Мікалай Давыдавіч зноў апынуўся ў Германіі ў якасьці нявольніка і парабка-«остарбайтэра». На гэты раз — разам з бабуляй Альжбетай, з сям’ёю сына Кастуся (пяць душ) і сям’ёю дачкі Ганны (сем душ). Іх прымусова, як і ўсіх жыхароў Айнаравічаў і іншых суседніх вёсак, вывезьлі з партызанскай зоны на катаржныя работы ў Нямеччыну. Можа, таму, што ўжо былі старыя, а можа, памагло і тое, што дзед ад часоў першага палону трохі ведаў нямецкую мову, але месяцы праз тры яны вярнуліся дадому. Адпусьцілі. Толькі дзеда і бабу, вядома. «Я там як стаў гергетаць ім па-іхняму, — хваліўся, відочна перабольшваючы, дзед,— дык яны мне: гут, фатэр, гут! Фарэн нах Мінск, фатэр!» Выдалі ім неабходныя паперкі і пасадзілі ў нейкі вагон-цялятнік, назначэньнем аж да Менску. З той восені і да вясны 1944-га я меў магчымасьць бачыць і чуць дзеда кожны дзень, бо мы — мама і сямёра дзяцей — жылі ў яго хаце як бежанцы: перабраліся са Слабады бліжэй да лесу, да паратунку, іначай сям’я партызана ды яшчэ і камуніста магла б у першую чаргу паплаціцца.
Тады, у тую апошнюю акупацыйную зіму, мне адкрыўся яшчэ адзін, не зусім звычайны для мужчыны, талент дзеда Мікалая. Аказалася, што ён здорава ўмее варажыць на картах. Амаль ня кожны дзень прыходзілі да яго вясковыя жанчыны — маткі, жонкі, сёстры, нявесты забраных на вайну мужчынаў і хлапцоў — з просьбай паваражыць аб іх невядомым лёсе. Дзед раскладаў на палову стальніцы карты і, вельмі складна прыгаворваючы, паказваў госьці, дзе і як зараз маецца яе чалавек: хто і што яму замінае, хто яму мысьліць зло і нешта хоча зрабіць на шкоду, але вось усё канчаецца добра, і дадому ён вернецца жывы і здаровы. Я стараўся не ўпусьціць ніводнага такога «сеансу», садзіўся паблізу і з захапленьнем слухаў гісторыі чужых лёсаў у красамоўнай дзедавай падачы. Цікава было — неймаверна! Надта ж ён хораша і дасьціпна гаварыў! Напрыклад, для дзяўчыны, якая чакала свайго жаніха з вайны, гаданьне заканчваў так: «Дык воць ідзі і скажы матцы, хай гоніць самагонку, каб шмат нагнала, бо во, бачыш, — вясельле ўжо на варотах вісіць!» I я нагінаўся і глядзеў на карты, дзе там дзед бачыць вясельле на варотах. I па тым, як усьміхалася з разуменнем гумару дзяўчына, я спасьцігаў дзедаву метафару.
Тады ж, на вуліцы, пра гэту дзедаву варажбу пачуў ад мужчынаў такое: «Выдумляка і манюка стары Воць — несусьветны, але бабам падабаюцца яго казкі, слухаюць». (Воць — вясковая мянушка дзеда Мікалая: замест вось — гаварыў воць, так і празвалі. Нават і мяне ў маленстве гэтак дражнілі, паколькі, лічылі, я быў падобны на воцеўскі род). Праз шмат гадоў, успамінаючы насьмешлівую ацэнку дзедавых «казак», зразумеў: надта ж патрэбны былі асірацелым жанчынам яго выдумкі — надта патрэбны! Хоць трохі лягчэй на душы рабілася. Зразумеў і падумаў: ну, а яго ўнук у сваіх лірычна-рамантычных мроях — хіба не такі ж самы «выдумляка і манюка»? Калі, напрыклад, сьцьвярджаў, што зямны рай ужо «на варотах вісіць»? Можа, розьніца ў тым, што ўнук і сам у гэта верыў? Розьніца? А чаму думаць, што дзед у свае карты ня верыў?
Жывая, вобразная, дасьціпная мова дзеда ўражвала мяне ня толькі ў гэных яго варажбіцкіх імправізацыях, а і ў звычайных паўсядзённых размовах з людзьмі, з бабуляй, з унукамі. Гэта былі для мяне неацэнныя ўрокі роднай мовы. Ужо тады я заўважыў, што ён у кожным выпадку для абазначэньня пэўнага дзеяньня імгненна знаходзіў нейкае сваё адметнае слова, свой, кажучы мовай граматыкі, дзеяслоў. Я ніколі, напрыклад, ня чуў, каб ён сказаў «ідзе» або «пайшоў». У залежнасьці ад таго, хто канкрэтна ідзе або пайшоў, дзед гаварыў: «Некуды Цыцуіш дыбае...» — «Куды ж гэта Кіндзё пачыкільгаў?..» — «Вунь, ужо і Мырса шкандыбае на аселіцу...» — «Шаптуха пасунулася некуды — ці не да Гэраца?..» Дарэчы, і Цыцуіш, і Кіндзё, і Мырса, і Гэрац, і Шаптуха — гэта ня прозьвішчы, гэта мянушкі, якія ён жа гэтым людзям і прышпіліў, і карыстацца якімі яму было прыдатней, чым сапраўднымі імёнамі. Але ж і ўся вёска падхоплівала іх і перадавала наступным пакаленьням.
І садоўніцкае і пчалярскае захапленьне дзеда Мікалая, а заадно і яго кветкаводства, абарвалася раптам дзесь на самым пачатку пяцідзясятых. Помню, як мама сказала мне, калі я заглянуў у чарговы раз дадому: «А дзед прадаў усе пчолы — усе дваццаць чатыры сям’і, з калодамі і рамовікамі, і высек усе дваццаць яблыняў. Ніводнай не пакінуў!» — «А што такое?» — пытаюся, амаль спалоханы. — «Ад злосьці. Крыўда задушыла. Такімі падаткамі абклалі кожны вулей і кожнае дрэва, што ня выцягнуць. Хоць карову прадавай, каб разьлічыцца. Зусім пусты на яблыкі год — а плаціць трэба ўсё роўна...» Сорамна прызнацца, але належным чынам асэнсаваць жыцьцёвую драму свайго роднага дзеда і зрабіць адпаведныя высновы я тады, на вялікі жаль, ня змог. Душа і розум настолькі былі аглушаныя громам сталінскіх прапагандысцкіх літаўраў, асьлепленыя бляскам «працоўных посьпехаў» са старонак усіх газетаў, што гэты жахлівы факт як бы прайшоў міма сьвядомасьці. Як і многія іншыя падобныя. Гэта, маўляў, прыватнасьць, дробязь, а ў цэлым, а ўвогуле... а ўвогуле — жыцьцё наша заможнае і шчасьлівае, Беларусь квітнее, і зара камунізма падступае ўсё бліжэй і бліжэй. Праўда — ня ў гэтых адзінкавых фактах. Праўда — у лозунгах, у перадавых артыкулах газетаў, у працоўных рэляцыях, што гучаць па радыё. I ў звышаптымістычных, прамяністых вершах паэтаў, якіх ты глыбока шануеш, амаль абагаўляеш, лічыш за настаўнікаў-майстроў. I сам пераймаеш іх тон, іх пафас.