Нас ня любяць, нас баяцца
Поп кудлаты і кулак,
Бо рашыў за працу ўзяцца
Камсамольскі маладняк.
Хто супроць нас? Прэч з дарогі!
Бачыш нашу грамаду?
Мы саб’ем і чорту рогі,
Богу вырвем бараду!
Хто такі Бог, мы, жаўтароцікі, вядома ж, ня мелі аніякага ўяўленьня, але як гэта нам падабалася! Бо як бадзёра, мажорна гэта гучала і як вобразна, ярка, зрокава паўставала перад вачмі!
Пачаўшы з трох-чатырохгадовага ўзросту «рваць Богу бараду» — куды, да якіх духоўных вышыняў дойдзеш? Што застанецца ня толькі ад «барады», але і ад самога Бога гадоў праз дваццаць? I ад божых храмаў на зямлі? I ад божых запаведзяў у душы і сэрцы? I ад народных сьвяткаваньняў у гонар боскіх дзён, боскіх наказаў людзям? I ад старажытных традыцыйных народных звычаяў і абрадаў, асьвечаных верай у высокае, нябеснае, вечнае? І ці трэба зьдзіўляцца, што мы, «молодые хозяева земли», так няўцямна і так раўнадушна глядзелі на тое, як апаганьваюцца і разбураюцца касьцёлы, цэрквы, капліцы, выварочваюцца каменныя крыжы і пліты на магілах продкаў? А наступіць жа, прыйдзе час — і давядзецца аднойчы людзям майго пакаленьня, і старэйшым, і маладзейшым — глянуць на ўсё гэта зусім па-іншаму і з жахам зразумець, у якую бездань бездухоўнасьці і дзікунства цягам многіх дзесяцігоддзяў піхалі нас, ды і ўзмаліцца, хоць і ня ўмеючы: даруй, Госпадзе, і прымі пакаяньне цёмных і неразумных,— хоць перад блізкай магілай прымі!.. I яшчэ могуць хоць трохі ўцешыцца тыя, што пасьпелі гэта зразумець і пакаяцца не зусім запозна, і яшчэ мелі і маюць магчымасьць пажыць і папрацаваць з вачыма, прамытымі крынічнай вадою ісьціны, з душою і сэрцам, ачышчанымі ад накіпу пошласьці і цынізму, ад іржы хлусьні і хцівасьці. Але колькі яшчэ няшчасных, выклятых небам, што так і не знайшлі дарогу да храму, што так і не раскаяліся, так і працягваюць заставацца паслугачамі д’ябла і шкадаваць аб д’ябальскім мінулым!
На шчасьце, ад бацькі мы перанялі ў маленстве ня толькі баявы задзёр тагачасных камсамольскіх прыпевак, але і вялікую, глыбокую паэзію сапраўдных народных песень, якіх ён ведаў мноства і сьпяваў вельмі хораша. Сьпяваў з намі, пад настроем, а найчасьцей — з гасьцямі ў застольлі. У яго быў зычны прыгожы голас, барытон, і відаць, нядрэнны музычны слых. Гучалі «Зялёны дубочак, шырокі лісточак», «А ў полі вярба, пад вярбой вада», «Бяду вяду, ой бяду вяду, а бяда не вядзецца», «Ці ўсе лугі пакошаны»... А яшчэ — «Трансваль, Трансваль, страна моя» і «Шумел, горел пожар московский». Лёгка пераймаў і любіў сьпяваць папулярныя песні з перадваенных савецкіх кінафільмаў: «Лейся, песьня, на просторе», «Всё выше, и выше, и выше!», «Утро красит нежным светом» і іншыя. Натуральна, любімыя бацькавы песьні станавіліся любімымі нашымі, сямейнымі, ва ўсякім разе — маімі. Помню ўсе іх да гэтага часу, і іншы раз на самоце, у цішыні, выразна чую бацькаў голас, чую, як ён дыхтоўна, голасна пачынае: «Бяду вяду, ой бяду вяду, а бяда не вядзецца: пад вішняю, пад чарэшняю бяда спаці кладзецца...»
Між іншым, бацька ніколі не ўжываў брыдкіх слоў. Ніхто з нас, дзяцей, ні разу ня чуў, каб ён, нават і ў злосьці, мацюкаўся. Калі і як ён, выраслы ў вёсцы, засьцярогся ад гэтай плябейскай хваробы,— ня ведаю. Хутчэй за ўсё, думаю, яна не прывілася яму з маленства,— дзякуючы набожнай маці-удаве (бацькі свайго, Пятра Маркавіча, ён амаль ня помніў). Ну, але мушу сказаць: калі паскудную моўную каросту нам не прышчаплялі ў сям’і, то вясковая вуліца гэты недахоп у лінгваадукацыі пакрывала аж уга як пасьпяхова.
***
У верасьні 1938 году я пайшоў у школу — у нашу Слабодскую НСШ. Пайшоў, ужо досыць бегла чытаючы. Навучыўся гэтаму сам, з дапамогай старэйшай сястры Ліны, чые чытанкі і прынесеныя ёю з бібліятэкі кнігі любіў гартаць. Помню, дырэктар школы Алесь Якубавіч Таболіч, калі пабачыў, будучы ў нас у гасьцях, як я чытаю, прапанаваў бацькам пусьціць мяне ў першы клас разам са старэйшым братам Леўкам — увосень 1937-га. Але мама пашкадавала, што малы — яшчэ і шасьці ня споўнілася, і з прапановай не згадзілася (аб чым я неаднойчы пасьля, у сталым веку, пашкадаваў).
Вучоба ў школе давалася мне больш чым лёгка,— усе тры даваенныя гады мне ў ёй, як гэта кажуць, проста не было чаго рабіць. Чытанкі я паперапрачытваў наўперад, яшчэ да пачатку вучэбнага году. З першага класу пачаў браць для чытаньня кнігі ў школьнай бібліятэцы. А праз два гады — і з бібліятэкі ДСК — Дома сацыялістычнай культуры, які разьмяшчаўся ў адным будынку з сельсаветам. Ня ведаю, чаму так гучна — Слабодскі ДСК — называлася нашая звычайная вясковая хата-чытальня. Можа, затое, што ў ёй былі ня толькі газеты, часопісы і шафа з кнігамі, але і даміно, і шашкі, і шахматы, і невялічкі більярд — з металёвымі шарыкамі, меншымі за курынае яйка, а галоўнае — быў патэфон з ладным стосам пласьцінак (плітак). Кожны вечар я прападаў там. Увогуле малым дзецям карыстацца бібліятэкай ДСК не дазвалялася, але ж я быў сынам старшыні сельсавету, і мне «пайшлі насустрач», уважылі. Калі са школьнай бібліятэкі мне выдавалі кнігі паводле ўзросту, то ў ДСК я браў, што хацеў. Загадчыца адчыняла шафу і казала: «Ну выбірай, можаш і дзьве ўзяць, каб надаўжэй хапіла». Так да пачатку вайны, да сваіх дзесяці гадоў, я прачытаў ня е толькі безьліч твораў, прызначаных для малодшых школьнікаў, але і многія кнігі, на малых дзяцей не разьлічаныя, як, напрыклад, «Ціхі Дон» М. Шолахава (толькі першы том, праўда) або «Дзевяноста трэці» В. Гюго. Пры адборы кіраваўся перш за ўсё тым, каб кніга была на беларускай мове: вясковаму хлапчуку на мове роднай хаты і роднай вуліцы было чытаць і лягчэй, і мілей для душы і сэрца. Названыя, як і шмат іншых кніг савецкай і сусьветнай класікі, былі тады выдадзеныя ў нас на беларускай.